اصول اخلاق نشر در روانشناسی
| تاریخ ارسال: 1402/11/20 |
آیین نامه اخلاق پژوهش در پژوهش‌های روانشناختی
مجله طب پیشگیری یکی از مجلات دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، که توسط موسسه نشر و پژوهش علمی نگاه مشرق میانه منتشر می شود، و متعهد است اخلاق در پژوهش را براساس آیین نامه اخلاقی در مطالعات روانشناسی انجمن روانشناسی آمریکا به کار گیرد. شما می توانید اصول اخلاقی نشریه در تحقیقات روانشناسی را دراینجا مشاهده کنید.
اصول اخلاق پژوهش در پژوهش‌های روانشناختی بر مبنای دستورالعمل انجمن روانشناسی آمریکا
معرفی و کاربرد
اصول اخلاقی روانشناسان انجمن روانشناسی آمریکا ((APA و ضوابط اخلاقی (آیین نامه اخلاقی) شامل معرفی، مقدمه، پنج اصل کلی (A-E) و استانداردهای اخلاقی خاص است. معرفی؛ قصد، سازماندهی، ملاحظات رویه ای، و دامنه کاربرد آیین نامه اخلاقی را مورد بحث قرار می دهد. مقدمه و اصول کلی، اهداف آرمانی برای هدایت روانشناسان به سوی عالی ترین آرمان های روانشناسی هستند. هرچند مقدمه و اصول کلی به خودی خود قواعد قابل اجرا نیستند، اما باید توسط روانشناسان برای رسیدن به یک اقدام اخلاقی مورد توجه قرار گیرند. استانداردهای اخلاقی قوانین قابل اجرا را برای رفتار به عنوان روانشناس تعیین می کند. اکثر استانداردهای اخلاقی به طور گسترده نوشته شده اند، تا برای روانشناسان در نقش های مختلف اعمال شوند، هرچند کاربرد استاندارد اخلاقی ممکن است بسته به محتوا متفاوت باشد با اینحال استانداردهای اخلاقی جامع نیستند. درواقع، اینکه رفتار معینی به طور خاص توسط استاندارد اخلاقی مورد توجه قرار نمی گیرد، به این معنا نیست که لزوماً اخلاقی یا غیراخلاقی است.
آیین نامه اخلاقی فقط برای بخشی از نقش‌های علمی، آموزشی یا حرفه‌ای روانشناسان اعمال می شود. حیطه های تحت پوشش شامل ، مشاوره وفعالیت مدرسه ای روانشناسی؛ پژوهش؛ تدریس؛ نظارت بر کارآموزان؛ خدمات عمومی؛ توسعه سیاست؛ مداخله اجتماعی؛ توسعه ابزارهای ارزیابی؛ انجام ارزیابی ها؛ مشاوره تحصیلی؛ مشاوره سازمانی؛ فعالیت های پزشکی قانونی؛ طراحی و ارزیابی برنامه؛ و مدیریت اند، اما محدود به بالینی نیستند. آیین نامه اخلاقی برای این فعالیت‌ها در زمینه‌های مختلف حضوری، پستی، تلفنی، اینترنتی، و سایر ارسال‌های الکترونیکی نیز اعمال می‌شود. این فعالیت‌ها باید ازرفتارصرفاً خصوصی روانشناسان که در حیطه‌ی آیین نامه اخلاقی نیست متمایز شوند.
عضویت در APA، اعضا ودانشجویان وابسته را متعهد می‌سازد که ازاستانداردهای آیین نامه اخلاقی APA و قوانین و رویه‌های مورد استفاده برای اجرای آنها پیروی کنند. عدم آگاهی یا درک نادرست از یک استاندارد اخلاقی، نمی تواند دفاعی در برابراتهام رفتارغیراخلاقی باشد.
مراحل تشکیل، بررسی و حل و فصل شکایات مربوط به رفتارغیراخلاقی درقوانین و رویه‌های حال حاضر کمیته اخلاق APA شرح داده شده است. APA ممکن است عضویت اعضای خود را که استانداردهای آیین نامه اخلاقی را نقض کرده اند، لغو کند وسایر نهادها وافراد را ازاقدامات خود مطلع سازد. اقداماتی که استانداردهای آیین نامه اخلاقی را نقض کند، ممکن است به تحریم روانشناسان یا دانشجویان ، خواه عضو APA باشند یا نباشند، توسط ارگان‌هایی غیر از APA، از جمله انجمن‌های روانشناسی، سایر گروه‌های حرفه‌ای، هیئت‌های روانشناسی، سایر ایالت‌ها یا فدرال‌ها، آژانس ها و پرداخت کنندگان خدمات بهداشتی منجرشود. علاوه بر این، APA ممکن است پس ازمحکومیت عضو به جرم بزه، اخراج یا تعلیق از یک انجمن روانشناسی دولتی وابسته، یا تعلیق یا ازدست دادن مجوز، علیه وی اقدام کند. چنانچه تحریمی که باید توسط APA اعمال شود کمتر از اخراج باشد، قوانین ورویه‌های ۲۰۰۱ فرصتی برای استماع حضوری شکایات را تضمین نمی‌کند، اما عموماً مقرر می‌دارد که فقط بر اساس سوابق ارسالی حل و فصل می‌شوند.
هدف از آیین نامه اخلاقی ارائه راهنمایی برای روانشناسان واستانداردهای رفتارحرفه ای است که می تواند توسط APA و سایر نهادهایی که آنها را انتخاب می کنند اعمال شود. آیین نامه اخلاقی مبنایی برای مسئولیت مدنی در نظر گرفته نشده است. اینکه آیا یک روانشناس استانداردهای آیین نامه اخلاقی را نقض کرده است به خودی خود تعیین نمی کند که آیا روانشناس از نظر قانونی در دادگاه مسئول است، آیا قرارداد قابل اجرا است یا اینکه عواقب حقوقی دیگری رخ می دهد یا خیر.
تعدیل کننده های مورد استفاده در برخی از استانداردهای این آیین نامه اخلاقی (به عنوان مثال، معقول ، مناسب، بالقوه) زمانی در استانداردها گنجانده می شوند که (۱) اجازه قضاوت حرفه ای از جانب روانشناسان را می دهند، (۲) بی عدالتی یا نابرابری را که بدون اصلاح کننده رخ می دهد، از بین می برند (۳) از کاربردپذیری در طیف وسیعی از فعالیت های انجام شده توسط روانشناسان اطمینان حاصل می کند، یا (۴) در برابر مجموعه ای از قوانین سفت و سخت که ممکن است به سرعت منسوخ شوند محافظت می کنند. واژه معقول آنگونه که در این آیین نامه اخلاقی به کاررفته به معنای قضاوت حرفه ای غالب روانشناسانی است که در شرایط مشابه با توجه به دانشی که در آن زمان داشته اند یا باید می داشته باشند، درگیر فعالیت های مشابهی هستند.
روانشناسان در فرآیند تصمیم گیری در مورد رفتار حرفه ای خود باید این آیین نامه اخلاقی را علاوه بر قوانین قابل اجرا و مقررات هیئت روانشناسی در نظر داشته باشند. روانشناسان ممکن است در به کار بردن آیین نامه اخلاقی در کار حرفه‌ای خود، مواد و دستورالعمل‌های دیگری را که توسط سازمان‌های علمی و حرفه‌ای روانشناختی و یا دستورات وجدانی خود اتخاذ یا تأیید شده‌اند، در نظر بگیرند ونیزبا دیگران در این زمینه مشورت کنند. اگر این آیین نامه اخلاقی استاندارد رفتاری بالاتری را نسبت به آنچه در قانون لازم است ایجاد کند، روانشناسان باید استانداردهای اخلاقی بالاتر را رعایت کنند. اگر مسئولیت‌های اخلاقی روانشناسان با قانون، مقررات یا سایر اختیارات قانونی حاکم در تضاد باشد، روانشناسان تعهد خود را به این آیین‌نامه اخلاقی اعلام و اقداماتی را برای حل تعارض به شیوه‌ای مسئولانه و با رعایت اصول اولیه حقوق بشری انجام می‌دهند.
مقدمه
روانشناسان متعهد به افزایش دانش علمی و حرفه ای رفتار و درک افراد از خود و دیگران و استفاده از این دانش برای بهبود وضعیت افراد، سازمان ها و جامعه هستند. روانشناسان حقوق مدنی و بشری و اهمیت آزادی تفحص و بیان در تحقیق، تدریس و انتشار را محترم شمرده و از آنها حمایت می کنند. آنها تلاش می کنند تا به مردم در ایجاد قضاوت ها و انتخاب های آگاهانه در مورد رفتار انسانی کمک کنند. در انجام این کار، آنها نقش های بسیاری مانند محقق، آموزش دهنده، تشخیص دهنده، درمانگر، ناظر، مشاور، مدیر، مداخله گر اجتماعی و شاهد متخصص را ایفا می کنند. این آیین نامه اخلاقی مجموعه ای مشترک از اصول و استانداردها را ارائه می دهد که روانشناسان فعالیت حرفه ای و علمی خود را بر اساس آن بنا می کنند.
هدف از این آیین نامه اخلاقی ارائه استانداردهای خاص برای پوشش بیشتر موقعیت هایی است که روانشناسان با آن مواجه می شوند. هدف آن رفاه و حمایت از افراد، آموزش اعضا، دانشجویان و عموم افراد و گروه‌هایی که روانشناسان با آنها کار می‌کنند در مورد استانداردهای اخلاقی این رشته است.
توسعه مجموعه ای پویا از استانداردهای اخلاقی برای رفتار مرتبط با کار روانشناسان نیازمند تعهد شخصی و تلاش مادام العمر برای عمل کردن اخلاقی؛ تشویق رفتار اخلاقی دانشجویان ، سرپرستان، کارکنان و همکاران؛ و مشورت با دیگران در مورد مشکلات اخلاقی است.
اصول کلی
این بخش شامل اصول کلی است. اصول کلی، برخلاف استانداردهای اخلاقی، ماهیت آرمانی دارند. هدف آنها هدایت و الهام بخشیدن به روانشناسان به سمت عالی ترین آرمان های اخلاقی این حرفه است. اصول کلی برخلاف استانداردهای اخلاقی، بیانگر تعهدات نیست و نباید مبنای اعمال تحریم ها باشد. تکیه بر اصول کلی به هر یک از این دلایل، معنا و هدف آنها را مخدوش می کند.
اصل الف: منفعت و عدم سوء استفاده
روانشناسان تلاش می کنند به نفع کسانی که با آنها تعامل دارند کارکنند و مراقب هستند که آسیبی به آنها نرسد. روانشناسان در اقدامات حرفه ای خود به دنبال حفظ رفاه و حقوق افرادی که با آنها به طور حرفه ای تعامل دارند، سایر افراد و حیوانات مورد مطالعه هستند. وقتی تعارض‌هایی بین تعهدات یا نگرانی‌های رخ می‌دهد، آنها سعی می‌کنند این تعارض‌ها را به شیوه‌ای مسئولانه حل کنند که از آسیب جلوگیری و آن را به حداقل برسانند. از آنجایی که قضاوت‌ها و اقدامات علمی و حرفه‌ای روانشناسان ممکن است بر زندگی دیگران تأثیر بگذارد، آنها مراقب عوامل شخصی، مالی، اجتماعی، سازمانی یا سیاسی هستند که ممکن است منجر به سوء استفاده از تأثیر آنها شود. روانشناسان تلاش می کنند از تأثیر احتمالی سلامت جسمی و روانی خود بر توانایی خود در کمک به افرادی که با آنها کار می کنند آگاه باشند.
اصل ب: وفاداری و مسئولیت پذیری
روانشناسان با کسانی که با آنها کار می کنند روابط براساس اعتماد برقرار می کنند. آنها از مسئولیت های حرفه ای و علمی خود در قبال جامعه و جوامع خاصی که در آن کار می کنند آگاه هستند. روانشناسان استانداردهای رفتار حرفه ای را رعایت می کنند، نقش ها و تعهدات حرفه ای خود را روشن می کنند، مسئولیت مناسب رفتار خود را می پذیرند و به دنبال مدیریت تضاد منافع هستند که می تواند منجر به بهره کشی یا آسیب شود. آنها تا حدی که برای تامین منافع کسانی که با آنها کار می کنند با متخصصان و موسسات دیگر مشورت می کنند، به آنها مراجعه می کنند یا با آنها همکاری می کنند. آنها نگران انطباق اخلاقی رفتار علمی و حرفه ای همکاران خود هستند. روانشناسان تلاش می کنند تا بخشی از زمان حرفه ای خود را برای جبران کم یا بدون مزیت شخصی اختصاص دهند.
اصل ج: صداقت
روانشناسان به دنبال ارتقای درستی، صداقت و صداقت درعلم، آموزش و عمل هستند. در این فعالیت‌ها، آنها سرقت نمی‌کنند، تقلب نمی‌کنند، کلاهبرداری نمی‌کنند، طفره نمی روند، یا واقعیت را به عمد مخدوش نمی‌کنند. روانشناسان می کوشند به وعده های خود عمل کنند و از تعهدات نابخردانه یا نامشخص اجتناب کنند. در شرایطی که تقلب ممکن است از نظر اخلاقی برای به حداکثر رساندن منافع و به حداقل رساندن آسیب قابل توجیه باشد، روانشناسان موظف هستند که نیاز، پیامدهای احتمالی و مسئولیت خود را برای اصلاح هرگونه بی اعتمادی یا سایر اثرات مضر ناشی از استفاده از چنین تکنیک هایی در نظر بگیرند.
اصل د: عدالت
روانشناسان تشخیص می دهند که انصاف و عدالت به همه افراد این حق را می دهد که به کمک های روانشناسی و با کیفیت برابر در فرآیندها، رویه ها و خدماتی که توسط روانشناسان انجام می شود، دسترسی داشته باشند و از آنها بهره مند شوند. روانشناسان قضاوت معقولی دارند و برای آن که اطمینان حاصل کنند، سوگیری های بالقوه آنها، مرزهای صلاحیت آنها و محدودیت های تخصص آنها منجر به اعمال ناعادلانه یا اغماض نمی شود، اقدامات احتیاطی را انجام می دهند
اصل ه: احترام به حقوق و کرامت افراد
روانشناسان به حیثیت و ارزش همه افراد، حقوق افراد برای حفظ حریم خصوصی، رازداری و تعیین سرنوشت احترام می گذارند. آنها آگاه هستند که تدابیر حفاظتی ویژه برای حفاظت از حقوق و رفاه افراد یا جوامعی که آسیب پذیری آنها باعث اختلال در تصمیم گیری مستقل می شود، ضروری می باشد. روانشناسان از تفاوت‌های فرهنگی، فردی و نقشی، از جمله تفاوت‌های مبتنی بر سن، جنسیت، هویت جنسی، نژاد، قومیت، فرهنگ، ملیت، مذهب، گرایش جنسی، ناتوانی، زبان و وضعیت اجتماعی-اقتصادی آگاه هستند و به آنها احترام می‌گذارند و این عوامل را هنگام کار با اعضای چنین گروه هایی مورد ملاحظه قرار می دهند و سعی می کنند بر اساس آن عوامل تأثیر سوگیری را در کار خود از بین ببرند و آگاهانه در فعالیت های دیگران شرکت نمی کنند یا بر اساس چنین پیش داوری هایی از آنها چشم پوشی می کنند.
استانداردهای اخلاقی
۱. حل مسائل اخلاقی
۱.۱. سوء استفاده از کار روانشناسان
اگر روانشناسان از سوء استفاده یا ارائه نادرست از کار خود مطلع شوند، اقدامات معقولی را برای اصلاح یا به حداقل رساندن سوء استفاده یا ارائه نادرست انجام می دهند.
۱.۲. تضاد بین اخلاق و قانون، مقررات، یا سایر اختیارات قانونی حاکم
اگر مسئولیت‌های اخلاقی روانشناسان با قانون، مقررات یا سایر اختیارات قانونی حاکم در تضاد باشد، روانشناسان ماهیت تعارض را روشن می‌کنند، تعهد خود را به آیین نامه اخلاقی اعلام می‌کنند و اقدامات معقولی را برای حل تعارض مطابق با اصول کلی و استانداردهای اخلاقی آیین نامه اخلاقی انجام می دهند. تحت هیچ شرایطی نمی توان از این استاندارد برای توجیه یا دفاع از نقض حقوق بشر استفاده کرد.
۱.۳. تضاد بین اخلاق و خواسته های سازمانی
اگر خواسته های سازمانی که روانشناسان به آن وابسته هستند یا برای آنها کار می کنند با این آیین نامه اخلاقی در تضاد باشد، روانشناسان ماهیت تعارض را روشن می کنند، تعهد خود را به آیین نامه اخلاقی اعلام می کنند و اقدامات معقولی را برای حل تعارض مطابق با اصول کلی و استانداردهای اخلاقی آیین نامه اخلاقی انجام می دهند. تحت هیچ شرایطی نمی توان از این استاندارد برای توجیه یا دفاع از نقض حقوق بشر استفاده کرد.
۱.۴. حل و فصل غیررسمی تخلفات اخلاقی
هنگامی که روانشناسان معتقدند ممکن است یک نقض اخلاقی توسط روانشناس دیگری صورت گرفته باشد، چنانچه یک راه حل غیررسمی مناسب به نظر برسد و مداخله هر گونه حقوق محرمانه ای را نقض نکند، سعی می کنند موضوع را با جلب توجه آن فرد حل کنند. (رجوع به استانداردهای ۱.۰۲، تضاد بین اخلاق و قانون، مقررات، یا سایر مراجع قانونی حاکم، و ۱.۰۳، تضاد بین اخلاق و خواسته های سازمانی)
۱.۵. گزارش تخلفات اخلاقی
اگر یک نقض آشکار اخلاقی به یک شخص یا سازمان آسیب جدی وارد کرده باشد و برای حل و فصل غیررسمی طبق استاندارد ۱.۰۴، حل و فصل غیررسمی تخلفات اخلاقی مناسب نباشد، یا به درستی به این شیوه حل نشود، روانشناسان اقدامات بعدی مناسب وضعیت را انجام می دهند. چنین اقداماتی می تواند شامل ارجاع به کمیته‌های ایالتی یا کشوری در زمینه اخلاق حرفه‌ای، به هیئت‌های صدور مجوز ایالتی، یا به مقامات نهادی مناسب باشد. این استاندارد زمانی اعمال نمی شود که مداخله ای حقوق محرمانه بودن را نقض کند یا زمانی که روانشناسان برای بازبینی کار روانشناس دیگری که رفتار حرفه ای او زیر سوال است، نگه داشته شده اند. (رجوع به استاندارد ۱.۰۲، تعارضات بین اخلاق و قانون، مقررات یا سایر مراجع قانونی حاکم)
۱.۶. همکاری با کمیته های اخلاق
روانشناسان در تحقیقات اخلاقی ، رسیدگی ها و الزامات ناشی از APA یا هرانجمن روانشناختی دولتی وابسته ای که به آن تعلق دارند، همکاری می کنند. اینگونه است که، آنها به مسائل محرمانه رسیدگی می کنند. عدم همکاری خود نقض اخلاق است. با این حال، ارائه درخواست برای تعویق رسیدگی به شکایت اخلاقی و درانتظار نتیجه دعوا ماندن به تنهایی به منزله عدم همکاری نیست.
۱.۷. شکایات نادرست
روانشناسان شکایات اخلاقی را که با بی توجهی یا ناآگاهی عمدی از حقایق، ادعای اتهامی را رد کند، تشکیل نمی‌دهند یا تشویق نمی‌کنند.
۱.۸. تبعیض ناعادلانه علیه شاکیان و پاسخ دهندگان
روانشناسان صرفاً بر اساس شکایت اخلاقی افراد، مانع استخدام، پیشرفت، پذیرش در برنامه های علمی یا سایر برنامه ها، تصدی شغل، یا ارتقاء نمی شوند. این امرمانع از اقدام بر اساس نتیجه چنین مراحلی یا در نظر گرفتن سایر اطلاعات مناسب نیست.
۲. صلاحیت
۲.۱. محدوده صلاحیت
۱- روانشناسان تنها بر اساس آموزش، تجربه تحت نظارت، مشاوره، مطالعه یا تجربه حرفه ای، با جمعیت ها و در مناطقی که در محدوده صلاحیت آنها هستند، خدمات ارائه می دهند، آموزش داده و یا تحقیق می کنند.
۲- درجایی که دانش علمی یا حرفه ای در رشته روانشناسی ثابت می کند که درک عوامل مرتبط با سن، جنسیت، هویت جنسی، نژاد، قومیت، فرهنگ، ملیت، مذهب، گرایش جنسی، ناتوانی، زبان یا وضعیت اجتماعی-اقتصادی برای اثربخشی در اجرای خدمات یا تحقیقات ضروری است، روانشناسان آموزش، تجربه، مشاوره یا نظارت لازم را برای اطمینان ازصلاحیت خدمات خود دارند و یا کسب می کنند، یا ارجاعات مناسبی را انجام می دهند، به غیر از آنچه در استاندارد ۲.۰۲ ارائه خدمات در مواقع اضطراری ارائه شده است.
۳- روانشناسانی که قصد ارائه خدمات ، آموزش یا تحقیقاتی را دارند که شامل جمعیت ها، حیطه ها، تکنیک ها یا فناوری های جدید برای آنها باشد، آموزش، تجربه تحت نظارت، مشاوره یا مطالعه مربوطه را انجام می دهند.
۴- هنگامی که از روانشناسان خواسته شود خدماتی را به افرادی ارائه دهند که خدمات بهداشت روانی مناسب برای آنها در دسترس نیست ودرعین حال روانشناسان صلاحیت لازم را برای آنها کسب نکرده اند، می توانند خدمات مربوطه را با آموزش یا تجربه قبلی در صورت تلاش معقولانه برای کسب صلاحیت مورد نیاز از طریق تحقیق، آموزش، مشاوره یا مطالعه ارائه دهند تا ازپذیرش چنین خدماتی اطمینان حاصل شود.
۵- در حوزه‌های نوظهوری که استانداردهای عمومی شناخته شده برای آموزش مقدماتی هنوز وجود ندارد، روانشناسان با این وجود گام‌های معقولی برای اطمینان از صلاحیت کار خود و محافظت از مددجو/بیماران، دانشجویان، سرپرستان، شرکت‌کنندگان در تحقیق، مددجویان سازمانی و دیگران در برابر آسیب برمی‌دارند.
