دوره 8، شماره 2 - ( تابستان 1400 )
جلد 8 شماره 2 صفحات 72-82 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
2- دانشجوی کارشناسی‌ارشد، پرستاری داخلی- جراحی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
3- گروه آمار زیستی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
4- دکترای تخصصی، رادیوتراپی و انکولوژی، گروه رادیوتراپی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
2- دانشجوی کارشناسی‌ارشد، پرستاری داخلی- جراحی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
3- گروه آمار زیستی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
4- دکترای تخصصی، رادیوتراپی و انکولوژی، گروه رادیوتراپی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان، بندرعباس، ایران.
چکیده: (1811 مشاهده)
هدف: امروزه سرطان سومین علت مرگ بشر و یکی از مهم‌ترین چالش‌های نظام بهداشت و درمان ایران است که سبب کاهش کیفیت زندگی بیماران مبتلا می‌شود. هدف از این مطالعه، تعیین تأثیر برنامه آموزش خودمراقبتی بر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال است.
روش‌ها: این پژوهش، از نوع نیمه‌تجربی است که با مشارکت 70 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال مراجعه‌کننده به مرکز آموزشی درمانی پیامبراعظم(ص) بندرعباس در سال 1399 انجام شد. پژوهش با روش نمونه‌گیری در دسترس انجام شده است. قبل و پس از دو ماه اجرای برنامه آموزشی، پرسشنامه استاندارد QLQ-C30 و پرسشنامه خودکارآمدی Sherer در اختیار دو گروه قرار گرفت. سپس داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و استنباطی و با نرم‌افزار SPSS نسخه تحلیل شدند.
نتایج: پس از آموزش خودمراقبتی نمرات خودکارآمدی در گروه مداخله 261/7±60/60 و در گروه کنترل 324/11± 76/42 بود (001/0P-Value<). همچنین نمرات کیفیت زندگی بعد از مداخله در گروه مداخله 601/15± 33/61 و در گروه کنترل 827/11± 66/43 بود (001/0P-Value<). تفاوت معنی‌داری از نظر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بین دو گروه بعد از اجرای مداخله برنامه آموزشی وجود دارد (001/0P-Value<).
نتیجه‌گیری: یکی از اهداف برنامه خودمراقبتی، افزایش دانش و آگاهی بیماران از ماهیت بیماری است. به کارگیری برنامه خودمراقبتی براساس نیازهای آموزشی می‌تواند بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی بیماران مبتلا به سرطان تحت شیمی‌درمانی مؤثر باشد.
روش‌ها: این پژوهش، از نوع نیمه‌تجربی است که با مشارکت 70 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال مراجعه‌کننده به مرکز آموزشی درمانی پیامبراعظم(ص) بندرعباس در سال 1399 انجام شد. پژوهش با روش نمونه‌گیری در دسترس انجام شده است. قبل و پس از دو ماه اجرای برنامه آموزشی، پرسشنامه استاندارد QLQ-C30 و پرسشنامه خودکارآمدی Sherer در اختیار دو گروه قرار گرفت. سپس داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و استنباطی و با نرم‌افزار SPSS نسخه تحلیل شدند.
نتایج: پس از آموزش خودمراقبتی نمرات خودکارآمدی در گروه مداخله 261/7±60/60 و در گروه کنترل 324/11± 76/42 بود (001/0P-Value<). همچنین نمرات کیفیت زندگی بعد از مداخله در گروه مداخله 601/15± 33/61 و در گروه کنترل 827/11± 66/43 بود (001/0P-Value<). تفاوت معنی‌داری از نظر خودکارآمدی و کیفیت زندگی بین دو گروه بعد از اجرای مداخله برنامه آموزشی وجود دارد (001/0P-Value<).
نتیجه‌گیری: یکی از اهداف برنامه خودمراقبتی، افزایش دانش و آگاهی بیماران از ماهیت بیماری است. به کارگیری برنامه خودمراقبتی براساس نیازهای آموزشی می‌تواند بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی بیماران مبتلا به سرطان تحت شیمی‌درمانی مؤثر باشد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |