۴ نتیجه برای پرستاران
زهرا خادمی، مژده بنایی، معصومه مهدوی فر، الهام ایمانی، نرگس طیاری،
دوره ۵، شماره ۱ - ( ۶-۱۳۹۷ )
چکیده
چکیده
هدف: پرستاران بزرگترین گروه حرفه‌ای در سیستم مراقبت‌های بهداشتی و درمانی هستند که می‌توانند الگوی ایده‌آل برای ارتقاء سلامت بیماران باشند. اما دانش پرستاران در زمینه ارتقاء سلامت به خودمراقبتی در خود آن‌ها منجر نمی‌گردد. هدف این مطالعه مروری پاسخ به این سوال است که سبک زندگی رفتارهای ارتقاءدهنده سلامتی در پرستاران ایرانی چگونه است؟
منابع داده‌ها: برای انجام این پژوهش مروری ابتدا با استفاده از سیستم MeSH کلیدواژه‌های ارتقاء سلامت، شیوه زندگی، پرستار، رفتار و ایران (Health promotion, Lifestyle, Nurse, Behavior, Iran) بازیابی و سپس به دو زبان انگلیسی و فارسی در بانک‌های اطلاعاتی PubMed، Web of Science، Google Scholar، Scopus، SID و Magiran در بازه زمانی ده ساله (۱۳۹۶-۱۳۸۷ و ۲۰۱۷-۲۰۰۸) جستجو شدند. مقالات ارائه شده در همایش‌ها و کنفرانس‌ها حذف گردید.
روش‌های انتخابی برای مطالعه: پس از جستجوی الکترونیک تعداد ۸ مقاله بازیابی شد که یکی از آن‌ها به دلیل متدولوژی نامناسب حذف گردید. شش مطالعه به بررسی شیوه زندگی ارتقاءدهنده سلامتی پرداخته بود. یک مطالعه نیز موانع بکارگیری سبک زندگی رفتارهای ارتقاء دهنده سلامتی را بررسی کرده بود.
ترکیب مطالب و نتایج: یافته‌ها نشان دادند که کمترین نمره سبک زندگی ارتقاءدهنده سلامتی در حیطه فعالیت فیزیکی و بیشترین نمره در دو حیطه تغذیه و رشد معنوی مشاهده شد. پرستاران به عنوان بزرگترین گروه ارائه دهنده خدمات در نظام سلامت، شیوه زندگی مطلوبی ندارند. همچنین عملکرد پرستاران به ویژه در حیطه فعالیت جسمانی ضعیف بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، مدیران پرستاری با حمایت از برنامه‌های آموزشی در بیمارستان و تاکید بر ابعاد مختلف سلامتی می‌توانند پرستاران را در دستیابی به تندرستی حمایت کنند.
کلیدواژه‌ها: ارتقاء سلامت، شیوه زندگی، پرستاران، رفتار، ایران.
داوود افشاری، ساناز کریم پور، غلام عباس شیرالی، سید مسلم عابدینی،
دوره ۶، شماره ۲ - ( ۱۰-۱۳۹۸ )
چکیده
هدف: این پژوهش باهدف ارزیابی خطاهای انسانی در پرستاران بخش اورژانس، اورژانس زایمان و مراقبت‌های ویژه قلب دریکی از بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی اهواز انجام‌شده است تا بتوان با شناخت خطاهای بالقوه و بالفعل به افزایش ایمنی و سلامت بیماران و حذف یا کاهش خطاهای انسانی پرستاران این بخش‌ها کمک نمود.
روش‌ها: تحقیق کاربردی حاضر به‌صورت مقطعــی بین تمامی پرستاران سه بخش یک بیمارستان (۵۴ نفر به روش سرشماری) انجام‌شده است. داده‌ها بــا مشــاهده مســتقیم فعالیت‌های پرستاران و سرپرستاران هر بخش، جمع‌آوری گردیـد. پـس از تجزیه‌وتحلیل سلسه‌مراتبی وظایـف، شناسایی و ارزیابی خطاها به روش تجزیه‌وتحلیل استانداردشده صنعتی رﻳﺴﻚ، انجـام و برگه‌های کار مربوطه تکمیــل گردیــد. در گام آخر نیز ارزیابی سطح ریسک، با استفاده از احتمـال و شـدت خطا انجام شد.
نتایج: تزریق فراورده‌های خونی، بالاترین درصد خطای انسانی (۳/۷۴ درصد) را در بخش اورژانس دارد. در بخش مراقبت‌های ویژه قلب نیز وظایفی چون: دادن داروهای تزریقی (۳/۷۴ درصد)، تزریق خون و فراورده‌های آن (۳/۷۴ درصد)، اعلام کد و شروع اقدامات احیاء قلب و ریه (۸/۶۷ درصد) بالاترین درصد احتمال خطا را به خود اختصاص داده‌اند. دریافت دستورات پزشک (۸/۳۲ درصد) و اجرای کامل دستورات دارویی (۱/۵۷ درصد) از وظایف اصلی پرستاران بخش اورژانس بوده که درصد احتمال خطا در آن‌ها بیش از دیگر وظایف می‌باشد. در بخش اورژانس زایمان نیز وظیفه تزریق فراورده‌های خونی (۳/۷۴ درصد) بالاترین درصد را به خود اختصاص داده است.