۶- روانشناسان هنگام قبول نقش های پزشکی قانونی، با قوانین قضایی یا اداری حاکم بر نقش خود به طور منطقی آشنا می شوند.
۲.۲. ارائه خدمات در مواقع اضطراری
در مواقع اضطراری، زمانی که روانشناسان خدماتی را به افرادی ارائه می دهند که سایر خدمات بهداشت روانی برای آنها در دسترس نیست و روانشناسان آموزش لازم را برای آنها ندیده اند، روانشناسان ممکن است چنین خدماتی را به منظور اطمینان از عدم پذیرش خدمات ارائه دهند. خدمات به محض پایان یافتن وضعیت اضطراری یا ارائه خدمات مناسب، متوقف می شود.
۲.۳. حفظ صلاحیت
روانشناسان تلاش های مستمری را برای توسعه و حفظ صلاحیت خود انجام می دهند.
۲.۴. مبانی قضاوت های علمی و تخصصی
کار روانشناسان بر اساس دانش علمی و حرفه ای تثبیت شده این رشته است. (رجوع به استانداردهایe ۰۱۲.، محدوده صلاحیت ، و ۱۰.۰۱b، رضایت آگاهانه برای درمان)
۲.۵. تفویض کار به دیگران
روانشناسانی که کار را به کارمندان، سرپرستان، یا دستیاران پژوهشی یا آموزشی محول می‌کنند یا از خدمات دیگران مانند مترجمان استفاده می‌کنند، اقدامات معقولی را انجام می‌دهند تا (۱) از واگذاری چنین کاری به افرادی که دارای روابط چندگانه با افراد در حال خدمت هستند، وبه احتمال زیاد منجر به بهره برداری یا از دست دادن عینیت می شود اجتناب کنند. (۲) فقط به آن دسته از مسئولیت‌هایی اجازه دهند که می‌توان از این افراد انتظار داشت که بر اساس تحصیلات، آموزش، یا تجربه‌شان، به طور مستقل یا با سطح نظارتی که ارائه می‌شود، به نحو احسن انجام دهند. و (۳) مشاهده کنند که چنین افرادی این خدمات را با شایستگی انجام می دهند. (رجوع به استانداردهای ۲.۰۲، ارائه خدمات در شرایط اضطراری؛ ۳.۰۵، روابط چندگانه؛ ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن؛ ۹.۰۱، مبانی ارزیابی ها؛ ۹.۰۲، استفاده از ارزیابی ها؛ ۹.۰۳، رضایت آگاهانه درارزیابی ، و ۹.۰۷، ارزیابی توسط افراد فاقد صلاحیت)
۲.۶. مشکلات و درگیری های شخصی
۱- روانشناسان زمانی که می دانند یا باید بدانند که ممکن است مشکلات شخصی آنها را از انجام فعالیت های مربوط به کار به نحو احسن باز دارد، از شروع فعالیت خودداری می کنند.
۲- هنگامی که روانشناسان متوجه مشکلات شخصی شوند که ممکن است در انجام وظایف مربوط به کار آنها به اندازه کافی تداخل ایجاد کند، اقدامات مناسبی مانند دریافت مشاوره یا کمک حرفه ای انجام می دهند و تعیین می کنند که آیا باید وظایف مربوط به کار خود را محدود، تعلیق یا خاتمه دهند. (رجوع به استاندارد ۱۰.۱۰، پایان دادن به درمان)
۳. روابط انسانی
۳.۱. تبعیض ناعادلانه
روانشناسان در فعالیت های مرتبط با کار خود، باتوجه به سن، جنسیت، هویت جنسی، نژاد، قومیت، فرهنگ، ملیت، مذهب، گرایش جنسی، ناتوانی، وضعیت اجتماعی-اقتصادی یا هر مبنایی که توسط قانون منع شده است، درگیر تبعیض ناعادلانه نمی شوند.
۳.۲. آزار جنسی
روانشناسان خود را درگیر آزار و اذیت جنسی نمی کنند. آزار جنسی عبارت است از درخواست جنسی، پیشروی فیزیکی، یا رفتار کلامی یا غیرکلامی که ماهیت جنسی دارد، که در ارتباط با فعالیت‌ها یا نقش‌های روانشناس رخ می‌دهد، و یا (۱) ناخواسته است، توهین‌آمیزاست یا محل کار یا محیط آموزشی خصمانه ای را ایجاد می کند، و روانشناس این را می داند یا به او گفته می شود یا (۲) به اندازه ای شدید است که برای یک فرد منطقی در بطن کارتوهین آمیز باشد. آزار و اذیت جنسی می تواند شامل تنها یک عمل شدید یا چندین عمل مداوم و فراگیر باشد. (رجوع به استاندارد ۱.۰۸، تبعیض ناعادلانه علیه شاکیان و پاسخ دهندگان)
۳.۳. سایر اذیت و آزارها
روانشناسان آگاهانه رفتاری انجام نمی دهند که برای افرادی که در کارشان با آنها تعامل دارند با توجه به عواملی مانند سن، جنسیت، هویت جنسی، نژاد، قومیت، فرهنگ، ملیت، مذهب، گرایش جنسی، ناتوانی، زبان یا وضعیت اجتماعی-اقتصادی آزاردهنده یا تحقیرکننده باشد.
۳.۴. اجتناب از آسیب
روانشناسان برای اجتناب از آسیب رساندن به مددجو/بیماران، دانشجویان، سرپرستان، شرکت کنندگان در تحقیق، مددجویان سازمانی و سایر افرادی که با آنها کار می کنند، اقدامات معقولی انجام می دهند تا آسیب را در مواردی که قابل پیش بینی و اجتناب ناپذیر است به حداقل برسانند.
۳.۵. روابط چندگانه
۱- رابطه چندگانه زمانی اتفاق می‌افتد که یک روانشناس درنقشی حرفه‌ای با یک فرد باشد و (۱) همزمان در نقش دیگری با همان شخص باشد، (۲) همزمان در یک رابطه با شخصی باشد که از نزدیکان یا در ارتباط با فردی است که روانشناس با او رابطه حرفه ای دارد، یا (۳) قول می دهد که در آینده با شخصی که از نزدیکان به آن فرد یا با او ارتباط دارد وارد رابطه دیگری شود. اگر به طور منطقی به نظر برسد که روابط چندگانه به عینیت، شایستگی یا اثربخشی روانشناس در انجام وظایفش آسیب وارد می کند، یا اینکه خطر بهره کشی یا آسیب رساندن به فردی را که با او ارتباط حرفه ای دارد، به همراه داشته باشد، روانشناس از وارد شدن به یک رابطه چندگانه پرهیز می کند. روابط چندگانه ای که به طور منطقی بنظر نمی رسد که خطر آسیب یا بهره کشی داشته باشند، غیراخلاقی نیستند.
۲- اگر یک روانشناس متوجه شود که به دلیل عوامل پیش بینی نشده، رابطه چندگانه بالقوه مضر ایجاد شده است، اقدامات معقولی را برای حل آن با در نظر گرفتن بهترین منافع فرد آسیب دیده و رعایت حداکثری آیین نامه اخلاقی انجام می دهد.
۳- هنگامی که روانشناسان بر اساس قانون، خط مشی سازمانی یا شرایط غیرعادی ملزم به ایفای بیش از یک نقش در مراحل قضایی یا اداری هستند، در ابتدا انتظارات نقش، میزان محرمانه بودن و پس از آن با رخ دادن تغییرات شفاف سازی می کنند. ( رجوع به استانداردهای ۳.۰۴، اجتناب از آسیب، و ۳.۰۷، درخواست های شخص ثالث برای خدمات)
۳.۶. تضاد منافع
هنگامی که منافع یا روابط شخصی، علمی، حرفه ای، حقوقی، مالی یا سایر موارد به طور معقول بنظر برسد که (۱) به عینیت، صلاحیت یا اثربخشی آنها در انجام وظایف آسیب وارد کند یا (۲) شخص یا سازمانی را که رابطه حرفه ای با آنها وجود دارد در معرض آسیب یا بهره کشی قرار دهد، روانشناسان از ایفای نقش حرفه ای خودداری می کنند.
۳.۷. درخواست های شخص ثالث برای خدمات
هنگامی که روانشناسان به درخواست شخص ثالث با ارائه خدمات به شخص یا نهاد موافقت می کنند، آنها سعی می کنند در ابتدای ارائه خدمات، ماهیت رابطه با همه افراد یا سازمان های درگیر را روشن کنند. این شفاف سازی شامل نقش روانشناس (به عنوان مثال، درمانگر، مشاور، تشخیص دهنده یا شاهد متخصص)، شناسایی مددجو، استفاده احتمالی از خدمات ارائه شده یا اطلاعات به دست آمده، و این واقعیت که ممکن است محدودیت هایی در محرمانه بودن وجود داشته باشد است. (رجوع به استانداردهای ۳.۰۵، روابط چندگانه، و ۴.۰۲، بحث در مورد محدودیت های محرمانه بودن)
۳.۸. روابط بهره کشی
روانشناسان از افرادی که بر آنها اقتدار نظارتی، ارزیابی یا سایر اختیارات دارند مانند مددجو/بیمار، دانشجویان، سرپرستان، شرکت کنندگان در تحقیق و کارمندان بهره کشی نمی کنند. (رجوع به استانداردهای ۳.۰۵، روابط چندگانه؛ ۶.۰۴، هزینه ها و ترتیبات مالی؛ ۶.۰۵، معامله با مددجویان/بیماران؛ ۷.۰۷، روابط جنسی با دانشجویان و سرپرستان؛ ۱۰.۰۵، صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران درحال درمان درمان؛ ۱۰.۰۶، صمیمیت جنسی با بستگان یا افراد مهم دیگر مددجویان/بیماران در حال درمان؛ ۱۰.۰۷، درمان با شرکای جنسی سابق. و ۱۰.۰۸، صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران سابق درمان)
۳.۹. همکاری با سایر افراد حرفه ای
چنانچه ضروری و از نظر حرفه ای مناسب باشد، روانشناسان با سایر متخصصان همکاری می کنند تا به طور موثر و مناسب به مددجویان/بیماران خود خدمات رسانی کنند. (رجوع به استاندارد ۴.۰۵، افشاگری ها)
۳.۱۰. رضایت آگاهانه
۱- هنگامی که روانشناسان تحقیقاتی انجام می دهند یا خدمات ارزیابی، درمان و مشاوره را شخصاً با ارسال الکترونیکی یا سایر اشکال ارتباطی ارائه می دهند، رضایت آگاهانه فرد یا افرادی را با زبانی که به طور منطقی برای آن شخص یا افراد قابل درک باشد، کسب می کنند، مگر اینکه چنین فعالیت هایی بدون رضایت توسط قانون یا مقررات دولتی یا به نحو دیگری که در این آیین نامه اخلاقی مقرر شده است، الزامی باشد. (رجوع به استانداردهای ۸.۰۲، رضایت آگاهانه برای تحقیق؛ ۹.۰۳، رضایت آگاهانه در ارزیابی ها؛ و ۱۰.۰۱، رضایت آگاهانه برای درمان)
۲- برای افرادی که از نظر قانونی قادر به دادن رضایت آگاهانه نیستند، روانشناسان با این وجود (۱) توضیح مناسب ارائه می دهند، (۲) رضایت فرد را می خواهند، (۳) ترجیحات و بهترین منافع این افراد را در نظر می گیرند، و (۴) در صورتی که چنین رضایت جایگزینی توسط قانون مجاز یا مورد نیاز باشد ، مجوز مناسب را از شخص مجاز قانونی دریافت می کنند. هنگامی که رضایت شخص مجاز قانونی توسط قانون مجاز یا الزامی نباشد، روانشناسان اقدامات معقولی را برای محافظت از حقوق و رفاه فرد انجام می دهند.
۳- هنگامی که خدمات روانشناختی به دستور دادگاه یا دستور دیگری صادر می‌شود، روانشناسان فرد را از ماهیت خدمات پیش‌بینی‌شده، از جمله اینکه آیا خدمات به دستور دادگاه یا اجباری هستند و محدودیت‌های محرمانه بودن، قبل از اقدام، آگاه می کنند.
۴- روانشناسان به طور مناسب رضایت، اجازه و موافقت کتبی یا شفاهی را مستند می کنند. (رجوع به استانداردهای ۸.۰۲ ، رضایت آگاهانه به تحقیق؛ ۹.۰۳، رضایت آگاهانه در ارزیابی ها. و ۱۰.۰۱، رضایت آگاهانه برای درمان)
۳.۱۱. خدمات روانشناختی ارائه شده به یا از طریق سازمان ها
۱- روانشناسانی که خدماتی را از طریق سازمان ها ارائه می دهند، اطلاعاتی را از قبل به مددجویان و در صورت اقتضا به کسانی که مستقیماً تحت تأثیر خدمات قرار می گیرند، در مورد (۱) ماهیت و اهداف خدمات، (۲) دریافت کنندگان مورد نظر، (۳) مددجویان چه افرادی هستند، (۴) رابطه ای که روانشناس با هر فرد و سازمان خواهد داشت، (۵) استفاده احتمالی از خدمات ارائه شده و اطلاعات به دست آمده، (۶) افرادی که به اطلاعات دسترسی خواهند داشت، و (۷) محدودیت های محرمانه ارائه می دهند. به محض امکان، آنها اطلاعاتی را در مورد نتایج و نتیجه گیری چنین خدماتی در اختیار افراد مناسب قرار می دهند.
۲- اگر روانشناسان به موجب قانون یا نقش های سازمانی از ارائه چنین اطلاعاتی به افراد یا گروه های خاص منع شوند، در همان ابتدا به آن افراد یا گروه ها اطلاع می دهند.
۳.۱۲. قطع خدمات روانشناسی
در صورتی که خدمات روانشناختی توسط عواملی مانند بیماری روانشناس، مرگ، در دسترس نبودن، جابجایی، یا بازنشستگی یا به دلیل جابجایی مددجو/بیمار یا محدودیت‌های مالی قطع شود، روانشناسان تلاش‌های معقولی را برای تسهیل خدمات برنامه‌ریزی می‌کنند، مگر اینکه قرارداد دیگری مشمول آن باشد. (رجوع به استاندارد ۶.۰۲c، نگهداری، انتشار و مرتب کردن سوابق محرمانه کارهای حرفه ای و علمی)
۴. حریم خصوصی و محرمانه بودن
۴.۱. حفظ محرمانه بودن
با توجه به این که میزان و حدود محرمانه بودن ممکن است توسط قانون تنظیم شود یا توسط قوانین سازمانی یا روابط حرفه ای یا علمی تعیین شود روانشناسان وظیفه اصلی را دارند و اقدامات احتیاطی منطقی را برای محافظت ازاطلاعات محرمانه به دست آمده یا ذخیره شده درهر رسانه ای انجام می دهند. (رجوع به استاندارد ۲.۰۵، واگذاری کار به دیگران)
۴.۲. بحث در مورد حدود محرمانه بودن
۱- روانشناسان با افراد (مانند، افرادی که از نظر قانونی قادر به دادن رضایت آگاهانه نیستند، حد امکان و نمایندگان قانونی آنها) و سازمان هایی که با آنها رابطه علمی یا حرفه ای برقرار می کنند در مورد (۱) حدود مربوط به رازداری و (۲) استفاده های قابل پیش بینی از اطلاعات تولید شده از طریق فعالیت های روان شناختی صحبت می کنند (رجوع به استاندارد ۳.۱۰، رضایت آگاهانه)
۲- بحث در مورد محرمانه بودن در ابتدای رابطه و پس از آن به دلیل شرایط جدید ممکن است انجام شود، مگر اینکه امکان پذیر نباشد یا برخلاف توصیه ها باشد.
۳- روانشناسانی که خدمات، محصولات یا اطلاعاتی را از طریق ارسال الکترونیکی ارائه می دهند، خطرات حریم خصوصی و محدودیت های محرمانه ر به مددجویان/بیماران اطلاع می دهند.
۴.۳. ضبط کردن
روانشناسان از همه افراد یا نمایندگان قانونی افرادی که به آنها خدمات ارائه می دهند قبل از ضبط صدا یا تصاویر اجازه می گیرند. (رجوع به استانداردهای ۸.۰۳، رضایت آگاهانه برای ضبط صداها و تصاویر در تحقیق، ۸.۰۵، عدم رضایت آگاهانه برای تحقیق، و ۸.۰۷، فریب در پژوهش)
۴.۴. به حداقل رساندن نفوذ در حریم خصوصی
۱- روانشناسان در گزارش‌ها و مشاوره‌های کتبی و شفاهی، فقط اطلاعات مربوط به اهدفی که ارتباط برای آن ایجاد شده است، درج می‌کنند.
۲- روانشناسان اطلاعات محرمانه ای را که در کار خود به دست می آورند فقط برای اهداف علمی یا حرفه ای مناسب و فقط با افرادی که درگیر چنین موضوعاتی هستند مورد بحث قرار می دهند.
۴.۵. افشاگری ها
۱- روانشناسان ممکن است اطلاعات محرمانه را با رضایت مددجو سازمانی، مددجو/بیمار منفرد یا شخص مجاز قانونی دیگر به نفع وی افشا کنند مگر اینکه توسط قانون منع شده باشند.
۲- روانشناسان اطلاعات محرمانه را بدون رضایت فرد تنها در صورتی که توسط قانون اجباری شده است، یا در مواردی که قانون اجازه می دهد برای اهداف معتبری مانند (۱) ارائه خدمات حرفه ای مورد نیاز (۲) به دست آوردن مشاوره تخصصی مناسب (۳) محافظت از مددجو /بیمار، روانشناس یا دیگران در برابر آسیب یا (۴)درافت پرداختی برای خدمات از مددجو/بیمار، افشا می کنند، که درآن افشا به حداقلی که برای دستیابی به هدف ضروری است محدود می شود. (رجوع به استاندارد ۶.۰۴e، هزینه ها و ترتیبات مالی)
۴.۶. مشاوره ها
هنگام مشورت با همکاران، (۱) روانشناسان اطلاعات محرمانه‌ای را که به طور منطقی می‌تواند منجر به شناسایی مددجو/بیمار، شرکت‌کننده در پژوهش یا فرد یا سازمان دیگری که با آنها رابطه محرمانه دارند، افشا نمی کنند، مگر اینکه رضایت قبلی را از آنها کسب کرده باشند یا نتوان ازافشاگری اجتناب کرد و (۲) آنها اطلاعات را تنها تا حدی که برای دستیابی به اهداف مشاوره لازم است افشا می کنند. (رجوع به استاندارد ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن)
۴.۷. استفاده از اطلاعات محرمانه برای اهداف آموزشی یا سایر
روانشناسان در نوشته‌ها، سخنرانی‌ها یا سایر رسانه‌های عمومی، اطلاعات محرمانه و قابل شناسایی شخصی مربوط به مددجو/بیماران، دانشجویان، شرکت‌کنندگان در پژوهش، مددجویان سازمانی یا سایر گیرندگان خدمات را که در طول کارشان به دست آورده‌اند، افشا نمی‌کنند. مگر اینکه (۱) اقدامات معقولی برای پنهان کردن شخص یا سازمان انجام دهند، (۲) شخص یا سازمان کتباً رضایت داده باشد، یا (۳) مجوز قانونی برای انجام این کار وجود داشته باشد.
۵. تبلیغات و سایر اظهارات عمومی
۵.۱. اجتناب از اظهارات نادرست یا فریبنده
۱- اظهارات عمومی شامل، تبلیغات پولی یا بدون پرداخت، تأیید محصول، درخواست‌های کمک هزینه، درخواست‌های مجوز، سایر برنامه های کاربردی اعتبارسنجی ، بروشورها، مطالب چاپی، فهرست‌های راهنما، رزومه شخصی یا تحصیلی، یا نظراتی برای استفاده در رسانه‌هایی مانند چاپ یا ارسال الکترونیکی، اظهارات در مراحل قانونی، سخنرانی ها و ارائه های شفاهی عمومی، و مطالب منتشر شده هستند اما نه محدود نیستند. روانشناسان آگاهانه اظهارات علنی نادرست، فریبنده یا متقلبانه در رابطه با تحقیقات، عمل، یا سایر فعالیت های کاری خود یا افراد یا سازمان هایی که با آنها وابسته هستند، ارائه نمی کنند.
۲- روانشناسان در مورد (۱) آموزش، تجربه یا صلاحیت (۲) مدارک تحصیلی ؛ (۳) اعتبار ؛ (۴) وابستگی های سازمانی یا انجمنی ؛ (۵) خدمات ؛ (۶) مبنای علمی یا بالینی یا نتایج یا درجه موفقیت خدمات ؛ (۷) هزینه ها. یا (۸) انتشارات یا یافته های تحقیقاتی خود اظهارات نادرست، فریبنده یا متقلبانه نمی دهند.
۳- روانشناسان فقط در صورتی مدعی مدارک به عنوان مدرک برای خدمات بهداشتی خود می شوند که آن مدارک (۱) از یک موسسه آموزشی معتبر منطقه ای به دست آمده باشد یا (۲) مبنای مجوز روانشناسی توسط ایالتی باشد که در آن فعالیت می کنند.
۵.۲. اظهارات دیگران
۱- روانشناسانی که دیگران را برای ترویج عملکرد، محصولات یا فعالیت‌های حرفه‌ای شان درگیر اظهارات عمومی می‌کنند ، مسئولیت حرفه‌ای در قبال چنین اظهاراتی را محفوظ می دارند.
۲- روانشناسان در ازای تبلیغات در یک خبر به کارکنان مطبوعات، رادیو، تلویزیون یا سایر رسانه های ارتباطی غرامت نمی پردازند. (رجوع به استاندارد ۱.۰۱، استفاده نادرست از کار روانشناسان)
۳- یک آگهی پولی مربوط به فعالیت های روانشناسان باید به وضوح قابل شناسایی یا تشخیص باشد.
۵.۳. شرح کارگاه ها و برنامه های آموزشی بدون مدرک
روانشناسان تا حدی که می توانند از پس آن برآیند مسئولیت اطلاعیه ها، کاتالوگ ها، بروشورها، یا تبلیغاتی که کارگاه ها، سمینارها، یا سایر برنامه های آموزشی بدون اعطای مدرک را به عهده دارند، تا اطمینان حاصل کنند که به طور دقیق مخاطبی را که برنامه برای وی در نظر گرفته شده است، اهداف آموزشی، ارائه دهندگان و هزینه های مربوطه را توصیف می کنند.
