دوره 4، شماره 1 - ( بهار و تابستان 1396 )
جلد 4 شماره 1 صفحات 10-18 |
برگشت به فهرست نسخه ها
مصطفی ذاکری درباغی1، سید سعید مظلومی محمودآباد2، شکراله محسنی3، جواد پوردکان4، اله بخش کرد5، مریم سهرابی6
1- کارشناس ارشد، آموزش بهداشت، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی در ارتقاء سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
2- گروه آموزش بهداشت و ارتقا سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد، یزد، ایران.
3- کارشناس ارشد، اپیدمیولوژی و آمار، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی در ارتقاء سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
4- کارشناس ارشد، انگل شناسی، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی در ارتقاء سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان،بندرعباس،ایران.
5- کارشناس ارشد، آموزش بهداشت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان، ایران.
6- کارشناس، روانشناسی عمومی، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی در ارتقاء سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
2- گروه آموزش بهداشت و ارتقا سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد، یزد، ایران.
3- کارشناس ارشد، اپیدمیولوژی و آمار، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی در ارتقاء سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
4- کارشناس ارشد، انگل شناسی، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی در ارتقاء سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان،بندرعباس،ایران.
5- کارشناس ارشد، آموزش بهداشت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، زاهدان، ایران.
6- کارشناس، روانشناسی عمومی، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی در ارتقاء سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
چکیده: (2833 مشاهده)
هدف: پیشگیری از سرطان باصرفه‌ترین و مؤثرترین روش مقابله با این بیماری است. مهم‌ترین راهی که برای پیشگیری می‌توان به کار برد، آموزش سلامت به‌طور موثر و فراگیر می‌باشد. بنابراین، این مطالعه با هدف بررسی تأثیر برنامه آموزشی بر آگاهی، نگرش و عملکرد دانش‌آموزان شهر هشتبندی در ارتباط با رفتارهای پیشگیری‌کننده از سرطان در سال 1394 انجام شد.
روش‌ها: مطالعه حاضر نیمه تجربی مداخله‌ای شاهد‌دار می‌باشد که نمونه مورد بررسی شامل 360 نفر از دانش‌آموزان شهر هشتبندی است که به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. داده‌ها به وسیله پرسشنامه محقق ساخته جمع‌آوری و با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های ویلکاکسون، من‌ویتنی و اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: نتایج نشان داد قبل از مداخله آموزشی تفاوت معنی‌داری در میانگین نمره آگاهی، نگرش و عملکرد دو گروه وجود ندارد (0/05<P-Value)، اما بعد از مداخله آموزشی، بین دو گروه آزمون و کنترل اختلاف معنی‌داری در میانگین تغییرات نمره آگاهی، نگرش و رفتار مشاهده گردید به طوری که میانگین نمرات متغیرهای مورد بررسی در گروه آزمون افزایش معنی‌داری یافت (0/05<P-Value).
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان‌دهنده تأثیر مثبت برنامه آموزشی بر ارتقاء آگاهی، نگرش و در نهایت رفتارهای پیشگیرانه از سرطان در دانش‌آموزان می‌باشد بنابراین با توجه به اولویت پیشگیری بر درمان و همچنین کم‌هزینه‌تر بودن برنامه‌های پیشگیری نسبت به درمان به خصوص در مورد سرطان‌ها، لزوم تدوین و اجرای این‌گونه برنامه‌های آموزشی ضروری به نظر می‌رسد.
روش‌ها: مطالعه حاضر نیمه تجربی مداخله‌ای شاهد‌دار می‌باشد که نمونه مورد بررسی شامل 360 نفر از دانش‌آموزان شهر هشتبندی است که به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. داده‌ها به وسیله پرسشنامه محقق ساخته جمع‌آوری و با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های ویلکاکسون، من‌ویتنی و اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: نتایج نشان داد قبل از مداخله آموزشی تفاوت معنی‌داری در میانگین نمره آگاهی، نگرش و عملکرد دو گروه وجود ندارد (0/05<P-Value)، اما بعد از مداخله آموزشی، بین دو گروه آزمون و کنترل اختلاف معنی‌داری در میانگین تغییرات نمره آگاهی، نگرش و رفتار مشاهده گردید به طوری که میانگین نمرات متغیرهای مورد بررسی در گروه آزمون افزایش معنی‌داری یافت (0/05<P-Value).
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان‌دهنده تأثیر مثبت برنامه آموزشی بر ارتقاء آگاهی، نگرش و در نهایت رفتارهای پیشگیرانه از سرطان در دانش‌آموزان می‌باشد بنابراین با توجه به اولویت پیشگیری بر درمان و همچنین کم‌هزینه‌تر بودن برنامه‌های پیشگیری نسبت به درمان به خصوص در مورد سرطان‌ها، لزوم تدوین و اجرای این‌گونه برنامه‌های آموزشی ضروری به نظر می‌رسد.