نتیجه‌گیری: خطاهای شناسایی‌شده در این مطالعه بیشتر شامل خطاهای دارویی، خطای مربوط به تزریق فراورده‌های خونی و نگهداری تجهیزات و ثبت داده‌ها می‌باشد که از دلایل اصلی ایجاد آن‌ها، ناکافی بودن زمان در دسترس برای انجام کار، شیفت کاری نامنظم و محدودیت در تجربه و آموزش می‌باشد.
سید مسلم عابدینی، جمیله دریس، رامین طبیبی، ساناز کریم پور،
دوره ۷، شماره ۱ - ( ۳-۱۳۹۹ )
چکیده
هدف: این مطالعه باهدف بررسی عوامل ایجادکننده کمردرد در پرستاران و ارائه اقداماتی جهت کنترل و اصلاح این عوامل با استفاده از دو روش ارزیابی ریسک MAPOو PTAI انجام شده است.
روش‌ها: این مطالعه مقطعی بین ۴۸۰ نفر (با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی) از کارکنان پرستاری بیمارستان‌های دولتی خوزستان انجام و اطلاعات آن ازطریق پرسشنامه در چهار بخش جمع‌آوری گردید. پرسشنامه نوردیک، اطلاعات دموگرافیک و چک‌لیست‌های MAPO و PTAI که شامل دو بخش بوده، از طریق بازدید میدانی و مشاهده تکمیل‌شده است. داده‌ها با استفاده از نسحه ۱۶ نرم‌افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: پرسشنامه نوردیک نشان داد ۹۲/۷۲ درصد از افراد مورد مطالعه دارای کمردرد بوده‌اند. براساس ارزیابی‌های انجام شده توسط روش MAPO، ۶۶/۱۶درصد از افراد در سطح ریسک پایین، ۴۱/۶۰درصد در سطح متوسط و ۹۱/۲۲درصد در سطح بالا قرار دارند. در حالی که روش PTAI نشان داد ۹۵/۲۳درصد از افراد در سطح ریسک یک، ۰۸/۵۲درصد در سطح دو و ۹۵/۲۳درصد در سطح سه قرار دارند. براساس آزمون کای‌دو نیز بین سطوح ریسک هر دو روش MAPO و PTAI و کمردرد از نظر آماری رابطه معنا‌داری وجود دارد.
نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد با افزایش سطوح شاخص در هر دو روشMAPO و PTAI، میزان اختلالات اسکلتی- عضلانی در ناحیه کمر افزایش می‌یابد. در نتیجه می‌توان به دقت و مناسبت این روش‌ها اطمینان حاصل نمود و دریافت که هر دو روش مورد بررسی در طبقه‌بندی سطح ریسک و شناسایی عوامل تأثیرگذار، کارآمد و قابل‌اطمینان می‌باشند.
الهام ایمانی، محمدامین کریمی حاجی خادمی، سعید حسینی تشنیزی، امین شفی زاد،
دوره ۸، شماره ۲ - ( ۶-۱۴۰۰ )
چکیده
هدف: امروزه سرطان سومین علت مرگ بشر و یکی از مهم‌ترین چالش‌های نظام بهداشت و درمان ایران است که سبب کاهش کیفیت زندگی بیماران مبتلا می‌شود. هدف از این مطالعه، تعیین تأثیر برنامه آموزش خودمراقبتی بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال است.
روش‌ها: این پژوهش، از نوع نیمه‌تجربی است که با مشارکت ۷۰ بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال مراجعه‌کننده به مرکز آموزشی درمانی پیامبراعظم(ص) بندرعباس در سال ۱۳۹۹ انجام شد. پژوهش با روش نمونه‌گیری در دسترس انجام شده است. قبل و پس از دو ماه اجرای برنامه آموزشی، پرسشنامه استاندارد QLQ-C۳۰ و پرسشنامه خودکارآمدی Sherer در اختیار دو گروه قرار گرفت. سپس داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و استنباطی و با نرم‌افزار SPSS نسخه تحلیل شدند.
نتایج: پس از آموزش خودمراقبتی نمرات خودکارآمدی در گروه مداخله ۲۶۱/۷±۶۰/۶۰ و در گروه کنترل ۳۲۴/۱۱± ۷۶/۴۲ بود (۰۰۱/۰P-Value<). همچنین نمرات کیفیت زندگی بعد از مداخله در گروه مداخله ۶۰۱/۱۵± ۳۳/۶۱ و در گروه کنترل ۸۲۷/۱۱± ۶۶/۴۳ بود (۰۰۱/۰P-Value<). تفاوت معنی‌داری از نظر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بین دو گروه بعد از اجرای مداخله برنامه آموزشی وجود دارد (۰۰۱/۰P-Value<).
نتیجه‌گیری: یکی از اهداف برنامه خودمراقبتی، افزایش دانش و آگاهی بیماران از ماهیت بیماری است. به کارگیری برنامه خودمراقبتی براساس نیازهای آموزشی می‌تواند بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی بیماران مبتلا به سرطان تحت شیمی‌درمانی مؤثر باشد.