۵.۴. ارائه های رسانه ای
هنگامی که روانشناسان توصیه یا نظر عمومی را از طریق چاپ، اینترنت یا سایر ارسال های الکترونیکی ارائه می دهند، اقدامات احتیاطی را انجام می دهند تا اطمینان حاصل شود که اظهارات شان (۱) بر اساس دانش، آموزش یا تجربه حرفه ای آنها مطابق با ادبیات و عملکرد روانشناختی مناسب است. (۲) یا اینکه با این آیین نامه اخلاقی سازگار است. و (۳) نشان نمی دهد که یک رابطه حرفه ای با گیرنده ایجاد شده است. (رجوع به استاندارد ۲.۰۴، مبانی قضاوت های علمی و حرفه ای)
۵.۵. رضایت نامه
روانشناسان از مراجعان/بیماران درحال درمان یا سایر افرادی که به دلیل شرایط خاص خود در معرض تأثیرات زیاد آسیب پذیر هستند، رضایت نامه درخواست نمی کنند.
۵.۶. درخواست حضوری
روانشناسان بطورمستقیم یا ازطریق کارگزاری ها دردرخواست حضوری ناخوانده ازمددجویان/بیماران واقعی یا بالقوه درمانی یا افرادی که به دلیل شرایط خاص خود در معرض نفوذ ناروا هستند، برای کسب وکاردخالت نمی کنند. با این حال، این عدم دخالت مانع از (۱) تلاش برای اجرای تماس‌های جانبی مناسب به منظور بهره‌مندی ازمددجویان/بیماران درمان شده قبلی یا (۲) ارائه خدمات مرتبط با بلایا یا جامعه نمی شود.
۶. نگهداری سوابق و هزینه ها
۶.۱. مستندات کار حرفه ای و علمی و نگهداری سوابق
روانشناسان سوابق و داده های مربوط به کار حرفه ای و علمی خود را ایجاد ، و تا حدی که سوابق تحت کنترل آنها است، نگهداری، منتشر، ذخیره، حفظ و مرتب می کنند تا (۱) ارائه خدمات بعدی توسط آنها یا سایر متخصصان تسهیل شود، (۲) امکان تکرار طراحی و تجزیه و تحلیل تحقیقات، (۳) برآورده کردن الزامات سازمانی، (۴) اطمینان از صحت صورتحساب و پرداخت‌ها، و (۵) از انطباق با قانون اطمینان حاصل کنند. (رجوع به استاندارد ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن)
۶.۲. نگهداری، انتشار و مرتب کردن سوابق محرمانه کار حرفه ای و علمی
۱- روانشناسان ایجاد، ذخیره، دسترسی، انتقال و مرتب کردن سوابق تحت کنترل خود را محرمانه نگاه می دارند، خواه این سوابق نوشته شده، خودکارشده یا در هر رسانه دیگری باشند. (رجوع به استانداردهای ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن، و ۶.۰۱، مستندسازی کارهای حرفه ای و علمی و نگهداری سوابق)
۲- اگر اطلاعات محرمانه مربوط به دریافت‌کنندگان خدمات روانشناختی در پایگاه‌های اطلاعاتی یا سیستم‌های سوابق ، در دسترس افرادی که دسترسی آنها توسط گیرنده رضایت داده نشده است، وارد شود، روانشناسان از کدگذاری یا تکنیک‌های دیگر برای جلوگیری از گنجاندن شناسه‌های شخصی استفاده می‌کنند.
۳- روانشناسان از قبل برای تسهیل انتقال مناسب و محافظت از محرمانه بودن سوابق و داده ها در صورت کناره گیری از سمت یا کار برنامه ریزی می کنند. (رجوع به استانداردهای ۳.۱۲، قطع خدمات روانشناختی، و ۱۰.۰۹، قطع درمان)
۶.۳. نگهداری سوابق بدلیل عدم پرداخت
روانشناسان نمی توانند از ارائه سوابق تحت کنترل خود را که برای درمان اورژانسی مددجو/بیمار درخواست و مورد نیاز است، صرفاً به این دلیل که مبلغی دریافت نشده است، خودداری کنند.
۶.۴. هزینه ها و ترتیبات مالی
۱- تا جایی که امکان دارد در یک رابطه حرفه ای یا علمی ، روانشناسان و دریافت کنندگان خدمات روانشناختی باید هر چه زودتربه توافقی دست یابند که ترتیبات پرداخت غرامت و صورتحساب را مشخص کند.
۲- شیوه های دستمزد روانشناسان مطابق با قانون است.
۳- روانشناسان حق الزحمه خود را نادرست معرفی نکنند.
۴- اگر محدودیت‌هایی برای خدمات به دلیل محدودیت‌های تامین مالی قابل پیش‌بینی باشد، این موضوع در اسرع وقت با دریافت‌کننده خدمات در میان گذاشته می‌شود. (رجوع به استانداردهای ۱۰.۰۹، قطع درمان، و ۱۰.۱۰، پایان دادن به درمان)
۵- اگر دریافت‌کننده خدمات هزینه خدمات را طبق توافق پرداخت نکند و اگر روانشناسان قصد داشته باشد از مؤسسات یا اقدامات قانونی برای وصول هزینه‌ها استفاده کنند، ابتدا به فرد اطلاع می‌دهند که چنین اقداماتی انجام خواهد شد و فرصتی را برای وی فراهم می‌کنند تا سریعاً پرداخت کند. (رجوع به استانداردهای ۴.۰۵، افشاگری ها؛ ۶.۰۳، سوابق کسر برای عدم پرداخت و ۱۰.۰۱، رضایت آگاهانه به درمان)
۶.۵. معامله با مددجویان/بیماران
معامله کالاها، خدمات یا سایر پرداخت های غیر نقدی از مددجویان/بیماران در ازای خدمات روانشناختی است. روانشناسان تنها در صورتی می توانند معامله کنند که (۱) از نظر بالینی منع مصرف نداشته باشد، و (۲) ترتیب مالی به دست آمده سواستفاده آمیز نباشد. (رجوع به استانداردهای ۳.۰۵، روابط چندگانه، و ۶.۰۴، هزینه ها و ترتیبات مالی نیز)
۶.۶. دقت در گزارشات به پرداخت کنندگان و منابع مالی
روانشناسان در گزارش‌های خود به پرداخت‌کنندگان برای خدمات یا منابع مالی تحقیقات، اقدامات معقولی را برای اطمینان از گزارش دقیق ماهیت خدمات ارائه‌شده یا تحقیقات انجام‌شده، هزینه‌ها، یا پرداخت‌ها و درصورت لزوم، هویت ارائه‌دهنده، یافته ها و تشخیص انجام می‌دهند. (رجوع به استانداردهای ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن؛ ۴.۰۴، به حداقل رساندن نفوذ در حریم خصوصی؛ و ۴.۰۵، افشاگری ها)
۶.۷. ارجاعات و هزینه ها
هنگامی که روانشناسان به غیر از رابطه کارفرما و کارمند، هزینه‌ها را پرداخت می‌کنند، از آنها پرداختی دریافت می‌کنند، یا با آنها تقسیم می‌کنند، پرداخت به هر یک بر اساس خدمات ارائه‌شده (بالینی، مشاوره، اداری یا موارد دیگر) است و براساس ارجاع نیست (رجوع به استاندارد ۳.۰۹، همکاری با سایر متخصصان)
۷. آموزش و کارآموزی
۷.۱. طراحی برنامه های آموزشی و کارآموزی
روانشناسان مسئول برنامه های آموزشی و کارآموزی اقدامات معقولی را انجام می دهند تا اطمینان حاصل کنند که برنامه ها به گونه ای طراحی شده اند که دانش و تجربیات مناسب را ارائه می دهند و شرایط لازم برای صدور مجوز، گواهینامه یا سایر اهدافی را که برنامه برای آنها طراحی شده است برآورده کند. (رجوع به استاندارد ۵.۰۳، توضیحات کارگاه ها و برنامه های آموزشی بدون مدرک)
۷.۲. شرح برنامه های آموزشی و کارآموزی
روانشناسانی که مسئول برنامه های آموزشی و کارآموزی هستند، گام های معقولی برمی دارند تا اطمینان حاصل کنند که توصیفی جاری و دقیق از محتوای برنامه (شامل مشارکت در مشاوره های مربوط به دوره آموزشی مورد نیاز، روان درمانی، گروه های تجربی، پروژه های مشاوره، یا خدمات اجتماعی)، اهداف آموزشی ، کمک هزینه ها و مزایا، و الزاماتی که باید برای تکمیل رضایت بخش برنامه برآورده شوند وجود دارد. این اطلاعات باید به آسانی در اختیار همه افراد ذینفع قرار گیرد.
۷.۳. دقت در آموزش
۱- روانشناسان برای اطمینان از صحت برنامه های درسی در مورد موضوع مورد پوشش، مبانی ارزیابی پیشرفت و ماهیت تجربیات دوره، گام های معقولی برمی دارند. این استاندارد زمانی که مدرس از نظر آموزشی آن را ضروری یا مطلوب بداند، او را از اصلاح محتوا یا الزامات دوره منع نمی‌کند، تا زمانی که دانشجویان از این تغییرات به گونه‌ای آگاه شوند که آنها را قادر به انجام الزامات دوره کند. (رجوع به استاندارد ۵.۰۱، اجتناب از اظهارات نادرست یا فریبنده)
۲- هنگامی که روانشناسان درگیر آموزش یا کارآموزی هستند، اطلاعات روانشناختی را به طور دقیق ارائه می کنند. (رجوع به استاندارد ۲.۰۳، حفظ صلاحیت)
۷.۴. افشای اطلاعات شخصی دانشجو
روانشناسان از دانشجویان یا سرپرستان نمی‌خواهند اطلاعات شخصی را در فعالیت‌های مربوط به دوره آموزشی، چه به صورت شفاهی یا کتبی، در مورد سابقه جنسی، سابقه سوء استفاده و اغفال، درمان روانشناختی، و روابط با والدین، همسالان، و همسران یا افراد مهم فاش کنند، مگر اینکه (۱) برنامه یا مرکز آموزشی به وضوح این الزام را در پذیرش و مواد برنامه خود شناسایی کرده باشد یا (۲) اطلاعات برای ارزیابی یا کسب کمک برای دانشجویانی لازم باشد که به طور منطقی می توان قضاوت کرد که مشکلات شخصی آنها مانع از انجام آموزش یا فعالیت های حرفه ای شان به نحو احسن یا تهدیدی برای دانشجویان یا دیگران می شود.
۷.۵. درمان اجباری فردی یا گروهی
۱- هنگامی که درمان فردی یا گروهی یک برنامه یا دوره مورد نیاز باشد، روانشناسان مسئول آن برنامه به دانشجویان در دوره های کارشناسی و کارشناسی ارشد این امکان را می دهند که چنین درمانی را از پزشکان غیروابسته به برنامه انتخاب کنند. (رجوع به استاندارد ۷.۰۲، توضیحات برنامه های آموزشی و کارآموزی)
۲- اساتیدی که مسئول ارزیابی عملکرد تحصیلی دانشجویان هستند، خودشان این درمان را ارائه نمی دهند. (رجوع به استاندارد ۳.۰۵، روابط چندگانه)
۷.۶. ارزیابی عملکرد دانش آموز و سرپرست
۱- در روابط آکادمیک و نظارتی، روانشناسان فرآیندی به موقع و مشخص برای ارائه بازخورد به دانشجویان و سرپرستان ایجاد می کنند. اطلاعات مربوط به فرآیند در ابتدای نظارت به دانشجو ارائه می شود.
۲- روانشناسان دانشجویان و سرپرستان را بر اساس عملکرد واقعی آنها در مورد الزامات برنامه مرتبط و تعیین شده ارزیابی می کنند.
۷.۷. روابط جنسی با دانشجویان و سرپرستان
روانشناسان با دانشجویان یا سرپرستانی که در ، دفتر یا مرکز آموزشی آنها هستند یا بر آنها قدرت ارزیابی دارند، درگیر روابط جنسی نمی شوند. (رجوع به استاندارد ۳.۰۵، روابط چندگانه)
۸. تحقیق و انتشار
۸.۱. تایید سازمانی
زمانی که نیاز به تایید سازمانی باشد، روانشناسان اطلاعات دقیقی در مورد پیشنهادات تحقیقاتی خود ارائه می دهند و قبل از انجام تحقیق تاییدیه می گیرند. آنها تحقیق را بر اساس پروتکل تحقیق تایید شده انجام می دهند.
۸.۲. رضایت آگاهانه برای تحقیق
۱- هنگام کسب رضایت آگاهانه همانطور که در استاندارد ۳.۱۰، رضایت آگاهانه، لازم است، روانشناسان شرکت کنندگان را در مورد (۱) هدف تحقیق، مدت زمان مورد انتظار، و رویه ها (۲) حق آنها برای امتناع از شرکت و انصراف از تحقیق پس از شروع مشارکت. (۳) عواقب قابل پیش‌بینی انصراف (۴) عوامل قابل پیش بینی منطقی که ممکن است بر تمایل آنها برای مشارکت تأثیر بگذارد مانند خطرات احتمالی، ناراحتی، یا اثرات نامطلوب. (۵) هرگونه مزایای تحقیقاتی آینده نگر؛ (۶) محدودیت های محرمانه بودن. (۷) مشوق های مشارکت؛ و (۸) برای سؤالات مربوط به تحقیق و حقوق شرکت کنندگان در تحقیق با چه کسی تماس بگیرند آگاه می کنند. آنها فرصتی را برای شرکت کنندگان بالقوه فراهم می کنند تا سوال بپرسند و پاسخ دریافت کنند. (رجوع به استانداردهای ۸.۰۳، رضایت آگاهانه برای ضبط صداها و تصاویر در تحقیق، ۸.۰۵، عدم رضایت آگاهانه برای تحقیق، و ۸.۰۷، فریب در پژوهش)
۲- روانشناسانی که تحقیقات مداخله ای شامل استفاده از درمان های تجربی را انجام می دهند، در ابتدای تحقیق برای شرکت کنندگان (۱) ماهیت آزمایشی درمان. (۲) خدماتی که در صورت لزوم در اختیار گروه(های) کنترل قرارخواهد گرفت یا نخواهد بود. (۳) ابزاری که از طریق آنها به گروه های درمان و کنترل اختصاص داده می شود. (۴) جایگزین‌های درمانی موجود در صورتی که فردی مایل به شرکت در تحقیق نباشد یا بخواهد پس از شروع مطالعه کنار بکشد. و (۵) غرامت یا هزینه‌های پولی مشارکت که، از جمله، در صورت لزوم، بازپرداخت از شرکت‌کننده یا پرداخت‌کننده شخص ثالث درخواست می شود را توضیح می دهند. (رجوع به استاندارد ۸.۰۲a، رضایت آگاهانه برای تحقیق)
۸.۳. رضایت آگاهانه برای ضبط صداها و تصاویر در تحقیق
روانشناسان قبل از ضبط صداها یا تصاویر خود برای جمع آوری داده ها رضایت آگاهانه از شرکت کنندگان در تحقیق دریافت می کنند، مگر اینکه (۱) تحقیق صرفاً شامل مشاهدات طبیعی در مکان های عمومی باشد، و پیش بینی نمی شود که ضبط به گونه ای مورد استفاده قرار گیرد که بتواند باعث شناسایی شخصی یا آسیب شود. ، یا (۲) طرح تحقیق شامل فریب باشد و رضایت برای استفاده از ضبط در حین بازنگری اخذ شود. (رجوع به استاندارد ۸.۰۷، فریب در تحقیق)
۸.۴. مددجو/بیمار، دانشجو و زیردستان شرکت‌کننده در تحقیق
۱- هنگامی که روانشناسان تحقیقاتی را با مددجویان/بیماران، دانش آموزان یا زیردستان شرکت کننده انجام می دهند، اقداماتی بالقوه ای را برای محافظت از شرکت کنندگان در برابر پیامدهای نامطلوب انصراف یا کناره گیری از مشارکت انجام می دهند.
۲- هنگامی که مشارکت در پژوهش یک الزام دوره یا فرصتی برای واحد درسی اضافه باشد، به شرکت‌کننده بالقوه امکان انتخاب فعالیت‌های جایگزین منصفانه داده می‌شود.
۸.۵. صرف نظر از رضایت آگاهانه برای تحقیق
روانشناسان ممکن است از رضایت آگاهانه صرف نظر کنند فقط (۱) در مواردی که پژوهش به طور منطقی سبب ایجاد ناراحتی یا آسیب فرض نشود و شامل (الف) مطالعه شیوه های آموزشی عادی، برنامه های درسی، یا روش های مدیریت کلاس درس انجام شده در محیط های آموزشی باشد. (ب) فقط پرسشنامه های ناشناس، مشاهدات طبیعت گرایانه، یا تحقیقات آرشیوی که افشای پاسخ های آنها شرکت کنندگان را در معرض خطر مسئولیت کیفری یا مدنی قرار نمی دهد یا به وضعیت مالی، استخدام، یا شهرت آنها آسیب نمی رساند و از محرمانه بودن آنها محافظت می شود. یا (ج) مطالعه عوامل مرتبط با اثربخشی شغل یا سازمان که در محیط‌های سازمانی انجام می‌شود که هیچ خطری برای استخدام شرکت‌کنندگان وجود نداشته باشد و محرمانه بودن محفوظ باشد یا (۲) در مواردی که قانون یا مقررات فدرال یا سازمانی اجازه می‌دهد.
۸.۶. ارائه انگیزه برای مشارکت در پژوهش
۱- روانشناسان تلاش مناسب برای اجتناب از ارائه انگیزه های مالی بیش از حد یا نامناسب یا سایر محرک ها برای مشارکت در پژوهش انجام می دهند، زمانی که چنین انگیزه هایی احتمالاً مشارکت را اجباری می کند.
۲- هنگام ارائه خدمات حرفه ای به عنوان انگیزه ای برای مشارکت در پژوهش، روانشناسان ماهیت خدمات و همچنین خطرات، تعهدات و محدودیت ها را روشن می کنند. (رجوع به استاندارد ۶.۰۵، معامله با مددجویان/بیماران)
۸.۷. فریب در تحقیق
۱- روانشناسان مطالعه ای که شامل فریب باشد انجام نمی دهند مگر اینکه تشخیص داده باشند که استفاده از تکنیک های فریبنده با ارزش علمی، آموزشی یا کاربرد آینده قابل ملاحظه مطالعه توجیه می شود و روش های جایگزین غیر فریبنده موثرامکان پذیر نیست.
۲- روانشناسان شرکت کنندگان را در تحقیقاتی که به طور منطقی باعث درد فیزیکی یا پریشانی شدید عاطفی شود فریب نمی دهند.
۳- روانشناسان هر گونه فریبکاری را که یکی از ویژگی‌های اصلی طراحی و انجام آزمایش است، در اسرع وقت، ترجیحاً در پایان مشارکت، اما حداکثر در پایان جمع‌آوری داده‌ها، برای شرکت‌کنندگان توضیح می‌دهند و به شرکت‌کنندگان اجازه می‌دهند که
داده های خود را کنار بکشند. (رجوع به استاندارد ۸.۰۸، گزارش گیری)
۸.۸. گزارش گیری
۱- روانشناسان فرصت مناسبی برای شرکت کنندگان ایجاد می کنند تا اطلاعات مناسبی در مورد ماهیت، نتایج و نتیجه گیری های تحقیق به دست آورند و گام های معقولی را برای اصلاح هرگونه تصور غلطی که ممکن است شرکت کنندگان داشته باشند و روانشناسان از آن آگاه هستند، برمی دارند.
۲- اگر ارزش‌های علمی یا انسانی، تأخیر یا پنهان‌کردن این اطلاعات را توجیه کند، روانشناسان اقدامات معقولی را برای کاهش خطر آسیب انجام می‌دهند.
۳- وقتی روانشناسان متوجه شوند که روش های تحقیق به یک شرکت کننده آسیب رسانده است، اقدامات معقولی را برای به حداقل رساندن آسیب انجام می دهند.
۸.۹. مراقبت انسانی و استفاده از حیوانات در تحقیقات
۱- روانشناسان حیوانات را مطابق با قوانین و مقررات حال حاضر فدرال، ایالتی و محلی و با استانداردهای حرفه ای خریداری، مراقبت، استفاده و دفع می کنند.
۳- روانشناسانی که در روش های تحقیق مهارت دارند و در مراقبت از حیوانات آزمایشگاهی با تجربه هستند، بر کلیه مراحل مربوط به کار بر روی حیوانات نظارت می کنند و مسئول اطمینان از رعایت مناسب آسایش، سلامت و رفتار انسانی با آنها هستند.
۴- روانشناسان اطمینان حاصل می کنند که همه افراد تحت نظارت آنها که از حیوانات استفاده می کنند، آموزش روش های تحقیق و مراقبت، نگهداری و رسیدگی از گونه های مورد استفاده را به میزان مناسب با نقش خود دریافت کرده اند. (رجوع به استاندارد ۲.۰۵، واگذاری کار به دیگران)
۵- روانشناسان تلاش های معقولی برای به حداقل رساندن ناراحتی، عفونت، بیماری و درد حیوانات انجام می دهند.
۶- روانشناسان تنها زمانی که روش جایگزین در دسترس نباشد و هدف با ارزش علمی، آموزشی یا کاربردی آینده‌نگر آن توجیه شود از روشی استفاده می‌کنند که حیوانات را در معرض درد، استرس یا محرومیت قرار می‌دهد.
۷- روانشناسان عمل های جراحی را تحت بیهوشی مناسب انجام می دهند و تکنیک هایی را برای جلوگیری از عفونت و به حداقل رساندن درد در حین و بعد از جراحی دنبال می کنند.
۸- هنگامی که لازم است که زندگی یک حیوان پایان یابد، روانشناسان با تلاش برای به حداقل رساندن درد و مطابق با روش های پذیرفته شده، به سرعت پیش می روند.
