دوره 6، شماره 2 - ( پاییز و زمستان 1398 )                   جلد 6 شماره 2 صفحات 43-54 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


1- دانشگاه علوم پزشکی جندی‌شاپور اهواز، اهواز، ایران
چکیده:   (3900 مشاهده)
هدف: این پژوهش باهدف ارزیابی خطاهای انسانی در پرستاران بخش اورژانس، اورژانس زایمان و مراقبت‌های ویژه قلب دریکی از بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی اهواز انجام‌شده است تا بتوان با شناخت خطاهای بالقوه و بالفعل به افزایش ایمنی و سلامت بیماران و حذف یا کاهش خطاهای انسانی پرستاران این بخش‌ها کمک نمود.
روش‌ها: تحقیق کاربردی حاضر به‌صورت مقطعــی بین تمامی پرستاران سه بخش یک بیمارستان (54 نفر به روش سرشماری) انجام‌شده است. داده‌ها بــا مشــاهده مســتقیم فعالیت‌های پرستاران و سرپرستاران هر بخش، جمع‌آوری گردیـد. پـس از تجزیه‌وتحلیل سلسه‌مراتبی وظایـف، شناسایی و ارزیابی خطاها به روش تجزیه‌وتحلیل استانداردشده صنعتی رﻳﺴﻚ، انجـام و برگه‌های کار مربوطه تکمیــل گردیــد. در گام آخر نیز ارزیابی سطح ریسک، با استفاده از احتمـال و شـدت خطا انجام شد.
نتایج: تزریق فراورده‌های خونی، بالاترین درصد خطای انسانی (3/74 درصد) را در بخش اورژانس دارد. در بخش مراقبت‌های ویژه قلب نیز وظایفی چون: دادن داروهای تزریقی (3/74 درصد)، تزریق خون و فراورده‌های آن (3/74 درصد)، اعلام کد و شروع اقدامات احیاء قلب و ریه (8/67 درصد) بالاترین درصد احتمال خطا را به خود اختصاص داده‌اند. دریافت دستورات پزشک (8/32 درصد) و اجرای کامل دستورات دارویی (1/57 درصد) از وظایف اصلی پرستاران بخش اورژانس بوده که درصد احتمال خطا در آن‌ها بیش از دیگر وظایف می‌باشد. در بخش اورژانس زایمان نیز وظیفه تزریق فراورده‌های خونی (3/74 درصد) بالاترین درصد را به خود اختصاص داده است.
نتیجه‌گیری: خطاهای شناسایی‌شده در این مطالعه بیشتر شامل خطاهای دارویی، خطای مربوط به تزریق فراورده‌های خونی و نگهداری تجهیزات و ثبت داده‌ها می‌باشد که از دلایل اصلی ایجاد آن‌ها، ناکافی بودن زمان در دسترس برای انجام کار، شیفت کاری نامنظم و محدودیت در تجربه و آموزش می‌باشد.
واژه‌های کلیدی: خطاهای انسانی، روش SPAR-H، پرستاران.
متن کامل [PDF 711 kb]   (1290 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1398/1/25 | پذیرش: 1398/11/7 | انتشار: 1398/12/10

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.