مقدمه: بیماریهای منتقله از آب و غذا یک مشکل جهانی در حال افزایش در سراسر جهان تلقی می‌شود. هدف این مطالعه مقایسه میزان آگاهی نگرش و رفتار ساکنین شهرهای پردیس (جامعه دچار اپیدمی) و رودهن (جامعه کنترل) متعاقب اپیدمی در زمستان سال ۱۳۹۲ بوده است.
روش ها: این مطالعه از نوع مقطعی توصیفی-تحلیلی است. نمونه مورد مطالعه: ۵۱۲ نفر از مردم شهرستان‌های پردیس و رودهن با سن بیش از ۱۵ سال بود که به روش تصادفی انتخاب شدند که با جامعه مواجهه با اپیدمی (پردیس) ۲۵۶ نفر و جامعه کنترل (شهر رودهن) ۲۵۶ نفر مصاحبه گردید. از پرسشنامه برای جمع آوری داده ها استفاده شد.
نتایج: میزان مشارکت در این مطالعه در جامعه مورد ۹۴ درصد و در جامعه اپیدمی ۹۵% بدست آمد. میانگین کل نمره آگاهی، نگرش و عملکرد شرکت کنندگان به ترتیب ۶۳/۴±۳۴/۱۶، ۰۳/۵±۸۱/۳۲ و ۶۶/۲±۵۱/۱۰ بدست آمد. مردم شهر پردیس (جامعه اپیدمی) آگاهی، نگرش و عملکرد کمتری نسبت به شهر رودهن (جامعه کنترل) در خصوص بیماریهای منتقله از راه آب و غذا داشتند. همچنین میانگین نمره KAPدر میان شهرنشینان (۰۱۷/۰=P ,۰۱۴/۰=P , ۰۰۲/۰=P)، متأهلین (۰۰۴/۰=P ,۱۴۰/۰=P ,۰۴/۰=P) و در میان کسانی که عمده‌ترین منبع کسب اطلاعات بهداشتی خود را طی ۳۰ روز گذشته از طریق تلویزیون اعلام کرده بودند (۹۵۰/۰=P , ۱۵/۰=P , ۰۰۱/۰= P) بیشتر بود. رگرسیون خطی نشان داد به ازای یک نمره افزایش آگاهی، نمره عملکرد ۷۲/۰ و به ازای یک واحد افزایش در نمره نگرش ۷۲/۰نمره عملکرد افزایش یافت.
نتیجه‌گیری: آگاهی، نگرش و عملکرد مطلوب می‌تواند یک عامل پیش‌گیرنده در ابتلاء به طغیان‌های ناشی از آب و غذا باشد. همچنین نقش مؤثر برخی رسانه‌ها نظیر تلویزیون و مراکز بهداشتی‌درمانی خود عامل مؤثر پیش‌گیرنده دیگر است.