۸.۱۰. گزارش نتایج تحقیق
۱- روانشناسان داده ها را جعل نمی کنند. (رجوع به استاندارد۵.۰۱a ، اجتناب از اظهارات نادرست یا فریبنده)
۲- اگر روانشناسان خطاهای قابل توجهی را در داده های منتشر شده خود کشف کنند، گام های معقولی را برای تصحیح این خطاها با اصلاح، پس گرفتن، غلط نامه یا سایر روش های انتشار مناسب برمی دارند.
۸.۱۱. سرقت ادبی
روانشناسان بخش‌هایی از کار یا داده‌های دیگری را متعلق به خود نشان نمی‌دهند، حتی اگر بعضی اوقات کار یا منبع داده فرد دیگر ذکر شود.
۸.۱۲. اعتبار نشریه
۱- روانشناسان مسئولیت و اعتبار، از جمله اعتبار تالیف، را فقط برای کارهایی که واقعاً انجام داده‌اند یا سهم قابل توجهی در آن داشته‌اند، می‌پذیرند. (رجوع به استاندارد ۸.۱۲b، اعتبار انتشارات)
۲- مولف اصلی و سایر انتصاب ها به طور دقیق منعکس کننده مشارکت های علمی یا حرفه ای مربوط به افراد درگیردر انتشار، صرف نظر از موقعیت آنها است. صرف داشتن یک موقعیت سازمانی، مانند رئیس بخش، اعتبار نویسندگی را توجیه نمی کند. مشارکت های جزئی در تحقیق یا نگارش بطور مقتضی انتشار می یابد، مانند پاورقی ها یا درنوشتن مقدمه
۳- به جز در شرایط استثنایی، یک دانشجو به عنوان نویسنده اصلی در هر مقاله چند نویسنده ای که اساساً بر اساس پایان نامه دکتری دانشجو باشد، درج می شود. مشاوران دانشکده درصورت امکان دراسرع وقت و در طول فرآیند تحقیق وانتشار ، اعتبار نشریه را با دانشجویان مورد بحث قرارمی دهند. (رجوع به استاندارد ۸.۱۲b، اعتبار انتشارات)
به جز در شرایط استثنایی، یک دانشجو به عنوان نویسنده اصلی درج می گردد مانند مقاله با چند نویسنده که براساس پایان نامه دکتری است. مشاوران دانشکده در اسرع وقت و در طول فرآیند تحقیق و انتشار و درباره اعتبار نشریه گفتگو می کنند.
۸.۱۳. انتشارتکراری داده ها
روانشناسان به عنوان داده های اصلی، داده هایی را که قبلا منتشر شده اند منتشر نمی کنند. این مانع از انتشار مجدد داده ها در صورت همراه شدن با تأیید مناسب نمی شود.
۸.۱۴. اشتراک گذاری داده های تحقیق برای تأیید
۱- پس از انتشار نتایج تحقیق، روانشناسان داده‌هایی را که نتیجه‌گیری‌هایشان بر اساس آن است را از سایر متخصصان ذی‌صلاح که به دنبال تأیید ادعاهای اساسی از طریق تحلیل مجدد هستند و قصد دارند از چنین داده‌هایی فقط برای این منظور استفاده کنند، دریغ نمی‌کنند، مشروط بر اینکه محرمانه بودن شرکت‌کنندگان رعایت شود جز در مواردی که حقوق قانونی مربوط به داده های اختصاصی مانع انتشار آنها شود. این امر مانع از آن نمی شود که روانشناسان بخواهند که چنین افراد یا گروه هایی مسئول هزینه های مرتبط با ارائه چنین اطلاعاتی باشند.
۲- روانشناسانی که از روانشناسان دیگر برای تأیید ادعاهای اساسی از طریق تحلیل مجدد درخواست داده می‌کنند، می‌توانند از داده‌های مشترک فقط برای هدف اعلام شده استفاده کنند. روانشناسان درخواست کننده برای سایر کاربردها از داده ها توافق نامه کتبی قبلی دریافت می کنند.
۸.۱۵. بررسی کنندگان
روانشناسانی که مطالب ارائه شده برای ارائه، انتشار، کمک هزینه یا بررسی پیشنهاد تحقیق را بررسی می کنند، به محرمانه بودن آن و حقوق مالکانه اطلاعات کسانی که آن را ارسال کرده اند، احترام می گذارند.
۹. ارزیابی
۹.۱. مبانی ارزیابی
۱- روانشناسان نظرات موجود در توصیه ها، گزارش ها، و اظهارات تشخیصی یا ارزیابی خود، از جمله شهادت پزشکی قانونی را بر اساس اطلاعات و تکنیک های کافی برای اثبات یافته های خود قرار می دهند. (رجوع به استاندارد ۲.۰۴، مبانی قضاوت های علمی و حرفه ای)
۲- به جز آنچه در ۹.۰۱cاشاره شد، روانشناسان تنها پس از بررسی افراد برای حمایت از اظهارات یا نتیجه گیری های آنها، نظرات خود را در مورد ویژگی های روانی افراد ارائه می دهند. زمانی که علیرغم تلاش‌های معقول، چنین بررسی عملی نباشد، روانشناسان تلاش‌هایی را که انجام داده‌اند و نتیجه آن تلاش‌ها را مستند می‌کنند، تأثیر احتمالی اطلاعات محدود خود را بر اعتبار و پایایی نظرات خود روشن می‌کنند و ماهیت و میزان نتیجه گیری یا توصیه های شان را به‌طور مناسب محدود می‌کنند. (رجوع به استانداردهای ۲.۰۱، محدودهای صلاحیت، و ۹.۰۶، تفسیر نتایج ارزیابی)
۳- هنگامی که روانشناسان یک بررسی سوابق انجام می دهند یا مشاوره یا نظارت ارائه می دهند و بررسی فردی برای اظهارنظر لازم نیست، این موضوع و منابع اطلاعاتی را که بر اساس آنها نتیجه گیری و توصیه می کنند توضیح می دهند.
۹.۲. استفاده از ارزیابی ها
۱- روانشناسان تکنیک‌ها، مصاحبه‌ها، آزمون‌ها یا ابزارهای ارزیابی را به شیوه‌ای و برای اهدافی که در پرتو تحقیقات یا شواهد مفید بودن و کاربرد مناسب است، اجرا، تطبیق، امتیازدهی، تفسیر یا استفاده می‌کنند.
۲- روانشناسان از ابزارهای ارزیابی استفاده می کنند که روایی و پایایی آنها برای استفاده با اعضای جامعه آزمایش شده ثابت شده است. زمانی که چنین اعتبار یا پایایی ثابت نشده باشد، روانشناسان نقاط قوت و محدودیت های نتایج آزمون و تفسیر را توصیف می کنند.
۳- روانشناسان از روش‌های ارزیابی متناسب با اولویت و صلاحیت زبانی فرد استفاده می‌کنند، مگر اینکه استفاده از زبان جایگزین با مسائل ارزیابی مرتبط باشد.
۹.۳. رضایت آگاهانه در ارزیابی ها
۱- روانشناسان برای ارزیابی یا خدمات تشخیصی رضایت آگاهانه دریافت می‌کنند، همانطور که در استاندارد ۳۰۱۰، رضایت آگاهانه توضیح داده شده است، مگر در مواردی که (۱) آزمایش توسط قانون یا مقررات دولتی الزامی شده باشد. (۲) از آنجاییکه آزمون به عنوان یک فعالیت آموزشی، سازمانی یا سازمانی معمولی انجام می‌شود، رضایت آگاهانه ضمنی می باشد. (به عنوان مثال، زمانی که شرکت‌کنندگان داوطلبانه با ارزیابی در هنگام درخواست شغل موافقت می‌کنند). یا (۳) یکی از اهداف آزمایش ارزیابی ظرفیت تصمیم گیری باشد. رضایت آگاهانه شامل توضیحی در مورد ماهیت و هدف ارزیابی، هزینه‌ها، مشارکت اشخاص ثالث، و محدودیت‌های محرمانه بودن و فرصت کافی برای مددجو/بیمار برای پرسیدن سؤال و دریافت پاسخ است.
۲- روانشناسان با استفاده از زبانی که به طور منطقی برای شخص مورد ارزیابی قابل درک باشد، به افرادی که توانایی مشکوک برای رضایت دارند یا توسط قانون یا مقررات دولتی انجام آزمایش برای آنها اجباری شده است، در مورد ماهیت و هدف خدمات ارزیابی پیشنهادی، آگاه می کنند.
۳- روانشناسانی که از مترجم استفاده می‌کنند، رضایت آگاهانه مددجو/بیمار را برای استفاده از آن مترجم دریافت می‌کنند، اطمینان حاصل می‌کنند که محرمانه بودن نتایج و امنیت آزمون حفظ می‌شود و در توصیه‌ها، گزارش‌ها، و اظهارات تشخیصی یا ارزیابی، از جمله شهادت پزشکی قانونی و بحث در مورد هر گونه محدودیت در داده های به دست آمده، گنجانده می‌شود. (رجوع به استانداردهای ۲.۰۵، واگذاری کار به دیگران؛ ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن؛ ۹.۰۱، مبانی ارزیابی؛ ۹.۰۶، تفسیر نتایج ارزیابی؛ و ۹.۰۷، ارزیابی توسط افراد فاقد صلاحیت)
۹.۴. انتشار داده های آزمون
۱- اصطلاح داده‌های آزمون به نمرات خام و مقیاس‌بندی شده، پاسخ‌های مددجو/بیمار به سؤالات یا محرک‌های آزمون و یادداشت‌ها و ضبط‌های روانشناس در مورد اظهارات و رفتار مددجو/بیمار در طول معاینه اشاره دارد. بخش‌هایی از مواد آزمون که شامل پاسخ‌های مددجو/بیمار می‌شوند در تعریف داده‌های آزمون گنجانده شده‌اند. متعاقب حق مددجو/بیمار، روانشناسان داده‌های آزمایشی را در اختیار مراجع/بیمار یا سایر افرادی که در انتشار شناسایی شده‌اند، می‌دهند. با توجه به اینکه در بسیاری از موارد انتشار اطلاعات محرمانه تحت این شرایط توسط قانون تنظیم می‌شود روانشناسان ممکن است از انتشار داده‌های آزمون برای محافظت از مددجو/بیمار یا دیگران در برابر آسیب‌های اساسی یا سوء استفاده یا ارائه نادرست داده‌ها یا آزمون خودداری کنند. (رجوع به استاندارد ۹.۱۱، حفظ امنیت آزمون)
۲- در غیاب مددجو/بیمار، روانشناسان داده‌های آزمون را تنها در صورتی که طبق قانون یا حکم دادگاه الزامی است ارائه می‌دهند.
۹.۵. ساختار آزمون
روانشناسانی که آزمون‌ها و سایر تکنیک‌های ارزیابی را فراهم می کنند، از روش‌های روان‌سنجی مناسب و دانش علمی یا حرفه‌ای تازه ای برای طراحی ، استانداردسازی، اعتبارسنجی، کاهش یا حذف سوگیری و توصیه‌هایی برای کاربرد آزمون استفاده می‌کنند.
۹.۶. تفسیر نتایج ارزیابی
روانشناسان هنگام تفسیر نتایج ارزیابی، از جمله تفاسیر خودکار، هدف ارزیابی و همچنین عوامل مختلف آزمون، توانایی‌های آزمون‌دهی و سایر ویژگی‌های فرد مورد ارزیابی مانند موقعیتی، شخصی، زبانی و فرهنگی را در نظر می‌گیرند. تفاوت هایی که ممکن است بر قضاوت روانشناسان تأثیر بگذارد یا دقت تفسیر آنها را کاهش دهد. آنها هرگونه محدودیت قابل توجهی را در تفاسیر خود نشان می دهند. (رجوع به استانداردهای ۲.۱۰b و c، مرزهای صلاحیت، و ۳.۰۱، تبعیض ناعادلانه)
۹.۷. ارزیابی توسط افراد فاقد صلاحیت
روانشناسان استفاده از تکنیک‌های ارزیابی روانشناختی توسط افراد فاقد صلاحیت را تبلیغ نمی‌کنند، مگر زمانی که این استفاده برای اهداف آموزشی با نظارت مناسب انجام شود. (رجوع به استاندارد ۲.۰۵، واگذاری کار به دیگران)
۹.۸. تست های منسوخ و نتایج آزمون های قدیمی
۱- روانشناسان ارزیابی یا تصمیمات مداخله یا توصیه های خود را بر اساس داده ها یا نتایج آزمونی که برای هدف کنونی قدیمی هستند، قرار نمی دهند.
۲- روانشناسان چنین تصمیمات یا توصیه هایی را بر اساس آزمون ها و اقداماتی که منسوخ شده و برای هدف کنونی مفید نیستند، قرار نمی دهند.
۹.۹. خدمات نمره گذاری و تفسیر آزمون
۱- روانشناسانی که خدمات ارزیابی یا امتیازدهی را به سایر متخصصان ارائه می‌دهند، هدف، هنجارها، اعتبار، پایایی، و کاربردهای رویه‌ها و هر شرایط ویژه‌ای که برای استفاده از آنها اعمال می‌شود را به دقت توصیف می‌کنند.
۲- روانشناسان خدمات امتیازدهی و تفسیر (از جمله خدمات خودکار) را بر اساس شواهدی مبنی بر اعتبار برنامه و رویه‌ها و همچنین سایر ملاحظات مناسب انتخاب می‌کنند. (رجوع به استاندارد ۲.۰۱b و c، محدوده صلاحیت)
۳- روانشناسان مسئولیت کاربرد، تفسیر و استفاده مناسب از ابزارهای ارزیابی را برای خود محفوظ می دارند، خواه خودشان نمره و تفسیر کنند یا از خدمات خودکار یا سایر خدمات استفاده کنند.
۹.۱۰. توضیح نتایج ارزیابی
صرف نظر از اینکه امتیازدهی و تفسیر توسط روانشناسان، توسط کارمندان یا دستیاران، یا بطور خودکار یا سایر خدمات خارجی انجام می شود، روانشناسان اقدامات معقولی را انجام می دهند تا اطمینان حاصل کنند که توضیحات نتایج به فرد یا نماینده تعیین شده داده می شود، مگر اینکه ماهیت رابطه ارائه توضیحاتی در مورد نتایج (مانند برخی از مشاوره های سازمانی، غربالگری های پیش از استخدام یا امنیتی و ارزیابی های پزشکی قانونی) مانع شود و این واقعیت از قبل به وضوح برای شخص مورد ارزیابی توضیح داده شده است.
۹.۱۱. حفظ امنیت آزمون
اصطلاح مواد آزمون به کتابچه‌های راهنما، ابزار، پروتکل‌ها، و سؤالات یا محرک‌های آزمون اشاره دارد و داده‌های آزمون را که در استاندارد ۹.۰۴، انتشار داده‌های آزمون تعریف شده است، شامل نمی‌شود. روانشناسان تلاش های معقولی برای حفظ یکپارچگی و امنیت مواد آزمون و سایر تکنیک های ارزیابی مطابق با قوانین و تعهدات قراردادی و به گونه ای انجام می دهند که امکان پایبندی به این آیین نامه اخلاقی را فراهم کند.
۱۰. درمان
۱۰.۱. رضایت آگاهانه برای درمان
۱- هنگام کسب رضایت آگاهانه برای درمان، همانطور که در استاندارد ۳.۱۰، رضایت آگاهانه لازم است، روانشناسان در اولین فرصتی که در رابطه درمانی امکان پذیر باشد، مددجویان/بیماران را در مورد ماهیت و دوره پیش بینی شده درمان، هزینه ها، مشارکت اشخاص ثالث، و محدودیت های محرمانه آگاه می کنند و فرصت کافی را برای مددجو/بیمار برای پرسیدن سوال و دریافت پاسخ فراهم می آورند. (رجوع به استانداردهای ۴.۰۲، بحث در مورد حدود محرمانه بودن، و ۶.۰۴، هزینه ها و ترتیبات مالی)
۲- روانشناسان هنگام کسب رضایت آگاهانه برای درمانی که تکنیک‌ها و روش‌های عمومی شناخته‌شده برای آن ایجاد نشده است، مددجویان/بیماران را از ماهیت درحال توسعه درمان، خطرات احتمالی ، درمان‌های جایگزینی که ممکن است در دسترس باشد، و ماهیت داوطلبانه مشارکت آنها آگاه می کنند. (رجوع به استانداردهای ۲.۰e ، محدوده صلاحیت، و ۳.۱۰، رضایت آگاهانه)
۳- هنگامی که درمانگر یک کارآموز است و مسئولیت قانونی درمان ارائه شده با سوپروایزر است، به عنوان بخشی از روند رضایت آگاهانه، به مددجو/بیمار اطلاع داده می شود که درمانگر که به آن سوپروایزر گفته می شود در حال آموزش است و تحت نظارت است.
۱۰.۲. درمان شامل زوج ها یا خانواده ها
۱- هنگامی که روانشناسان موافقت می کنند که خدماتی را به چندین نفر که دارای رابطه هستند (مانند همسران، افراد مهم یا والدین و فرزندان) ارائه دهند، اقدامات معقولی را انجام می دهند تا در ابتدا (۱) کدام یک از افراد مددجو/بیمار هستند و (۲) رابطه ای که روانشناس با هر فرد خواهد داشت، مشخص کنند. این شفاف سازی شامل نقش روانشناس و استفاده های احتمالی از خدمات ارائه شده یا اطلاعات به دست آمده است. (رجوع به استاندارد ۴.۰۲، بحث در مورد محدودیت های محرمانه بودن)
۲- اگر آشکار شود که ممکن است روانشناسان برای ایفای نقش های بالقوه متناقض (مانند خانواده درمانگر و سپس شهادت برای یکی از طرفین در دادرسی طلاق) فراخوانده شوند، روانشناسان اقدامات معقولی را برای شفاف سازی ، اصلاح یا کناره گیری مناسب از نقش ها انجام می دهند. (رجوع به استاندارد ۳.۰۵c، روابط چندگانه)
۱۰.۳. گروه درمانی
هنگامی که روانشناسان در یک محیط گروهی به چندین نفر خدمات ارائه می دهند، در ابتدا نقش و مسئولیت همه طرفین و محدودیت های محرمانه بودن را شرح می دهند.
۱۰.۴. ارائه درمان به کسانی که توسط دیگران خدمات رسانی می شوند
در تصمیم گیری برای ارائه خدمات به کسانی که قبلاً خدمات بهداشت روانی را در جای دیگری دریافت می کنند، روانشناسان به دقت مسائل درمانی و رفاه بالقوه مددجو/بیمار را در نظر می گیرند. روانشناسان ازطرف مددجو/بیمار برای به حداقل رساندن خطر سردرگمی و تعارض این مسائل را با مددجو/بیمار یا شخص مجاز قانونی دیگر مطرح می کنند، در صورت لزوم با سایر ارائه دهندگان خدمات مشورت می کنند و با احتیاط و حساسیت به مسائل درمان ادامه می دهند.
۱۰.۵. صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران درحال درمان
روانشناسان خود را درگیر صمیمیت جنسی با مراجعان/بیماران در حال درمان نمی کنند.
۱۰.۶. صمیمیت جنسی با بستگان یا افراد مهم مددجویان/بیماران درحال درمان
روانشناسان خود را درگیر صمیمیت جنسی با افرادی نمی کنند که می‌دانند بستگان نزدیک، سرپرستان یا افراد مهم مددجویان/بیماران درحال درمان هستند. روانشناسان درمان را برای دور زدن این استاندارد خاتمه نمی دهند.
۱۰.۷. درمان با شرکای جنسی سابق
روانشناسان افرادی را که با آنها درگیر صمیمیت جنسی بوده اند به عنوان مددجویان/بیماریان درمانی نمی پذیرند.
۱۰.۸. صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران سابق درمان
۱- روانشناسان حداقل تا دو سال پس از قطع یا خاتمه درمان، درگیر صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران سابق نمی شوند.
۲- روانشناسان حتی پس از یک وقفه دو ساله مگر در غیرمعمول ترین شرایط درگیر صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران سابق نمی شوند. روانشناسانی که پس از دو سال پس از قطع یا خاتمه درمان و عدم تماس جنسی با مددجو/بیمار سابق درگیر چنین فعالیتی می‌شوند، با توجه به همه عوامل مرتبط، از جمله (۱) مدت زمانی که از پایان درمان گذشته است. (۲) ماهیت، مدت و شدت درمان. (۳) شرایط فسخ. (۴) سابقه شخصی مددجو/بیمار؛ (۵) وضعیت روانی حال حاضر مددجو/بیمار؛ (۶) احتمال تأثیر نامطلوب بر مددجو/بیمار. و (۷) هر گونه اظهارات یا اقدامات انجام شده توسط درمانگر در طول دوره درمان که احتمال یک رابطه جنسی یا عاشقانه پس از خاتمه را به مددجو/بیمار پیشنهاد یا دعوت می کند، بار اثبات عدم استثماری را بر عهده دارند.( رجوع به استاندارد ۳.۰۵، روابط چندگانه)
۱۰.۹. قطع درمان
روانشناسان هنگام وارد شدن به روابط کاری یا قراردادی، تلاش های معقولی را انجام می دهند تا در صورت پایان یافتن رابطه استخدامی یا قراردادی، حل و فصل منظم و مناسب مسئولیت مراقبت از مددجو/بیمار را با توجه به رفاه مددجو/بیمار ارائه دهند. (رجوع به استاندارد ۳.۱۲، قطع خدمات روانی)
۱۰.۱۰. پایان دادن به درمان
۱- روانشناسان زمانی درمان را خاتمه می دهند که به طور منطقی مشخص شود که مددجو/بیمار دیگر به خدمات نیازی ندارد، احتمالاً دیگر سودی نخواهد برد، یا از ادامه خدمات آسیب خواهد دید.
۲- روانشناسان ممکن است زمانی که مددجو/بیمار یا شخص دیگری که مددجو/بیمار با او رابطه دارد، در معرض تهدید یا خطر قرار گیرند، درمان را خاتمه دهند.
۳- به استثنای مواردی که اقدامات مددجویان/بیماران یا پرداخت‌کنندگان شخص ثالث مانع از پایان خدمات رسانی شود، قبل از خاتمه، روانشناسان مشاوره را ارائه می‌دهند و ارائه‌دهندگان خدمات جایگزین را در صورت لزوم پیشنهاد می‌کنند.
مجله طب پیشگیری یکی از مجلات دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، که توسط موسسه نشر و پژوهش علمی نگاه مشرق میانه منتشر می شود، و متعهد است اخلاق در پژوهش را براساس آیین نامه اخلاقی در مطالعات روانشناسی انجمن روانشناسی آمریکا به کار گیرد. شما می توانید اصول اخلاقی نشریه در تحقیقات روانشناسی را دراینجا مشاهده کنید.
اصول اخلاق پژوهش در پژوهش‌های روانشناختی بر مبنای دستورالعمل انجمن روانشناسی آمریکا
معرفی و کاربرد
اصول اخلاقی روانشناسان انجمن روانشناسی آمریکا ((APA و ضوابط اخلاقی (آیین نامه اخلاقی) شامل معرفی، مقدمه، پنج اصل کلی (A-E) و استانداردهای اخلاقی خاص است. معرفی؛ قصد، سازماندهی، ملاحظات رویه ای، و دامنه کاربرد آیین نامه اخلاقی را مورد بحث قرار می دهد. مقدمه و اصول کلی، اهداف آرمانی برای هدایت روانشناسان به سوی عالی ترین آرمان های روانشناسی هستند. هرچند مقدمه و اصول کلی به خودی خود قواعد قابل اجرا نیستند، اما باید توسط روانشناسان برای رسیدن به یک اقدام اخلاقی مورد توجه قرار گیرند. استانداردهای اخلاقی قوانین قابل اجرا را برای رفتار به عنوان روانشناس تعیین می کند. اکثر استانداردهای اخلاقی به طور گسترده نوشته شده اند، تا برای روانشناسان در نقش های مختلف اعمال شوند، هرچند کاربرد استاندارد اخلاقی ممکن است بسته به محتوا متفاوت باشد با اینحال استانداردهای اخلاقی جامع نیستند. درواقع، اینکه رفتار معینی به طور خاص توسط استاندارد اخلاقی مورد توجه قرار نمی گیرد، به این معنا نیست که لزوماً اخلاقی یا غیراخلاقی است.
آیین نامه اخلاقی فقط برای بخشی از نقش‌های علمی، آموزشی یا حرفه‌ای روانشناسان اعمال می شود. حیطه های تحت پوشش شامل ، مشاوره وفعالیت مدرسه ای روانشناسی؛ پژوهش؛ تدریس؛ نظارت بر کارآموزان؛ خدمات عمومی؛ توسعه سیاست؛ مداخله اجتماعی؛ توسعه ابزارهای ارزیابی؛ انجام ارزیابی ها؛ مشاوره تحصیلی؛ مشاوره سازمانی؛ فعالیت های پزشکی قانونی؛ طراحی و ارزیابی برنامه؛ و مدیریت اند، اما محدود به بالینی نیستند. آیین نامه اخلاقی برای این فعالیت‌ها در زمینه‌های مختلف حضوری، پستی، تلفنی، اینترنتی، و سایر ارسال‌های الکترونیکی نیز اعمال می‌شود. این فعالیت‌ها باید ازرفتارصرفاً خصوصی روانشناسان که در حیطه‌ی آیین نامه اخلاقی نیست متمایز شوند.
عضویت در APA، اعضا ودانشجویان وابسته را متعهد می‌سازد که ازاستانداردهای آیین نامه اخلاقی APA و قوانین و رویه‌های مورد استفاده برای اجرای آنها پیروی کنند. عدم آگاهی یا درک نادرست از یک استاندارد اخلاقی، نمی تواند دفاعی در برابراتهام رفتارغیراخلاقی باشد.
مراحل تشکیل، بررسی و حل و فصل شکایات مربوط به رفتارغیراخلاقی درقوانین و رویه‌های حال حاضر کمیته اخلاق APA شرح داده شده است. APA ممکن است عضویت اعضای خود را که استانداردهای آیین نامه اخلاقی را نقض کرده اند، لغو کند وسایر نهادها وافراد را ازاقدامات خود مطلع سازد. اقداماتی که استانداردهای آیین نامه اخلاقی را نقض کند، ممکن است به تحریم روانشناسان یا دانشجویان ، خواه عضو APA باشند یا نباشند، توسط ارگان‌هایی غیر از APA، از جمله انجمن‌های روانشناسی، سایر گروه‌های حرفه‌ای، هیئت‌های روانشناسی، سایر ایالت‌ها یا فدرال‌ها، آژانس ها و پرداخت کنندگان خدمات بهداشتی منجرشود. علاوه بر این، APA ممکن است پس ازمحکومیت عضو به جرم بزه، اخراج یا تعلیق از یک انجمن روانشناسی دولتی وابسته، یا تعلیق یا ازدست دادن مجوز، علیه وی اقدام کند. چنانچه تحریمی که باید توسط APA اعمال شود کمتر از اخراج باشد، قوانین ورویه‌های ۲۰۰۱ فرصتی برای استماع حضوری شکایات را تضمین نمی‌کند، اما عموماً مقرر می‌دارد که فقط بر اساس سوابق ارسالی حل و فصل می‌شوند.
هدف از آیین نامه اخلاقی ارائه راهنمایی برای روانشناسان واستانداردهای رفتارحرفه ای است که می تواند توسط APA و سایر نهادهایی که آنها را انتخاب می کنند اعمال شود. آیین نامه اخلاقی مبنایی برای مسئولیت مدنی در نظر گرفته نشده است. اینکه آیا یک روانشناس استانداردهای آیین نامه اخلاقی را نقض کرده است به خودی خود تعیین نمی کند که آیا روانشناس از نظر قانونی در دادگاه مسئول است، آیا قرارداد قابل اجرا است یا اینکه عواقب حقوقی دیگری رخ می دهد یا خیر.
تعدیل کننده های مورد استفاده در برخی از استانداردهای این آیین نامه اخلاقی (به عنوان مثال، معقول ، مناسب، بالقوه) زمانی در استانداردها گنجانده می شوند که (۱) اجازه قضاوت حرفه ای از جانب روانشناسان را می دهند، (۲) بی عدالتی یا نابرابری را که بدون اصلاح کننده رخ می دهد، از بین می برند (۳) از کاربردپذیری در طیف وسیعی از فعالیت های انجام شده توسط روانشناسان اطمینان حاصل می کند، یا (۴) در برابر مجموعه ای از قوانین سفت و سخت که ممکن است به سرعت منسوخ شوند محافظت می کنند. واژه معقول آنگونه که در این آیین نامه اخلاقی به کاررفته به معنای قضاوت حرفه ای غالب روانشناسانی است که در شرایط مشابه با توجه به دانشی که در آن زمان داشته اند یا باید می داشته باشند، درگیر فعالیت های مشابهی هستند.
روانشناسان در فرآیند تصمیم گیری در مورد رفتار حرفه ای خود باید این آیین نامه اخلاقی را علاوه بر قوانین قابل اجرا و مقررات هیئت روانشناسی در نظر داشته باشند. روانشناسان ممکن است در به کار بردن آیین نامه اخلاقی در کار حرفه‌ای خود، مواد و دستورالعمل‌های دیگری را که توسط سازمان‌های علمی و حرفه‌ای روانشناختی و یا دستورات وجدانی خود اتخاذ یا تأیید شده‌اند، در نظر بگیرند ونیزبا دیگران در این زمینه مشورت کنند. اگر این آیین نامه اخلاقی استاندارد رفتاری بالاتری را نسبت به آنچه در قانون لازم است ایجاد کند، روانشناسان باید استانداردهای اخلاقی بالاتر را رعایت کنند. اگر مسئولیت‌های اخلاقی روانشناسان با قانون، مقررات یا سایر اختیارات قانونی حاکم در تضاد باشد، روانشناسان تعهد خود را به این آیین‌نامه اخلاقی اعلام و اقداماتی را برای حل تعارض به شیوه‌ای مسئولانه و با رعایت اصول اولیه حقوق بشری انجام می‌دهند.
مقدمه
روانشناسان متعهد به افزایش دانش علمی و حرفه ای رفتار و درک افراد از خود و دیگران و استفاده از این دانش برای بهبود وضعیت افراد، سازمان ها و جامعه هستند. روانشناسان حقوق مدنی و بشری و اهمیت آزادی تفحص و بیان در تحقیق، تدریس و انتشار را محترم شمرده و از آنها حمایت می کنند. آنها تلاش می کنند تا به مردم در ایجاد قضاوت ها و انتخاب های آگاهانه در مورد رفتار انسانی کمک کنند. در انجام این کار، آنها نقش های بسیاری مانند محقق، آموزش دهنده، تشخیص دهنده، درمانگر، ناظر، مشاور، مدیر، مداخله گر اجتماعی و شاهد متخصص را ایفا می کنند. این آیین نامه اخلاقی مجموعه ای مشترک از اصول و استانداردها را ارائه می دهد که روانشناسان فعالیت حرفه ای و علمی خود را بر اساس آن بنا می کنند.
هدف از این آیین نامه اخلاقی ارائه استانداردهای خاص برای پوشش بیشتر موقعیت هایی است که روانشناسان با آن مواجه می شوند. هدف آن رفاه و حمایت از افراد، آموزش اعضا، دانشجویان و عموم افراد و گروه‌هایی که روانشناسان با آنها کار می‌کنند در مورد استانداردهای اخلاقی این رشته است.
توسعه مجموعه ای پویا از استانداردهای اخلاقی برای رفتار مرتبط با کار روانشناسان نیازمند تعهد شخصی و تلاش مادام العمر برای عمل کردن اخلاقی؛ تشویق رفتار اخلاقی دانشجویان ، سرپرستان، کارکنان و همکاران؛ و مشورت با دیگران در مورد مشکلات اخلاقی است.
اصول کلی
این بخش شامل اصول کلی است. اصول کلی، برخلاف استانداردهای اخلاقی، ماهیت آرمانی دارند. هدف آنها هدایت و الهام بخشیدن به روانشناسان به سمت عالی ترین آرمان های اخلاقی این حرفه است. اصول کلی برخلاف استانداردهای اخلاقی، بیانگر تعهدات نیست و نباید مبنای اعمال تحریم ها باشد. تکیه بر اصول کلی به هر یک از این دلایل، معنا و هدف آنها را مخدوش می کند.
اصل الف: منفعت و عدم سوء استفاده
روانشناسان تلاش می کنند به نفع کسانی که با آنها تعامل دارند کارکنند و مراقب هستند که آسیبی به آنها نرسد. روانشناسان در اقدامات حرفه ای خود به دنبال حفظ رفاه و حقوق افرادی که با آنها به طور حرفه ای تعامل دارند، سایر افراد و حیوانات مورد مطالعه هستند. وقتی تعارض‌هایی بین تعهدات یا نگرانی‌های رخ می‌دهد، آنها سعی می‌کنند این تعارض‌ها را به شیوه‌ای مسئولانه حل کنند که از آسیب جلوگیری و آن را به حداقل برسانند. از آنجایی که قضاوت‌ها و اقدامات علمی و حرفه‌ای روانشناسان ممکن است بر زندگی دیگران تأثیر بگذارد، آنها مراقب عوامل شخصی، مالی، اجتماعی، سازمانی یا سیاسی هستند که ممکن است منجر به سوء استفاده از تأثیر آنها شود. روانشناسان تلاش می کنند از تأثیر احتمالی سلامت جسمی و روانی خود بر توانایی خود در کمک به افرادی که با آنها کار می کنند آگاه باشند.
اصل ب: وفاداری و مسئولیت پذیری
روانشناسان با کسانی که با آنها کار می کنند روابط براساس اعتماد برقرار می کنند. آنها از مسئولیت های حرفه ای و علمی خود در قبال جامعه و جوامع خاصی که در آن کار می کنند آگاه هستند. روانشناسان استانداردهای رفتار حرفه ای را رعایت می کنند، نقش ها و تعهدات حرفه ای خود را روشن می کنند، مسئولیت مناسب رفتار خود را می پذیرند و به دنبال مدیریت تضاد منافع هستند که می تواند منجر به بهره کشی یا آسیب شود. آنها تا حدی که برای تامین منافع کسانی که با آنها کار می کنند با متخصصان و موسسات دیگر مشورت می کنند، به آنها مراجعه می کنند یا با آنها همکاری می کنند. آنها نگران انطباق اخلاقی رفتار علمی و حرفه ای همکاران خود هستند. روانشناسان تلاش می کنند تا بخشی از زمان حرفه ای خود را برای جبران کم یا بدون مزیت شخصی اختصاص دهند.
اصل ج: صداقت
روانشناسان به دنبال ارتقای درستی، صداقت و صداقت درعلم، آموزش و عمل هستند. در این فعالیت‌ها، آنها سرقت نمی‌کنند، تقلب نمی‌کنند، کلاهبرداری نمی‌کنند، طفره نمی روند، یا واقعیت را به عمد مخدوش نمی‌کنند. روانشناسان می کوشند به وعده های خود عمل کنند و از تعهدات نابخردانه یا نامشخص اجتناب کنند. در شرایطی که تقلب ممکن است از نظر اخلاقی برای به حداکثر رساندن منافع و به حداقل رساندن آسیب قابل توجیه باشد، روانشناسان موظف هستند که نیاز، پیامدهای احتمالی و مسئولیت خود را برای اصلاح هرگونه بی اعتمادی یا سایر اثرات مضر ناشی از استفاده از چنین تکنیک هایی در نظر بگیرند.
اصل د: عدالت
روانشناسان تشخیص می دهند که انصاف و عدالت به همه افراد این حق را می دهد که به کمک های روانشناسی و با کیفیت برابر در فرآیندها، رویه ها و خدماتی که توسط روانشناسان انجام می شود، دسترسی داشته باشند و از آنها بهره مند شوند. روانشناسان قضاوت معقولی دارند و برای آن که اطمینان حاصل کنند، سوگیری های بالقوه آنها، مرزهای صلاحیت آنها و محدودیت های تخصص آنها منجر به اعمال ناعادلانه یا اغماض نمی شود، اقدامات احتیاطی را انجام می دهند
اصل ه: احترام به حقوق و کرامت افراد
روانشناسان به حیثیت و ارزش همه افراد، حقوق افراد برای حفظ حریم خصوصی، رازداری و تعیین سرنوشت احترام می گذارند. آنها آگاه هستند که تدابیر حفاظتی ویژه برای حفاظت از حقوق و رفاه افراد یا جوامعی که آسیب پذیری آنها باعث اختلال در تصمیم گیری مستقل می شود، ضروری می باشد. روانشناسان از تفاوت‌های فرهنگی، فردی و نقشی، از جمله تفاوت‌های مبتنی بر سن، جنسیت، هویت جنسی، نژاد، قومیت، فرهنگ، ملیت، مذهب، گرایش جنسی، ناتوانی، زبان و وضعیت اجتماعی-اقتصادی آگاه هستند و به آنها احترام می‌گذارند و این عوامل را هنگام کار با اعضای چنین گروه هایی مورد ملاحظه قرار می دهند و سعی می کنند بر اساس آن عوامل تأثیر سوگیری را در کار خود از بین ببرند و آگاهانه در فعالیت های دیگران شرکت نمی کنند یا بر اساس چنین پیش داوری هایی از آنها چشم پوشی می کنند.
استانداردهای اخلاقی
۱. حل مسائل اخلاقی
۱.۱. سوء استفاده از کار روانشناسان
اگر روانشناسان از سوء استفاده یا ارائه نادرست از کار خود مطلع شوند، اقدامات معقولی را برای اصلاح یا به حداقل رساندن سوء استفاده یا ارائه نادرست انجام می دهند.
۱.۲. تضاد بین اخلاق و قانون، مقررات، یا سایر اختیارات قانونی حاکم
اگر مسئولیت‌های اخلاقی روانشناسان با قانون، مقررات یا سایر اختیارات قانونی حاکم در تضاد باشد، روانشناسان ماهیت تعارض را روشن می‌کنند، تعهد خود را به آیین نامه اخلاقی اعلام می‌کنند و اقدامات معقولی را برای حل تعارض مطابق با اصول کلی و استانداردهای اخلاقی آیین نامه اخلاقی انجام می دهند. تحت هیچ شرایطی نمی توان از این استاندارد برای توجیه یا دفاع از نقض حقوق بشر استفاده کرد.
۱.۳. تضاد بین اخلاق و خواسته های سازمانی
اگر خواسته های سازمانی که روانشناسان به آن وابسته هستند یا برای آنها کار می کنند با این آیین نامه اخلاقی در تضاد باشد، روانشناسان ماهیت تعارض را روشن می کنند، تعهد خود را به آیین نامه اخلاقی اعلام می کنند و اقدامات معقولی را برای حل تعارض مطابق با اصول کلی و استانداردهای اخلاقی آیین نامه اخلاقی انجام می دهند. تحت هیچ شرایطی نمی توان از این استاندارد برای توجیه یا دفاع از نقض حقوق بشر استفاده کرد.
۱.۴. حل و فصل غیررسمی تخلفات اخلاقی
هنگامی که روانشناسان معتقدند ممکن است یک نقض اخلاقی توسط روانشناس دیگری صورت گرفته باشد، چنانچه یک راه حل غیررسمی مناسب به نظر برسد و مداخله هر گونه حقوق محرمانه ای را نقض نکند، سعی می کنند موضوع را با جلب توجه آن فرد حل کنند. (رجوع به استانداردهای ۱.۰۲، تضاد بین اخلاق و قانون، مقررات، یا سایر مراجع قانونی حاکم، و ۱.۰۳، تضاد بین اخلاق و خواسته های سازمانی)
۱.۵. گزارش تخلفات اخلاقی
اگر یک نقض آشکار اخلاقی به یک شخص یا سازمان آسیب جدی وارد کرده باشد و برای حل و فصل غیررسمی طبق استاندارد ۱.۰۴، حل و فصل غیررسمی تخلفات اخلاقی مناسب نباشد، یا به درستی به این شیوه حل نشود، روانشناسان اقدامات بعدی مناسب وضعیت را انجام می دهند. چنین اقداماتی می تواند شامل ارجاع به کمیته‌های ایالتی یا کشوری در زمینه اخلاق حرفه‌ای، به هیئت‌های صدور مجوز ایالتی، یا به مقامات نهادی مناسب باشد. این استاندارد زمانی اعمال نمی شود که مداخله ای حقوق محرمانه بودن را نقض کند یا زمانی که روانشناسان برای بازبینی کار روانشناس دیگری که رفتار حرفه ای او زیر سوال است، نگه داشته شده اند. (رجوع به استاندارد ۱.۰۲، تعارضات بین اخلاق و قانون، مقررات یا سایر مراجع قانونی حاکم)
۱.۶. همکاری با کمیته های اخلاق
روانشناسان در تحقیقات اخلاقی ، رسیدگی ها و الزامات ناشی از APA یا هرانجمن روانشناختی دولتی وابسته ای که به آن تعلق دارند، همکاری می کنند. اینگونه است که، آنها به مسائل محرمانه رسیدگی می کنند. عدم همکاری خود نقض اخلاق است. با این حال، ارائه درخواست برای تعویق رسیدگی به شکایت اخلاقی و درانتظار نتیجه دعوا ماندن به تنهایی به منزله عدم همکاری نیست.
۱.۷. شکایات نادرست
روانشناسان شکایات اخلاقی را که با بی توجهی یا ناآگاهی عمدی از حقایق، ادعای اتهامی را رد کند، تشکیل نمی‌دهند یا تشویق نمی‌کنند.
۱.۸. تبعیض ناعادلانه علیه شاکیان و پاسخ دهندگان
روانشناسان صرفاً بر اساس شکایت اخلاقی افراد، مانع استخدام، پیشرفت، پذیرش در برنامه های علمی یا سایر برنامه ها، تصدی شغل، یا ارتقاء نمی شوند. این امرمانع از اقدام بر اساس نتیجه چنین مراحلی یا در نظر گرفتن سایر اطلاعات مناسب نیست.
۲. صلاحیت
۲.۱. محدوده صلاحیت
۱- روانشناسان تنها بر اساس آموزش، تجربه تحت نظارت، مشاوره، مطالعه یا تجربه حرفه ای، با جمعیت ها و در مناطقی که در محدوده صلاحیت آنها هستند، خدمات ارائه می دهند، آموزش داده و یا تحقیق می کنند.
۲- درجایی که دانش علمی یا حرفه ای در رشته روانشناسی ثابت می کند که درک عوامل مرتبط با سن، جنسیت، هویت جنسی، نژاد، قومیت، فرهنگ، ملیت، مذهب، گرایش جنسی، ناتوانی، زبان یا وضعیت اجتماعی-اقتصادی برای اثربخشی در اجرای خدمات یا تحقیقات ضروری است، روانشناسان آموزش، تجربه، مشاوره یا نظارت لازم را برای اطمینان ازصلاحیت خدمات خود دارند و یا کسب می کنند، یا ارجاعات مناسبی را انجام می دهند، به غیر از آنچه در استاندارد ۲.۰۲ ارائه خدمات در مواقع اضطراری ارائه شده است.
۳- روانشناسانی که قصد ارائه خدمات ، آموزش یا تحقیقاتی را دارند که شامل جمعیت ها، حیطه ها، تکنیک ها یا فناوری های جدید برای آنها باشد، آموزش، تجربه تحت نظارت، مشاوره یا مطالعه مربوطه را انجام می دهند.
۴- هنگامی که از روانشناسان خواسته شود خدماتی را به افرادی ارائه دهند که خدمات بهداشت روانی مناسب برای آنها در دسترس نیست ودرعین حال روانشناسان صلاحیت لازم را برای آنها کسب نکرده اند، می توانند خدمات مربوطه را با آموزش یا تجربه قبلی در صورت تلاش معقولانه برای کسب صلاحیت مورد نیاز از طریق تحقیق، آموزش، مشاوره یا مطالعه ارائه دهند تا ازپذیرش چنین خدماتی اطمینان حاصل شود.
۵- در حوزه‌های نوظهوری که استانداردهای عمومی شناخته شده برای آموزش مقدماتی هنوز وجود ندارد، روانشناسان با این وجود گام‌های معقولی برای اطمینان از صلاحیت کار خود و محافظت از مددجو/بیماران، دانشجویان، سرپرستان، شرکت‌کنندگان در تحقیق، مددجویان سازمانی و دیگران در برابر آسیب برمی‌دارند.
۶- روانشناسان هنگام قبول نقش های پزشکی قانونی، با قوانین قضایی یا اداری حاکم بر نقش خود به طور منطقی آشنا می شوند.
۲.۲. ارائه خدمات در مواقع اضطراری
در مواقع اضطراری، زمانی که روانشناسان خدماتی را به افرادی ارائه می دهند که سایر خدمات بهداشت روانی برای آنها در دسترس نیست و روانشناسان آموزش لازم را برای آنها ندیده اند، روانشناسان ممکن است چنین خدماتی را به منظور اطمینان از عدم پذیرش خدمات ارائه دهند. خدمات به محض پایان یافتن وضعیت اضطراری یا ارائه خدمات مناسب، متوقف می شود.
۲.۳. حفظ صلاحیت
روانشناسان تلاش های مستمری را برای توسعه و حفظ صلاحیت خود انجام می دهند.
۲.۴. مبانی قضاوت های علمی و تخصصی
کار روانشناسان بر اساس دانش علمی و حرفه ای تثبیت شده این رشته است. (رجوع به استانداردهایe ۰۱۲.، محدوده صلاحیت ، و ۱۰.۰۱b، رضایت آگاهانه برای درمان)
۲.۵. تفویض کار به دیگران
روانشناسانی که کار را به کارمندان، سرپرستان، یا دستیاران پژوهشی یا آموزشی محول می‌کنند یا از خدمات دیگران مانند مترجمان استفاده می‌کنند، اقدامات معقولی را انجام می‌دهند تا (۱) از واگذاری چنین کاری به افرادی که دارای روابط چندگانه با افراد در حال خدمت هستند، وبه احتمال زیاد منجر به بهره برداری یا از دست دادن عینیت می شود اجتناب کنند. (۲) فقط به آن دسته از مسئولیت‌هایی اجازه دهند که می‌توان از این افراد انتظار داشت که بر اساس تحصیلات، آموزش، یا تجربه‌شان، به طور مستقل یا با سطح نظارتی که ارائه می‌شود، به نحو احسن انجام دهند. و (۳) مشاهده کنند که چنین افرادی این خدمات را با شایستگی انجام می دهند. (رجوع به استانداردهای ۲.۰۲، ارائه خدمات در شرایط اضطراری؛ ۳.۰۵، روابط چندگانه؛ ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن؛ ۹.۰۱، مبانی ارزیابی ها؛ ۹.۰۲، استفاده از ارزیابی ها؛ ۹.۰۳، رضایت آگاهانه درارزیابی ، و ۹.۰۷، ارزیابی توسط افراد فاقد صلاحیت)
۲.۶. مشکلات و درگیری های شخصی
۱- روانشناسان زمانی که می دانند یا باید بدانند که ممکن است مشکلات شخصی آنها را از انجام فعالیت های مربوط به کار به نحو احسن باز دارد، از شروع فعالیت خودداری می کنند.
۲- هنگامی که روانشناسان متوجه مشکلات شخصی شوند که ممکن است در انجام وظایف مربوط به کار آنها به اندازه کافی تداخل ایجاد کند، اقدامات مناسبی مانند دریافت مشاوره یا کمک حرفه ای انجام می دهند و تعیین می کنند که آیا باید وظایف مربوط به کار خود را محدود، تعلیق یا خاتمه دهند. (رجوع به استاندارد ۱۰.۱۰، پایان دادن به درمان)
۳. روابط انسانی
۳.۱. تبعیض ناعادلانه
روانشناسان در فعالیت های مرتبط با کار خود، باتوجه به سن، جنسیت، هویت جنسی، نژاد، قومیت، فرهنگ، ملیت، مذهب، گرایش جنسی، ناتوانی، وضعیت اجتماعی-اقتصادی یا هر مبنایی که توسط قانون منع شده است، درگیر تبعیض ناعادلانه نمی شوند.
۳.۲. آزار جنسی
روانشناسان خود را درگیر آزار و اذیت جنسی نمی کنند. آزار جنسی عبارت است از درخواست جنسی، پیشروی فیزیکی، یا رفتار کلامی یا غیرکلامی که ماهیت جنسی دارد، که در ارتباط با فعالیت‌ها یا نقش‌های روانشناس رخ می‌دهد، و یا (۱) ناخواسته است، توهین‌آمیزاست یا محل کار یا محیط آموزشی خصمانه ای را ایجاد می کند، و روانشناس این را می داند یا به او گفته می شود یا (۲) به اندازه ای شدید است که برای یک فرد منطقی در بطن کارتوهین آمیز باشد. آزار و اذیت جنسی می تواند شامل تنها یک عمل شدید یا چندین عمل مداوم و فراگیر باشد. (رجوع به استاندارد ۱.۰۸، تبعیض ناعادلانه علیه شاکیان و پاسخ دهندگان)
۳.۳. سایر اذیت و آزارها
روانشناسان آگاهانه رفتاری انجام نمی دهند که برای افرادی که در کارشان با آنها تعامل دارند با توجه به عواملی مانند سن، جنسیت، هویت جنسی، نژاد، قومیت، فرهنگ، ملیت، مذهب، گرایش جنسی، ناتوانی، زبان یا وضعیت اجتماعی-اقتصادی آزاردهنده یا تحقیرکننده باشد.
۳.۴. اجتناب از آسیب
روانشناسان برای اجتناب از آسیب رساندن به مددجو/بیماران، دانشجویان، سرپرستان، شرکت کنندگان در تحقیق، مددجویان سازمانی و سایر افرادی که با آنها کار می کنند، اقدامات معقولی انجام می دهند تا آسیب را در مواردی که قابل پیش بینی و اجتناب ناپذیر است به حداقل برسانند.
۳.۵. روابط چندگانه
۱- رابطه چندگانه زمانی اتفاق می‌افتد که یک روانشناس درنقشی حرفه‌ای با یک فرد باشد و (۱) همزمان در نقش دیگری با همان شخص باشد، (۲) همزمان در یک رابطه با شخصی باشد که از نزدیکان یا در ارتباط با فردی است که روانشناس با او رابطه حرفه ای دارد، یا (۳) قول می دهد که در آینده با شخصی که از نزدیکان به آن فرد یا با او ارتباط دارد وارد رابطه دیگری شود. اگر به طور منطقی به نظر برسد که روابط چندگانه به عینیت، شایستگی یا اثربخشی روانشناس در انجام وظایفش آسیب وارد می کند، یا اینکه خطر بهره کشی یا آسیب رساندن به فردی را که با او ارتباط حرفه ای دارد، به همراه داشته باشد، روانشناس از وارد شدن به یک رابطه چندگانه پرهیز می کند. روابط چندگانه ای که به طور منطقی بنظر نمی رسد که خطر آسیب یا بهره کشی داشته باشند، غیراخلاقی نیستند.
۲- اگر یک روانشناس متوجه شود که به دلیل عوامل پیش بینی نشده، رابطه چندگانه بالقوه مضر ایجاد شده است، اقدامات معقولی را برای حل آن با در نظر گرفتن بهترین منافع فرد آسیب دیده و رعایت حداکثری آیین نامه اخلاقی انجام می دهد.
۳- هنگامی که روانشناسان بر اساس قانون، خط مشی سازمانی یا شرایط غیرعادی ملزم به ایفای بیش از یک نقش در مراحل قضایی یا اداری هستند، در ابتدا انتظارات نقش، میزان محرمانه بودن و پس از آن با رخ دادن تغییرات شفاف سازی می کنند. ( رجوع به استانداردهای ۳.۰۴، اجتناب از آسیب، و ۳.۰۷، درخواست های شخص ثالث برای خدمات)
۳.۶. تضاد منافع
هنگامی که منافع یا روابط شخصی، علمی، حرفه ای، حقوقی، مالی یا سایر موارد به طور معقول بنظر برسد که (۱) به عینیت، صلاحیت یا اثربخشی آنها در انجام وظایف آسیب وارد کند یا (۲) شخص یا سازمانی را که رابطه حرفه ای با آنها وجود دارد در معرض آسیب یا بهره کشی قرار دهد، روانشناسان از ایفای نقش حرفه ای خودداری می کنند.
۳.۷. درخواست های شخص ثالث برای خدمات
هنگامی که روانشناسان به درخواست شخص ثالث با ارائه خدمات به شخص یا نهاد موافقت می کنند، آنها سعی می کنند در ابتدای ارائه خدمات، ماهیت رابطه با همه افراد یا سازمان های درگیر را روشن کنند. این شفاف سازی شامل نقش روانشناس (به عنوان مثال، درمانگر، مشاور، تشخیص دهنده یا شاهد متخصص)، شناسایی مددجو، استفاده احتمالی از خدمات ارائه شده یا اطلاعات به دست آمده، و این واقعیت که ممکن است محدودیت هایی در محرمانه بودن وجود داشته باشد است. (رجوع به استانداردهای ۳.۰۵، روابط چندگانه، و ۴.۰۲، بحث در مورد محدودیت های محرمانه بودن)
۳.۸. روابط بهره کشی
روانشناسان از افرادی که بر آنها اقتدار نظارتی، ارزیابی یا سایر اختیارات دارند مانند مددجو/بیمار، دانشجویان، سرپرستان، شرکت کنندگان در تحقیق و کارمندان بهره کشی نمی کنند. (رجوع به استانداردهای ۳.۰۵، روابط چندگانه؛ ۶.۰۴، هزینه ها و ترتیبات مالی؛ ۶.۰۵، معامله با مددجویان/بیماران؛ ۷.۰۷، روابط جنسی با دانشجویان و سرپرستان؛ ۱۰.۰۵، صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران درحال درمان درمان؛ ۱۰.۰۶، صمیمیت جنسی با بستگان یا افراد مهم دیگر مددجویان/بیماران در حال درمان؛ ۱۰.۰۷، درمان با شرکای جنسی سابق. و ۱۰.۰۸، صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران سابق درمان)
۳.۹. همکاری با سایر افراد حرفه ای
چنانچه ضروری و از نظر حرفه ای مناسب باشد، روانشناسان با سایر متخصصان همکاری می کنند تا به طور موثر و مناسب به مددجویان/بیماران خود خدمات رسانی کنند. (رجوع به استاندارد ۴.۰۵، افشاگری ها)
۳.۱۰. رضایت آگاهانه
۱- هنگامی که روانشناسان تحقیقاتی انجام می دهند یا خدمات ارزیابی، درمان و مشاوره را شخصاً با ارسال الکترونیکی یا سایر اشکال ارتباطی ارائه می دهند، رضایت آگاهانه فرد یا افرادی را با زبانی که به طور منطقی برای آن شخص یا افراد قابل درک باشد، کسب می کنند، مگر اینکه چنین فعالیت هایی بدون رضایت توسط قانون یا مقررات دولتی یا به نحو دیگری که در این آیین نامه اخلاقی مقرر شده است، الزامی باشد. (رجوع به استانداردهای ۸.۰۲، رضایت آگاهانه برای تحقیق؛ ۹.۰۳، رضایت آگاهانه در ارزیابی ها؛ و ۱۰.۰۱، رضایت آگاهانه برای درمان)
۲- برای افرادی که از نظر قانونی قادر به دادن رضایت آگاهانه نیستند، روانشناسان با این وجود (۱) توضیح مناسب ارائه می دهند، (۲) رضایت فرد را می خواهند، (۳) ترجیحات و بهترین منافع این افراد را در نظر می گیرند، و (۴) در صورتی که چنین رضایت جایگزینی توسط قانون مجاز یا مورد نیاز باشد ، مجوز مناسب را از شخص مجاز قانونی دریافت می کنند. هنگامی که رضایت شخص مجاز قانونی توسط قانون مجاز یا الزامی نباشد، روانشناسان اقدامات معقولی را برای محافظت از حقوق و رفاه فرد انجام می دهند.
۳- هنگامی که خدمات روانشناختی به دستور دادگاه یا دستور دیگری صادر می‌شود، روانشناسان فرد را از ماهیت خدمات پیش‌بینی‌شده، از جمله اینکه آیا خدمات به دستور دادگاه یا اجباری هستند و محدودیت‌های محرمانه بودن، قبل از اقدام، آگاه می کنند.
۴- روانشناسان به طور مناسب رضایت، اجازه و موافقت کتبی یا شفاهی را مستند می کنند. (رجوع به استانداردهای ۸.۰۲ ، رضایت آگاهانه به تحقیق؛ ۹.۰۳، رضایت آگاهانه در ارزیابی ها. و ۱۰.۰۱، رضایت آگاهانه برای درمان)
۳.۱۱. خدمات روانشناختی ارائه شده به یا از طریق سازمان ها
۱- روانشناسانی که خدماتی را از طریق سازمان ها ارائه می دهند، اطلاعاتی را از قبل به مددجویان و در صورت اقتضا به کسانی که مستقیماً تحت تأثیر خدمات قرار می گیرند، در مورد (۱) ماهیت و اهداف خدمات، (۲) دریافت کنندگان مورد نظر، (۳) مددجویان چه افرادی هستند، (۴) رابطه ای که روانشناس با هر فرد و سازمان خواهد داشت، (۵) استفاده احتمالی از خدمات ارائه شده و اطلاعات به دست آمده، (۶) افرادی که به اطلاعات دسترسی خواهند داشت، و (۷) محدودیت های محرمانه ارائه می دهند. به محض امکان، آنها اطلاعاتی را در مورد نتایج و نتیجه گیری چنین خدماتی در اختیار افراد مناسب قرار می دهند.
۲- اگر روانشناسان به موجب قانون یا نقش های سازمانی از ارائه چنین اطلاعاتی به افراد یا گروه های خاص منع شوند، در همان ابتدا به آن افراد یا گروه ها اطلاع می دهند.
۳.۱۲. قطع خدمات روانشناسی
در صورتی که خدمات روانشناختی توسط عواملی مانند بیماری روانشناس، مرگ، در دسترس نبودن، جابجایی، یا بازنشستگی یا به دلیل جابجایی مددجو/بیمار یا محدودیت‌های مالی قطع شود، روانشناسان تلاش‌های معقولی را برای تسهیل خدمات برنامه‌ریزی می‌کنند، مگر اینکه قرارداد دیگری مشمول آن باشد. (رجوع به استاندارد ۶.۰۲c، نگهداری، انتشار و مرتب کردن سوابق محرمانه کارهای حرفه ای و علمی)
۴. حریم خصوصی و محرمانه بودن
۴.۱. حفظ محرمانه بودن
با توجه به این که میزان و حدود محرمانه بودن ممکن است توسط قانون تنظیم شود یا توسط قوانین سازمانی یا روابط حرفه ای یا علمی تعیین شود روانشناسان وظیفه اصلی را دارند و اقدامات احتیاطی منطقی را برای محافظت ازاطلاعات محرمانه به دست آمده یا ذخیره شده درهر رسانه ای انجام می دهند. (رجوع به استاندارد ۲.۰۵، واگذاری کار به دیگران)
۴.۲. بحث در مورد حدود محرمانه بودن
۱- روانشناسان با افراد (مانند، افرادی که از نظر قانونی قادر به دادن رضایت آگاهانه نیستند، حد امکان و نمایندگان قانونی آنها) و سازمان هایی که با آنها رابطه علمی یا حرفه ای برقرار می کنند در مورد (۱) حدود مربوط به رازداری و (۲) استفاده های قابل پیش بینی از اطلاعات تولید شده از طریق فعالیت های روان شناختی صحبت می کنند (رجوع به استاندارد ۳.۱۰، رضایت آگاهانه)
۲- بحث در مورد محرمانه بودن در ابتدای رابطه و پس از آن به دلیل شرایط جدید ممکن است انجام شود، مگر اینکه امکان پذیر نباشد یا برخلاف توصیه ها باشد.
۳- روانشناسانی که خدمات، محصولات یا اطلاعاتی را از طریق ارسال الکترونیکی ارائه می دهند، خطرات حریم خصوصی و محدودیت های محرمانه ر به مددجویان/بیماران اطلاع می دهند.
۴.۳. ضبط کردن
روانشناسان از همه افراد یا نمایندگان قانونی افرادی که به آنها خدمات ارائه می دهند قبل از ضبط صدا یا تصاویر اجازه می گیرند. (رجوع به استانداردهای ۸.۰۳، رضایت آگاهانه برای ضبط صداها و تصاویر در تحقیق، ۸.۰۵، عدم رضایت آگاهانه برای تحقیق، و ۸.۰۷، فریب در پژوهش)
۴.۴. به حداقل رساندن نفوذ در حریم خصوصی
۱- روانشناسان در گزارش‌ها و مشاوره‌های کتبی و شفاهی، فقط اطلاعات مربوط به اهدفی که ارتباط برای آن ایجاد شده است، درج می‌کنند.
۲- روانشناسان اطلاعات محرمانه ای را که در کار خود به دست می آورند فقط برای اهداف علمی یا حرفه ای مناسب و فقط با افرادی که درگیر چنین موضوعاتی هستند مورد بحث قرار می دهند.
۴.۵. افشاگری ها
۱- روانشناسان ممکن است اطلاعات محرمانه را با رضایت مددجو سازمانی، مددجو/بیمار منفرد یا شخص مجاز قانونی دیگر به نفع وی افشا کنند مگر اینکه توسط قانون منع شده باشند.
۲- روانشناسان اطلاعات محرمانه را بدون رضایت فرد تنها در صورتی که توسط قانون اجباری شده است، یا در مواردی که قانون اجازه می دهد برای اهداف معتبری مانند (۱) ارائه خدمات حرفه ای مورد نیاز (۲) به دست آوردن مشاوره تخصصی مناسب (۳) محافظت از مددجو /بیمار، روانشناس یا دیگران در برابر آسیب یا (۴)درافت پرداختی برای خدمات از مددجو/بیمار، افشا می کنند، که درآن افشا به حداقلی که برای دستیابی به هدف ضروری است محدود می شود. (رجوع به استاندارد ۶.۰۴e، هزینه ها و ترتیبات مالی)
۴.۶. مشاوره ها
هنگام مشورت با همکاران، (۱) روانشناسان اطلاعات محرمانه‌ای را که به طور منطقی می‌تواند منجر به شناسایی مددجو/بیمار، شرکت‌کننده در پژوهش یا فرد یا سازمان دیگری که با آنها رابطه محرمانه دارند، افشا نمی کنند، مگر اینکه رضایت قبلی را از آنها کسب کرده باشند یا نتوان ازافشاگری اجتناب کرد و (۲) آنها اطلاعات را تنها تا حدی که برای دستیابی به اهداف مشاوره لازم است افشا می کنند. (رجوع به استاندارد ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن)
۴.۷. استفاده از اطلاعات محرمانه برای اهداف آموزشی یا سایر
روانشناسان در نوشته‌ها، سخنرانی‌ها یا سایر رسانه‌های عمومی، اطلاعات محرمانه و قابل شناسایی شخصی مربوط به مددجو/بیماران، دانشجویان، شرکت‌کنندگان در پژوهش، مددجویان سازمانی یا سایر گیرندگان خدمات را که در طول کارشان به دست آورده‌اند، افشا نمی‌کنند. مگر اینکه (۱) اقدامات معقولی برای پنهان کردن شخص یا سازمان انجام دهند، (۲) شخص یا سازمان کتباً رضایت داده باشد، یا (۳) مجوز قانونی برای انجام این کار وجود داشته باشد.
۵. تبلیغات و سایر اظهارات عمومی
۵.۱. اجتناب از اظهارات نادرست یا فریبنده
۱- اظهارات عمومی شامل، تبلیغات پولی یا بدون پرداخت، تأیید محصول، درخواست‌های کمک هزینه، درخواست‌های مجوز، سایر برنامه های کاربردی اعتبارسنجی ، بروشورها، مطالب چاپی، فهرست‌های راهنما، رزومه شخصی یا تحصیلی، یا نظراتی برای استفاده در رسانه‌هایی مانند چاپ یا ارسال الکترونیکی، اظهارات در مراحل قانونی، سخنرانی ها و ارائه های شفاهی عمومی، و مطالب منتشر شده هستند اما نه محدود نیستند. روانشناسان آگاهانه اظهارات علنی نادرست، فریبنده یا متقلبانه در رابطه با تحقیقات، عمل، یا سایر فعالیت های کاری خود یا افراد یا سازمان هایی که با آنها وابسته هستند، ارائه نمی کنند.
۲- روانشناسان در مورد (۱) آموزش، تجربه یا صلاحیت (۲) مدارک تحصیلی ؛ (۳) اعتبار ؛ (۴) وابستگی های سازمانی یا انجمنی ؛ (۵) خدمات ؛ (۶) مبنای علمی یا بالینی یا نتایج یا درجه موفقیت خدمات ؛ (۷) هزینه ها. یا (۸) انتشارات یا یافته های تحقیقاتی خود اظهارات نادرست، فریبنده یا متقلبانه نمی دهند.
۳- روانشناسان فقط در صورتی مدعی مدارک به عنوان مدرک برای خدمات بهداشتی خود می شوند که آن مدارک (۱) از یک موسسه آموزشی معتبر منطقه ای به دست آمده باشد یا (۲) مبنای مجوز روانشناسی توسط ایالتی باشد که در آن فعالیت می کنند.
۵.۲. اظهارات دیگران
۱- روانشناسانی که دیگران را برای ترویج عملکرد، محصولات یا فعالیت‌های حرفه‌ای شان درگیر اظهارات عمومی می‌کنند ، مسئولیت حرفه‌ای در قبال چنین اظهاراتی را محفوظ می دارند.
۲- روانشناسان در ازای تبلیغات در یک خبر به کارکنان مطبوعات، رادیو، تلویزیون یا سایر رسانه های ارتباطی غرامت نمی پردازند. (رجوع به استاندارد ۱.۰۱، استفاده نادرست از کار روانشناسان)
۳- یک آگهی پولی مربوط به فعالیت های روانشناسان باید به وضوح قابل شناسایی یا تشخیص باشد.
۵.۳. شرح کارگاه ها و برنامه های آموزشی بدون مدرک
روانشناسان تا حدی که می توانند از پس آن برآیند مسئولیت اطلاعیه ها، کاتالوگ ها، بروشورها، یا تبلیغاتی که کارگاه ها، سمینارها، یا سایر برنامه های آموزشی بدون اعطای مدرک را به عهده دارند، تا اطمینان حاصل کنند که به طور دقیق مخاطبی را که برنامه برای وی در نظر گرفته شده است، اهداف آموزشی، ارائه دهندگان و هزینه های مربوطه را توصیف می کنند.
۵.۴. ارائه های رسانه ای
هنگامی که روانشناسان توصیه یا نظر عمومی را از طریق چاپ، اینترنت یا سایر ارسال های الکترونیکی ارائه می دهند، اقدامات احتیاطی را انجام می دهند تا اطمینان حاصل شود که اظهارات شان (۱) بر اساس دانش، آموزش یا تجربه حرفه ای آنها مطابق با ادبیات و عملکرد روانشناختی مناسب است. (۲) یا اینکه با این آیین نامه اخلاقی سازگار است. و (۳) نشان نمی دهد که یک رابطه حرفه ای با گیرنده ایجاد شده است. (رجوع به استاندارد ۲.۰۴، مبانی قضاوت های علمی و حرفه ای)
۵.۵. رضایت نامه
روانشناسان از مراجعان/بیماران درحال درمان یا سایر افرادی که به دلیل شرایط خاص خود در معرض تأثیرات زیاد آسیب پذیر هستند، رضایت نامه درخواست نمی کنند.
۵.۶. درخواست حضوری
روانشناسان بطورمستقیم یا ازطریق کارگزاری ها دردرخواست حضوری ناخوانده ازمددجویان/بیماران واقعی یا بالقوه درمانی یا افرادی که به دلیل شرایط خاص خود در معرض نفوذ ناروا هستند، برای کسب وکاردخالت نمی کنند. با این حال، این عدم دخالت مانع از (۱) تلاش برای اجرای تماس‌های جانبی مناسب به منظور بهره‌مندی ازمددجویان/بیماران درمان شده قبلی یا (۲) ارائه خدمات مرتبط با بلایا یا جامعه نمی شود.
۶. نگهداری سوابق و هزینه ها
۶.۱. مستندات کار حرفه ای و علمی و نگهداری سوابق
روانشناسان سوابق و داده های مربوط به کار حرفه ای و علمی خود را ایجاد ، و تا حدی که سوابق تحت کنترل آنها است، نگهداری، منتشر، ذخیره، حفظ و مرتب می کنند تا (۱) ارائه خدمات بعدی توسط آنها یا سایر متخصصان تسهیل شود، (۲) امکان تکرار طراحی و تجزیه و تحلیل تحقیقات، (۳) برآورده کردن الزامات سازمانی، (۴) اطمینان از صحت صورتحساب و پرداخت‌ها، و (۵) از انطباق با قانون اطمینان حاصل کنند. (رجوع به استاندارد ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن)
۶.۲. نگهداری، انتشار و مرتب کردن سوابق محرمانه کار حرفه ای و علمی
۱- روانشناسان ایجاد، ذخیره، دسترسی، انتقال و مرتب کردن سوابق تحت کنترل خود را محرمانه نگاه می دارند، خواه این سوابق نوشته شده، خودکارشده یا در هر رسانه دیگری باشند. (رجوع به استانداردهای ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن، و ۶.۰۱، مستندسازی کارهای حرفه ای و علمی و نگهداری سوابق)
۲- اگر اطلاعات محرمانه مربوط به دریافت‌کنندگان خدمات روانشناختی در پایگاه‌های اطلاعاتی یا سیستم‌های سوابق ، در دسترس افرادی که دسترسی آنها توسط گیرنده رضایت داده نشده است، وارد شود، روانشناسان از کدگذاری یا تکنیک‌های دیگر برای جلوگیری از گنجاندن شناسه‌های شخصی استفاده می‌کنند.
۳- روانشناسان از قبل برای تسهیل انتقال مناسب و محافظت از محرمانه بودن سوابق و داده ها در صورت کناره گیری از سمت یا کار برنامه ریزی می کنند. (رجوع به استانداردهای ۳.۱۲، قطع خدمات روانشناختی، و ۱۰.۰۹، قطع درمان)
۶.۳. نگهداری سوابق بدلیل عدم پرداخت
روانشناسان نمی توانند از ارائه سوابق تحت کنترل خود را که برای درمان اورژانسی مددجو/بیمار درخواست و مورد نیاز است، صرفاً به این دلیل که مبلغی دریافت نشده است، خودداری کنند.
۶.۴. هزینه ها و ترتیبات مالی
۱- تا جایی که امکان دارد در یک رابطه حرفه ای یا علمی ، روانشناسان و دریافت کنندگان خدمات روانشناختی باید هر چه زودتربه توافقی دست یابند که ترتیبات پرداخت غرامت و صورتحساب را مشخص کند.
۲- شیوه های دستمزد روانشناسان مطابق با قانون است.
۳- روانشناسان حق الزحمه خود را نادرست معرفی نکنند.
۴- اگر محدودیت‌هایی برای خدمات به دلیل محدودیت‌های تامین مالی قابل پیش‌بینی باشد، این موضوع در اسرع وقت با دریافت‌کننده خدمات در میان گذاشته می‌شود. (رجوع به استانداردهای ۱۰.۰۹، قطع درمان، و ۱۰.۱۰، پایان دادن به درمان)
۵- اگر دریافت‌کننده خدمات هزینه خدمات را طبق توافق پرداخت نکند و اگر روانشناسان قصد داشته باشد از مؤسسات یا اقدامات قانونی برای وصول هزینه‌ها استفاده کنند، ابتدا به فرد اطلاع می‌دهند که چنین اقداماتی انجام خواهد شد و فرصتی را برای وی فراهم می‌کنند تا سریعاً پرداخت کند. (رجوع به استانداردهای ۴.۰۵، افشاگری ها؛ ۶.۰۳، سوابق کسر برای عدم پرداخت و ۱۰.۰۱، رضایت آگاهانه به درمان)
۶.۵. معامله با مددجویان/بیماران
معامله کالاها، خدمات یا سایر پرداخت های غیر نقدی از مددجویان/بیماران در ازای خدمات روانشناختی است. روانشناسان تنها در صورتی می توانند معامله کنند که (۱) از نظر بالینی منع مصرف نداشته باشد، و (۲) ترتیب مالی به دست آمده سواستفاده آمیز نباشد. (رجوع به استانداردهای ۳.۰۵، روابط چندگانه، و ۶.۰۴، هزینه ها و ترتیبات مالی نیز)
۶.۶. دقت در گزارشات به پرداخت کنندگان و منابع مالی
روانشناسان در گزارش‌های خود به پرداخت‌کنندگان برای خدمات یا منابع مالی تحقیقات، اقدامات معقولی را برای اطمینان از گزارش دقیق ماهیت خدمات ارائه‌شده یا تحقیقات انجام‌شده، هزینه‌ها، یا پرداخت‌ها و درصورت لزوم، هویت ارائه‌دهنده، یافته ها و تشخیص انجام می‌دهند. (رجوع به استانداردهای ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن؛ ۴.۰۴، به حداقل رساندن نفوذ در حریم خصوصی؛ و ۴.۰۵، افشاگری ها)
۶.۷. ارجاعات و هزینه ها
هنگامی که روانشناسان به غیر از رابطه کارفرما و کارمند، هزینه‌ها را پرداخت می‌کنند، از آنها پرداختی دریافت می‌کنند، یا با آنها تقسیم می‌کنند، پرداخت به هر یک بر اساس خدمات ارائه‌شده (بالینی، مشاوره، اداری یا موارد دیگر) است و براساس ارجاع نیست (رجوع به استاندارد ۳.۰۹، همکاری با سایر متخصصان)
۷. آموزش و کارآموزی
۷.۱. طراحی برنامه های آموزشی و کارآموزی
روانشناسان مسئول برنامه های آموزشی و کارآموزی اقدامات معقولی را انجام می دهند تا اطمینان حاصل کنند که برنامه ها به گونه ای طراحی شده اند که دانش و تجربیات مناسب را ارائه می دهند و شرایط لازم برای صدور مجوز، گواهینامه یا سایر اهدافی را که برنامه برای آنها طراحی شده است برآورده کند. (رجوع به استاندارد ۵.۰۳، توضیحات کارگاه ها و برنامه های آموزشی بدون مدرک)
۷.۲. شرح برنامه های آموزشی و کارآموزی
روانشناسانی که مسئول برنامه های آموزشی و کارآموزی هستند، گام های معقولی برمی دارند تا اطمینان حاصل کنند که توصیفی جاری و دقیق از محتوای برنامه (شامل مشارکت در مشاوره های مربوط به دوره آموزشی مورد نیاز، روان درمانی، گروه های تجربی، پروژه های مشاوره، یا خدمات اجتماعی)، اهداف آموزشی ، کمک هزینه ها و مزایا، و الزاماتی که باید برای تکمیل رضایت بخش برنامه برآورده شوند وجود دارد. این اطلاعات باید به آسانی در اختیار همه افراد ذینفع قرار گیرد.
۷.۳. دقت در آموزش
۱- روانشناسان برای اطمینان از صحت برنامه های درسی در مورد موضوع مورد پوشش، مبانی ارزیابی پیشرفت و ماهیت تجربیات دوره، گام های معقولی برمی دارند. این استاندارد زمانی که مدرس از نظر آموزشی آن را ضروری یا مطلوب بداند، او را از اصلاح محتوا یا الزامات دوره منع نمی‌کند، تا زمانی که دانشجویان از این تغییرات به گونه‌ای آگاه شوند که آنها را قادر به انجام الزامات دوره کند. (رجوع به استاندارد ۵.۰۱، اجتناب از اظهارات نادرست یا فریبنده)
۲- هنگامی که روانشناسان درگیر آموزش یا کارآموزی هستند، اطلاعات روانشناختی را به طور دقیق ارائه می کنند. (رجوع به استاندارد ۲.۰۳، حفظ صلاحیت)
۷.۴. افشای اطلاعات شخصی دانشجو
روانشناسان از دانشجویان یا سرپرستان نمی‌خواهند اطلاعات شخصی را در فعالیت‌های مربوط به دوره آموزشی، چه به صورت شفاهی یا کتبی، در مورد سابقه جنسی، سابقه سوء استفاده و اغفال، درمان روانشناختی، و روابط با والدین، همسالان، و همسران یا افراد مهم فاش کنند، مگر اینکه (۱) برنامه یا مرکز آموزشی به وضوح این الزام را در پذیرش و مواد برنامه خود شناسایی کرده باشد یا (۲) اطلاعات برای ارزیابی یا کسب کمک برای دانشجویانی لازم باشد که به طور منطقی می توان قضاوت کرد که مشکلات شخصی آنها مانع از انجام آموزش یا فعالیت های حرفه ای شان به نحو احسن یا تهدیدی برای دانشجویان یا دیگران می شود.
۷.۵. درمان اجباری فردی یا گروهی
۱- هنگامی که درمان فردی یا گروهی یک برنامه یا دوره مورد نیاز باشد، روانشناسان مسئول آن برنامه به دانشجویان در دوره های کارشناسی و کارشناسی ارشد این امکان را می دهند که چنین درمانی را از پزشکان غیروابسته به برنامه انتخاب کنند. (رجوع به استاندارد ۷.۰۲، توضیحات برنامه های آموزشی و کارآموزی)
۲- اساتیدی که مسئول ارزیابی عملکرد تحصیلی دانشجویان هستند، خودشان این درمان را ارائه نمی دهند. (رجوع به استاندارد ۳.۰۵، روابط چندگانه)
۷.۶. ارزیابی عملکرد دانش آموز و سرپرست
۱- در روابط آکادمیک و نظارتی، روانشناسان فرآیندی به موقع و مشخص برای ارائه بازخورد به دانشجویان و سرپرستان ایجاد می کنند. اطلاعات مربوط به فرآیند در ابتدای نظارت به دانشجو ارائه می شود.
۲- روانشناسان دانشجویان و سرپرستان را بر اساس عملکرد واقعی آنها در مورد الزامات برنامه مرتبط و تعیین شده ارزیابی می کنند.
۷.۷. روابط جنسی با دانشجویان و سرپرستان
روانشناسان با دانشجویان یا سرپرستانی که در ، دفتر یا مرکز آموزشی آنها هستند یا بر آنها قدرت ارزیابی دارند، درگیر روابط جنسی نمی شوند. (رجوع به استاندارد ۳.۰۵، روابط چندگانه)
۸. تحقیق و انتشار
۸.۱. تایید سازمانی
زمانی که نیاز به تایید سازمانی باشد، روانشناسان اطلاعات دقیقی در مورد پیشنهادات تحقیقاتی خود ارائه می دهند و قبل از انجام تحقیق تاییدیه می گیرند. آنها تحقیق را بر اساس پروتکل تحقیق تایید شده انجام می دهند.
۸.۲. رضایت آگاهانه برای تحقیق
۱- هنگام کسب رضایت آگاهانه همانطور که در استاندارد ۳.۱۰، رضایت آگاهانه، لازم است، روانشناسان شرکت کنندگان را در مورد (۱) هدف تحقیق، مدت زمان مورد انتظار، و رویه ها (۲) حق آنها برای امتناع از شرکت و انصراف از تحقیق پس از شروع مشارکت. (۳) عواقب قابل پیش‌بینی انصراف (۴) عوامل قابل پیش بینی منطقی که ممکن است بر تمایل آنها برای مشارکت تأثیر بگذارد مانند خطرات احتمالی، ناراحتی، یا اثرات نامطلوب. (۵) هرگونه مزایای تحقیقاتی آینده نگر؛ (۶) محدودیت های محرمانه بودن. (۷) مشوق های مشارکت؛ و (۸) برای سؤالات مربوط به تحقیق و حقوق شرکت کنندگان در تحقیق با چه کسی تماس بگیرند آگاه می کنند. آنها فرصتی را برای شرکت کنندگان بالقوه فراهم می کنند تا سوال بپرسند و پاسخ دریافت کنند. (رجوع به استانداردهای ۸.۰۳، رضایت آگاهانه برای ضبط صداها و تصاویر در تحقیق، ۸.۰۵، عدم رضایت آگاهانه برای تحقیق، و ۸.۰۷، فریب در پژوهش)
۲- روانشناسانی که تحقیقات مداخله ای شامل استفاده از درمان های تجربی را انجام می دهند، در ابتدای تحقیق برای شرکت کنندگان (۱) ماهیت آزمایشی درمان. (۲) خدماتی که در صورت لزوم در اختیار گروه(های) کنترل قرارخواهد گرفت یا نخواهد بود. (۳) ابزاری که از طریق آنها به گروه های درمان و کنترل اختصاص داده می شود. (۴) جایگزین‌های درمانی موجود در صورتی که فردی مایل به شرکت در تحقیق نباشد یا بخواهد پس از شروع مطالعه کنار بکشد. و (۵) غرامت یا هزینه‌های پولی مشارکت که، از جمله، در صورت لزوم، بازپرداخت از شرکت‌کننده یا پرداخت‌کننده شخص ثالث درخواست می شود را توضیح می دهند. (رجوع به استاندارد ۸.۰۲a، رضایت آگاهانه برای تحقیق)
۸.۳. رضایت آگاهانه برای ضبط صداها و تصاویر در تحقیق
روانشناسان قبل از ضبط صداها یا تصاویر خود برای جمع آوری داده ها رضایت آگاهانه از شرکت کنندگان در تحقیق دریافت می کنند، مگر اینکه (۱) تحقیق صرفاً شامل مشاهدات طبیعی در مکان های عمومی باشد، و پیش بینی نمی شود که ضبط به گونه ای مورد استفاده قرار گیرد که بتواند باعث شناسایی شخصی یا آسیب شود. ، یا (۲) طرح تحقیق شامل فریب باشد و رضایت برای استفاده از ضبط در حین بازنگری اخذ شود. (رجوع به استاندارد ۸.۰۷، فریب در تحقیق)
۸.۴. مددجو/بیمار، دانشجو و زیردستان شرکت‌کننده در تحقیق
۱- هنگامی که روانشناسان تحقیقاتی را با مددجویان/بیماران، دانش آموزان یا زیردستان شرکت کننده انجام می دهند، اقداماتی بالقوه ای را برای محافظت از شرکت کنندگان در برابر پیامدهای نامطلوب انصراف یا کناره گیری از مشارکت انجام می دهند.
۲- هنگامی که مشارکت در پژوهش یک الزام دوره یا فرصتی برای واحد درسی اضافه باشد، به شرکت‌کننده بالقوه امکان انتخاب فعالیت‌های جایگزین منصفانه داده می‌شود.
۸.۵. صرف نظر از رضایت آگاهانه برای تحقیق
روانشناسان ممکن است از رضایت آگاهانه صرف نظر کنند فقط (۱) در مواردی که پژوهش به طور منطقی سبب ایجاد ناراحتی یا آسیب فرض نشود و شامل (الف) مطالعه شیوه های آموزشی عادی، برنامه های درسی، یا روش های مدیریت کلاس درس انجام شده در محیط های آموزشی باشد. (ب) فقط پرسشنامه های ناشناس، مشاهدات طبیعت گرایانه، یا تحقیقات آرشیوی که افشای پاسخ های آنها شرکت کنندگان را در معرض خطر مسئولیت کیفری یا مدنی قرار نمی دهد یا به وضعیت مالی، استخدام، یا شهرت آنها آسیب نمی رساند و از محرمانه بودن آنها محافظت می شود. یا (ج) مطالعه عوامل مرتبط با اثربخشی شغل یا سازمان که در محیط‌های سازمانی انجام می‌شود که هیچ خطری برای استخدام شرکت‌کنندگان وجود نداشته باشد و محرمانه بودن محفوظ باشد یا (۲) در مواردی که قانون یا مقررات فدرال یا سازمانی اجازه می‌دهد.
۸.۶. ارائه انگیزه برای مشارکت در پژوهش
۱- روانشناسان تلاش مناسب برای اجتناب از ارائه انگیزه های مالی بیش از حد یا نامناسب یا سایر محرک ها برای مشارکت در پژوهش انجام می دهند، زمانی که چنین انگیزه هایی احتمالاً مشارکت را اجباری می کند.
۲- هنگام ارائه خدمات حرفه ای به عنوان انگیزه ای برای مشارکت در پژوهش، روانشناسان ماهیت خدمات و همچنین خطرات، تعهدات و محدودیت ها را روشن می کنند. (رجوع به استاندارد ۶.۰۵، معامله با مددجویان/بیماران)
۸.۷. فریب در تحقیق
۱- روانشناسان مطالعه ای که شامل فریب باشد انجام نمی دهند مگر اینکه تشخیص داده باشند که استفاده از تکنیک های فریبنده با ارزش علمی، آموزشی یا کاربرد آینده قابل ملاحظه مطالعه توجیه می شود و روش های جایگزین غیر فریبنده موثرامکان پذیر نیست.
۲- روانشناسان شرکت کنندگان را در تحقیقاتی که به طور منطقی باعث درد فیزیکی یا پریشانی شدید عاطفی شود فریب نمی دهند.
۳- روانشناسان هر گونه فریبکاری را که یکی از ویژگی‌های اصلی طراحی و انجام آزمایش است، در اسرع وقت، ترجیحاً در پایان مشارکت، اما حداکثر در پایان جمع‌آوری داده‌ها، برای شرکت‌کنندگان توضیح می‌دهند و به شرکت‌کنندگان اجازه می‌دهند که
داده های خود را کنار بکشند. (رجوع به استاندارد ۸.۰۸، گزارش گیری)
۸.۸. گزارش گیری
۱- روانشناسان فرصت مناسبی برای شرکت کنندگان ایجاد می کنند تا اطلاعات مناسبی در مورد ماهیت، نتایج و نتیجه گیری های تحقیق به دست آورند و گام های معقولی را برای اصلاح هرگونه تصور غلطی که ممکن است شرکت کنندگان داشته باشند و روانشناسان از آن آگاه هستند، برمی دارند.
۲- اگر ارزش‌های علمی یا انسانی، تأخیر یا پنهان‌کردن این اطلاعات را توجیه کند، روانشناسان اقدامات معقولی را برای کاهش خطر آسیب انجام می‌دهند.
۳- وقتی روانشناسان متوجه شوند که روش های تحقیق به یک شرکت کننده آسیب رسانده است، اقدامات معقولی را برای به حداقل رساندن آسیب انجام می دهند.
۸.۹. مراقبت انسانی و استفاده از حیوانات در تحقیقات
۱- روانشناسان حیوانات را مطابق با قوانین و مقررات حال حاضر فدرال، ایالتی و محلی و با استانداردهای حرفه ای خریداری، مراقبت، استفاده و دفع می کنند.
۳- روانشناسانی که در روش های تحقیق مهارت دارند و در مراقبت از حیوانات آزمایشگاهی با تجربه هستند، بر کلیه مراحل مربوط به کار بر روی حیوانات نظارت می کنند و مسئول اطمینان از رعایت مناسب آسایش، سلامت و رفتار انسانی با آنها هستند.
۴- روانشناسان اطمینان حاصل می کنند که همه افراد تحت نظارت آنها که از حیوانات استفاده می کنند، آموزش روش های تحقیق و مراقبت، نگهداری و رسیدگی از گونه های مورد استفاده را به میزان مناسب با نقش خود دریافت کرده اند. (رجوع به استاندارد ۲.۰۵، واگذاری کار به دیگران)
۵- روانشناسان تلاش های معقولی برای به حداقل رساندن ناراحتی، عفونت، بیماری و درد حیوانات انجام می دهند.
۶- روانشناسان تنها زمانی که روش جایگزین در دسترس نباشد و هدف با ارزش علمی، آموزشی یا کاربردی آینده‌نگر آن توجیه شود از روشی استفاده می‌کنند که حیوانات را در معرض درد، استرس یا محرومیت قرار می‌دهد.
۷- روانشناسان عمل های جراحی را تحت بیهوشی مناسب انجام می دهند و تکنیک هایی را برای جلوگیری از عفونت و به حداقل رساندن درد در حین و بعد از جراحی دنبال می کنند.
۸- هنگامی که لازم است که زندگی یک حیوان پایان یابد، روانشناسان با تلاش برای به حداقل رساندن درد و مطابق با روش های پذیرفته شده، به سرعت پیش می روند.
۸.۱۰. گزارش نتایج تحقیق
۱- روانشناسان داده ها را جعل نمی کنند. (رجوع به استاندارد۵.۰۱a ، اجتناب از اظهارات نادرست یا فریبنده)
۲- اگر روانشناسان خطاهای قابل توجهی را در داده های منتشر شده خود کشف کنند، گام های معقولی را برای تصحیح این خطاها با اصلاح، پس گرفتن، غلط نامه یا سایر روش های انتشار مناسب برمی دارند.
۸.۱۱. سرقت ادبی
روانشناسان بخش‌هایی از کار یا داده‌های دیگری را متعلق به خود نشان نمی‌دهند، حتی اگر بعضی اوقات کار یا منبع داده فرد دیگر ذکر شود.
۸.۱۲. اعتبار نشریه
۱- روانشناسان مسئولیت و اعتبار، از جمله اعتبار تالیف، را فقط برای کارهایی که واقعاً انجام داده‌اند یا سهم قابل توجهی در آن داشته‌اند، می‌پذیرند. (رجوع به استاندارد ۸.۱۲b، اعتبار انتشارات)
۲- مولف اصلی و سایر انتصاب ها به طور دقیق منعکس کننده مشارکت های علمی یا حرفه ای مربوط به افراد درگیردر انتشار، صرف نظر از موقعیت آنها است. صرف داشتن یک موقعیت سازمانی، مانند رئیس بخش، اعتبار نویسندگی را توجیه نمی کند. مشارکت های جزئی در تحقیق یا نگارش بطور مقتضی انتشار می یابد، مانند پاورقی ها یا درنوشتن مقدمه
۳- به جز در شرایط استثنایی، یک دانشجو به عنوان نویسنده اصلی در هر مقاله چند نویسنده ای که اساساً بر اساس پایان نامه دکتری دانشجو باشد، درج می شود. مشاوران دانشکده درصورت امکان دراسرع وقت و در طول فرآیند تحقیق وانتشار ، اعتبار نشریه را با دانشجویان مورد بحث قرارمی دهند. (رجوع به استاندارد ۸.۱۲b، اعتبار انتشارات)
به جز در شرایط استثنایی، یک دانشجو به عنوان نویسنده اصلی درج می گردد مانند مقاله با چند نویسنده که براساس پایان نامه دکتری است. مشاوران دانشکده در اسرع وقت و در طول فرآیند تحقیق و انتشار و درباره اعتبار نشریه گفتگو می کنند.
۸.۱۳. انتشارتکراری داده ها
روانشناسان به عنوان داده های اصلی، داده هایی را که قبلا منتشر شده اند منتشر نمی کنند. این مانع از انتشار مجدد داده ها در صورت همراه شدن با تأیید مناسب نمی شود.
۸.۱۴. اشتراک گذاری داده های تحقیق برای تأیید
۱- پس از انتشار نتایج تحقیق، روانشناسان داده‌هایی را که نتیجه‌گیری‌هایشان بر اساس آن است را از سایر متخصصان ذی‌صلاح که به دنبال تأیید ادعاهای اساسی از طریق تحلیل مجدد هستند و قصد دارند از چنین داده‌هایی فقط برای این منظور استفاده کنند، دریغ نمی‌کنند، مشروط بر اینکه محرمانه بودن شرکت‌کنندگان رعایت شود جز در مواردی که حقوق قانونی مربوط به داده های اختصاصی مانع انتشار آنها شود. این امر مانع از آن نمی شود که روانشناسان بخواهند که چنین افراد یا گروه هایی مسئول هزینه های مرتبط با ارائه چنین اطلاعاتی باشند.
۲- روانشناسانی که از روانشناسان دیگر برای تأیید ادعاهای اساسی از طریق تحلیل مجدد درخواست داده می‌کنند، می‌توانند از داده‌های مشترک فقط برای هدف اعلام شده استفاده کنند. روانشناسان درخواست کننده برای سایر کاربردها از داده ها توافق نامه کتبی قبلی دریافت می کنند.
۸.۱۵. بررسی کنندگان
روانشناسانی که مطالب ارائه شده برای ارائه، انتشار، کمک هزینه یا بررسی پیشنهاد تحقیق را بررسی می کنند، به محرمانه بودن آن و حقوق مالکانه اطلاعات کسانی که آن را ارسال کرده اند، احترام می گذارند.
۹. ارزیابی
۹.۱. مبانی ارزیابی
۱- روانشناسان نظرات موجود در توصیه ها، گزارش ها، و اظهارات تشخیصی یا ارزیابی خود، از جمله شهادت پزشکی قانونی را بر اساس اطلاعات و تکنیک های کافی برای اثبات یافته های خود قرار می دهند. (رجوع به استاندارد ۲.۰۴، مبانی قضاوت های علمی و حرفه ای)
۲- به جز آنچه در ۹.۰۱cاشاره شد، روانشناسان تنها پس از بررسی افراد برای حمایت از اظهارات یا نتیجه گیری های آنها، نظرات خود را در مورد ویژگی های روانی افراد ارائه می دهند. زمانی که علیرغم تلاش‌های معقول، چنین بررسی عملی نباشد، روانشناسان تلاش‌هایی را که انجام داده‌اند و نتیجه آن تلاش‌ها را مستند می‌کنند، تأثیر احتمالی اطلاعات محدود خود را بر اعتبار و پایایی نظرات خود روشن می‌کنند و ماهیت و میزان نتیجه گیری یا توصیه های شان را به‌طور مناسب محدود می‌کنند. (رجوع به استانداردهای ۲.۰۱، محدودهای صلاحیت، و ۹.۰۶، تفسیر نتایج ارزیابی)
۳- هنگامی که روانشناسان یک بررسی سوابق انجام می دهند یا مشاوره یا نظارت ارائه می دهند و بررسی فردی برای اظهارنظر لازم نیست، این موضوع و منابع اطلاعاتی را که بر اساس آنها نتیجه گیری و توصیه می کنند توضیح می دهند.
۹.۲. استفاده از ارزیابی ها
۱- روانشناسان تکنیک‌ها، مصاحبه‌ها، آزمون‌ها یا ابزارهای ارزیابی را به شیوه‌ای و برای اهدافی که در پرتو تحقیقات یا شواهد مفید بودن و کاربرد مناسب است، اجرا، تطبیق، امتیازدهی، تفسیر یا استفاده می‌کنند.
۲- روانشناسان از ابزارهای ارزیابی استفاده می کنند که روایی و پایایی آنها برای استفاده با اعضای جامعه آزمایش شده ثابت شده است. زمانی که چنین اعتبار یا پایایی ثابت نشده باشد، روانشناسان نقاط قوت و محدودیت های نتایج آزمون و تفسیر را توصیف می کنند.
۳- روانشناسان از روش‌های ارزیابی متناسب با اولویت و صلاحیت زبانی فرد استفاده می‌کنند، مگر اینکه استفاده از زبان جایگزین با مسائل ارزیابی مرتبط باشد.
۹.۳. رضایت آگاهانه در ارزیابی ها
۱- روانشناسان برای ارزیابی یا خدمات تشخیصی رضایت آگاهانه دریافت می‌کنند، همانطور که در استاندارد ۳۰۱۰، رضایت آگاهانه توضیح داده شده است، مگر در مواردی که (۱) آزمایش توسط قانون یا مقررات دولتی الزامی شده باشد. (۲) از آنجاییکه آزمون به عنوان یک فعالیت آموزشی، سازمانی یا سازمانی معمولی انجام می‌شود، رضایت آگاهانه ضمنی می باشد. (به عنوان مثال، زمانی که شرکت‌کنندگان داوطلبانه با ارزیابی در هنگام درخواست شغل موافقت می‌کنند). یا (۳) یکی از اهداف آزمایش ارزیابی ظرفیت تصمیم گیری باشد. رضایت آگاهانه شامل توضیحی در مورد ماهیت و هدف ارزیابی، هزینه‌ها، مشارکت اشخاص ثالث، و محدودیت‌های محرمانه بودن و فرصت کافی برای مددجو/بیمار برای پرسیدن سؤال و دریافت پاسخ است.
۲- روانشناسان با استفاده از زبانی که به طور منطقی برای شخص مورد ارزیابی قابل درک باشد، به افرادی که توانایی مشکوک برای رضایت دارند یا توسط قانون یا مقررات دولتی انجام آزمایش برای آنها اجباری شده است، در مورد ماهیت و هدف خدمات ارزیابی پیشنهادی، آگاه می کنند.
۳- روانشناسانی که از مترجم استفاده می‌کنند، رضایت آگاهانه مددجو/بیمار را برای استفاده از آن مترجم دریافت می‌کنند، اطمینان حاصل می‌کنند که محرمانه بودن نتایج و امنیت آزمون حفظ می‌شود و در توصیه‌ها، گزارش‌ها، و اظهارات تشخیصی یا ارزیابی، از جمله شهادت پزشکی قانونی و بحث در مورد هر گونه محدودیت در داده های به دست آمده، گنجانده می‌شود. (رجوع به استانداردهای ۲.۰۵، واگذاری کار به دیگران؛ ۴.۰۱، حفظ محرمانه بودن؛ ۹.۰۱، مبانی ارزیابی؛ ۹.۰۶، تفسیر نتایج ارزیابی؛ و ۹.۰۷، ارزیابی توسط افراد فاقد صلاحیت)
۹.۴. انتشار داده های آزمون
۱- اصطلاح داده‌های آزمون به نمرات خام و مقیاس‌بندی شده، پاسخ‌های مددجو/بیمار به سؤالات یا محرک‌های آزمون و یادداشت‌ها و ضبط‌های روانشناس در مورد اظهارات و رفتار مددجو/بیمار در طول معاینه اشاره دارد. بخش‌هایی از مواد آزمون که شامل پاسخ‌های مددجو/بیمار می‌شوند در تعریف داده‌های آزمون گنجانده شده‌اند. متعاقب حق مددجو/بیمار، روانشناسان داده‌های آزمایشی را در اختیار مراجع/بیمار یا سایر افرادی که در انتشار شناسایی شده‌اند، می‌دهند. با توجه به اینکه در بسیاری از موارد انتشار اطلاعات محرمانه تحت این شرایط توسط قانون تنظیم می‌شود روانشناسان ممکن است از انتشار داده‌های آزمون برای محافظت از مددجو/بیمار یا دیگران در برابر آسیب‌های اساسی یا سوء استفاده یا ارائه نادرست داده‌ها یا آزمون خودداری کنند. (رجوع به استاندارد ۹.۱۱، حفظ امنیت آزمون)
۲- در غیاب مددجو/بیمار، روانشناسان داده‌های آزمون را تنها در صورتی که طبق قانون یا حکم دادگاه الزامی است ارائه می‌دهند.
۹.۵. ساختار آزمون
روانشناسانی که آزمون‌ها و سایر تکنیک‌های ارزیابی را فراهم می کنند، از روش‌های روان‌سنجی مناسب و دانش علمی یا حرفه‌ای تازه ای برای طراحی ، استانداردسازی، اعتبارسنجی، کاهش یا حذف سوگیری و توصیه‌هایی برای کاربرد آزمون استفاده می‌کنند.
۹.۶. تفسیر نتایج ارزیابی
روانشناسان هنگام تفسیر نتایج ارزیابی، از جمله تفاسیر خودکار، هدف ارزیابی و همچنین عوامل مختلف آزمون، توانایی‌های آزمون‌دهی و سایر ویژگی‌های فرد مورد ارزیابی مانند موقعیتی، شخصی، زبانی و فرهنگی را در نظر می‌گیرند. تفاوت هایی که ممکن است بر قضاوت روانشناسان تأثیر بگذارد یا دقت تفسیر آنها را کاهش دهد. آنها هرگونه محدودیت قابل توجهی را در تفاسیر خود نشان می دهند. (رجوع به استانداردهای ۲.۱۰b و c، مرزهای صلاحیت، و ۳.۰۱، تبعیض ناعادلانه)
۹.۷. ارزیابی توسط افراد فاقد صلاحیت
روانشناسان استفاده از تکنیک‌های ارزیابی روانشناختی توسط افراد فاقد صلاحیت را تبلیغ نمی‌کنند، مگر زمانی که این استفاده برای اهداف آموزشی با نظارت مناسب انجام شود. (رجوع به استاندارد ۲.۰۵، واگذاری کار به دیگران)
۹.۸. تست های منسوخ و نتایج آزمون های قدیمی
۱- روانشناسان ارزیابی یا تصمیمات مداخله یا توصیه های خود را بر اساس داده ها یا نتایج آزمونی که برای هدف کنونی قدیمی هستند، قرار نمی دهند.
۲- روانشناسان چنین تصمیمات یا توصیه هایی را بر اساس آزمون ها و اقداماتی که منسوخ شده و برای هدف کنونی مفید نیستند، قرار نمی دهند.
۹.۹. خدمات نمره گذاری و تفسیر آزمون
۱- روانشناسانی که خدمات ارزیابی یا امتیازدهی را به سایر متخصصان ارائه می‌دهند، هدف، هنجارها، اعتبار، پایایی، و کاربردهای رویه‌ها و هر شرایط ویژه‌ای که برای استفاده از آنها اعمال می‌شود را به دقت توصیف می‌کنند.
۲- روانشناسان خدمات امتیازدهی و تفسیر (از جمله خدمات خودکار) را بر اساس شواهدی مبنی بر اعتبار برنامه و رویه‌ها و همچنین سایر ملاحظات مناسب انتخاب می‌کنند. (رجوع به استاندارد ۲.۰۱b و c، محدوده صلاحیت)
۳- روانشناسان مسئولیت کاربرد، تفسیر و استفاده مناسب از ابزارهای ارزیابی را برای خود محفوظ می دارند، خواه خودشان نمره و تفسیر کنند یا از خدمات خودکار یا سایر خدمات استفاده کنند.
۹.۱۰. توضیح نتایج ارزیابی
صرف نظر از اینکه امتیازدهی و تفسیر توسط روانشناسان، توسط کارمندان یا دستیاران، یا بطور خودکار یا سایر خدمات خارجی انجام می شود، روانشناسان اقدامات معقولی را انجام می دهند تا اطمینان حاصل کنند که توضیحات نتایج به فرد یا نماینده تعیین شده داده می شود، مگر اینکه ماهیت رابطه ارائه توضیحاتی در مورد نتایج (مانند برخی از مشاوره های سازمانی، غربالگری های پیش از استخدام یا امنیتی و ارزیابی های پزشکی قانونی) مانع شود و این واقعیت از قبل به وضوح برای شخص مورد ارزیابی توضیح داده شده است.
۹.۱۱. حفظ امنیت آزمون
اصطلاح مواد آزمون به کتابچه‌های راهنما، ابزار، پروتکل‌ها، و سؤالات یا محرک‌های آزمون اشاره دارد و داده‌های آزمون را که در استاندارد ۹.۰۴، انتشار داده‌های آزمون تعریف شده است، شامل نمی‌شود. روانشناسان تلاش های معقولی برای حفظ یکپارچگی و امنیت مواد آزمون و سایر تکنیک های ارزیابی مطابق با قوانین و تعهدات قراردادی و به گونه ای انجام می دهند که امکان پایبندی به این آیین نامه اخلاقی را فراهم کند.
۱۰. درمان
۱۰.۱. رضایت آگاهانه برای درمان
۱- هنگام کسب رضایت آگاهانه برای درمان، همانطور که در استاندارد ۳.۱۰، رضایت آگاهانه لازم است، روانشناسان در اولین فرصتی که در رابطه درمانی امکان پذیر باشد، مددجویان/بیماران را در مورد ماهیت و دوره پیش بینی شده درمان، هزینه ها، مشارکت اشخاص ثالث، و محدودیت های محرمانه آگاه می کنند و فرصت کافی را برای مددجو/بیمار برای پرسیدن سوال و دریافت پاسخ فراهم می آورند. (رجوع به استانداردهای ۴.۰۲، بحث در مورد حدود محرمانه بودن، و ۶.۰۴، هزینه ها و ترتیبات مالی)
۲- روانشناسان هنگام کسب رضایت آگاهانه برای درمانی که تکنیک‌ها و روش‌های عمومی شناخته‌شده برای آن ایجاد نشده است، مددجویان/بیماران را از ماهیت درحال توسعه درمان، خطرات احتمالی ، درمان‌های جایگزینی که ممکن است در دسترس باشد، و ماهیت داوطلبانه مشارکت آنها آگاه می کنند. (رجوع به استانداردهای ۲.۰e ، محدوده صلاحیت، و ۳.۱۰، رضایت آگاهانه)
۳- هنگامی که درمانگر یک کارآموز است و مسئولیت قانونی درمان ارائه شده با سوپروایزر است، به عنوان بخشی از روند رضایت آگاهانه، به مددجو/بیمار اطلاع داده می شود که درمانگر که به آن سوپروایزر گفته می شود در حال آموزش است و تحت نظارت است.
۱۰.۲. درمان شامل زوج ها یا خانواده ها
۱- هنگامی که روانشناسان موافقت می کنند که خدماتی را به چندین نفر که دارای رابطه هستند (مانند همسران، افراد مهم یا والدین و فرزندان) ارائه دهند، اقدامات معقولی را انجام می دهند تا در ابتدا (۱) کدام یک از افراد مددجو/بیمار هستند و (۲) رابطه ای که روانشناس با هر فرد خواهد داشت، مشخص کنند. این شفاف سازی شامل نقش روانشناس و استفاده های احتمالی از خدمات ارائه شده یا اطلاعات به دست آمده است. (رجوع به استاندارد ۴.۰۲، بحث در مورد محدودیت های محرمانه بودن)
۲- اگر آشکار شود که ممکن است روانشناسان برای ایفای نقش های بالقوه متناقض (مانند خانواده درمانگر و سپس شهادت برای یکی از طرفین در دادرسی طلاق) فراخوانده شوند، روانشناسان اقدامات معقولی را برای شفاف سازی ، اصلاح یا کناره گیری مناسب از نقش ها انجام می دهند. (رجوع به استاندارد ۳.۰۵c، روابط چندگانه)
۱۰.۳. گروه درمانی
هنگامی که روانشناسان در یک محیط گروهی به چندین نفر خدمات ارائه می دهند، در ابتدا نقش و مسئولیت همه طرفین و محدودیت های محرمانه بودن را شرح می دهند.
۱۰.۴. ارائه درمان به کسانی که توسط دیگران خدمات رسانی می شوند
در تصمیم گیری برای ارائه خدمات به کسانی که قبلاً خدمات بهداشت روانی را در جای دیگری دریافت می کنند، روانشناسان به دقت مسائل درمانی و رفاه بالقوه مددجو/بیمار را در نظر می گیرند. روانشناسان ازطرف مددجو/بیمار برای به حداقل رساندن خطر سردرگمی و تعارض این مسائل را با مددجو/بیمار یا شخص مجاز قانونی دیگر مطرح می کنند، در صورت لزوم با سایر ارائه دهندگان خدمات مشورت می کنند و با احتیاط و حساسیت به مسائل درمان ادامه می دهند.
۱۰.۵. صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران درحال درمان
روانشناسان خود را درگیر صمیمیت جنسی با مراجعان/بیماران در حال درمان نمی کنند.
۱۰.۶. صمیمیت جنسی با بستگان یا افراد مهم مددجویان/بیماران درحال درمان
روانشناسان خود را درگیر صمیمیت جنسی با افرادی نمی کنند که می‌دانند بستگان نزدیک، سرپرستان یا افراد مهم مددجویان/بیماران درحال درمان هستند. روانشناسان درمان را برای دور زدن این استاندارد خاتمه نمی دهند.
۱۰.۷. درمان با شرکای جنسی سابق
روانشناسان افرادی را که با آنها درگیر صمیمیت جنسی بوده اند به عنوان مددجویان/بیماریان درمانی نمی پذیرند.
۱۰.۸. صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران سابق درمان
۱- روانشناسان حداقل تا دو سال پس از قطع یا خاتمه درمان، درگیر صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران سابق نمی شوند.
۲- روانشناسان حتی پس از یک وقفه دو ساله مگر در غیرمعمول ترین شرایط درگیر صمیمیت جنسی با مددجویان/بیماران سابق نمی شوند. روانشناسانی که پس از دو سال پس از قطع یا خاتمه درمان و عدم تماس جنسی با مددجو/بیمار سابق درگیر چنین فعالیتی می‌شوند، با توجه به همه عوامل مرتبط، از جمله (۱) مدت زمانی که از پایان درمان گذشته است. (۲) ماهیت، مدت و شدت درمان. (۳) شرایط فسخ. (۴) سابقه شخصی مددجو/بیمار؛ (۵) وضعیت روانی حال حاضر مددجو/بیمار؛ (۶) احتمال تأثیر نامطلوب بر مددجو/بیمار. و (۷) هر گونه اظهارات یا اقدامات انجام شده توسط درمانگر در طول دوره درمان که احتمال یک رابطه جنسی یا عاشقانه پس از خاتمه را به مددجو/بیمار پیشنهاد یا دعوت می کند، بار اثبات عدم استثماری را بر عهده دارند.( رجوع به استاندارد ۳.۰۵، روابط چندگانه)
۱۰.۹. قطع درمان
روانشناسان هنگام وارد شدن به روابط کاری یا قراردادی، تلاش های معقولی را انجام می دهند تا در صورت پایان یافتن رابطه استخدامی یا قراردادی، حل و فصل منظم و مناسب مسئولیت مراقبت از مددجو/بیمار را با توجه به رفاه مددجو/بیمار ارائه دهند. (رجوع به استاندارد ۳.۱۲، قطع خدمات روانی)
۱۰.۱۰. پایان دادن به درمان
۱- روانشناسان زمانی درمان را خاتمه می دهند که به طور منطقی مشخص شود که مددجو/بیمار دیگر به خدمات نیازی ندارد، احتمالاً دیگر سودی نخواهد برد، یا از ادامه خدمات آسیب خواهد دید.
۲- روانشناسان ممکن است زمانی که مددجو/بیمار یا شخص دیگری که مددجو/بیمار با او رابطه دارد، در معرض تهدید یا خطر قرار گیرند، درمان را خاتمه دهند.
۳- به استثنای مواردی که اقدامات مددجویان/بیماران یا پرداخت‌کنندگان شخص ثالث مانع از پایان خدمات رسانی شود، قبل از خاتمه، روانشناسان مشاوره را ارائه می‌دهند و ارائه‌دهندگان خدمات جایگزین را در صورت لزوم پیشنهاد می‌کنند.
دفعات مشاهده: 536 بار | دفعات چاپ: 113 بار | دفعات ارسال به دیگران: 0 بار |
0 نظر
