طب پیشگیری

مقدمه
جوجیتسو یک هنر رزمی ژاپنی است که می‌تواند هم هجومی و هم دفاعی باشد و بر مبارزه از فاصله نزدیک با یک رقیب مسلح یا غیرمسلح تأکید دارد. جوجیتسو معمولاً به‌عنوان سبک مبارزه بدون سلاح شناخته می‌شود و به‌صورت دقیق‌تر می‌توان بیان کرد که سبکی از مبارزه با دستان خالی است که می‌تواند از سلاح‌هایی (معمولاً سلاح‌های کوچک) در برابر حریفان مسلح و غیرمسلح استفاده کند [1]. تقریباً همه سبک‌های هنرهای رزمی مربوط به جوجیتسو هستند، اما تعدادی از آن‌ها به‌شدت تحت تأثیر رشته جوجیتسو قرار دارند؛ مانند رشته جوجیتسو برزیلی و جودو که بسیار به رشته جوجیتسو شباهت دارند. جوجیتسو امروزه هم به‌شکل سنتی و هم به‌شکل مدرن انجام می‌شود [1]. جوجیتسو برزیلی هم سبک دیگری است که بر مبنای انواع اولیه جودو تکامل یافته است. رشته‌های رزمی روسی سامبو، ژاپنی آی‌کی‌دو و کره‌ای هاپ‌کی‌دو از دیگر رشته‌های رزمی هستند که بر مبنای جوجیتسو پایه‌گذاری شده‌اند [2]. به‌دلیل ضربات به نواحی مختلف، درگیری فیزیکی و همچنین احتمال برخورد با نواحی مختلف حریف و شدت و سطوح بالای رقابت‌ها، آسیب‌های ورزشی در ورزش‌های رزمی بالاست و رشته ورزشی جوجیتسو هم از این قاعده مستثنی نیست.
نتایج تحقیقی که با هدف بررسی ارزیابی مکانیسم‌ها و انواع آسیب‌ها در ورزشکاران جوجیتسو انجام شد، نشان داد آسیب‌ها 47 درصد توسط ضربه حریف، 28 درصد توسط ضربه خود و 25 درصد توسط عوامل دیگر ایجاد شده است. همچنین 75 درصد آسیب‌دیدگی در آموزش و تمرین و 25 درصد در مسابقات رخ داده است. 61 درصد آسیب‌ها از نوع اسپرین، 14 درصد از نوع گرفتگی، 11 درصد از نوع دررفتگی و 10 درصد از نوع شکستگی بود [3]. همچنین نتایج مطالعه دیگری به‌منظور بررسی شیوع و شدت آسیب‌های حاد ورزشی در جوجیتسوی برزیلی که به‌صورت مشاهده‌ای انجام شد، نشان داد شیوع و بروز بالینی آسیب بین زنان 33 درصد و بین مردان 19 درصد است. باتوجه‌به نواحی آناتومیک، نسبت بالاتری از آسیب‌های گزارش‌شده در اندام تحتانی (12/3 درصد) و به دنبال آن اندام فوقانی (9/4 درصد) و بروز کمتری در ناحیه تنه (3/3 درصد) مشاهده شد [4].
ورزشکار نیازمند بدنی سالم و به دور از آسیب‌دیدگی است و از طرفی، حیطه رقابتی و قهرمانی او نیز در گروی سلامت جسمی و روحی اوست. در این راه نقش پژوهشگران علوم ورزشی درزمینه پژوهش بر روی میزان، نوع، مکانیسم آسیب و عوامل مرتبط با آن‌ها بسیار مهم است. شناخت آسیب‌ها و علل اصلی پدیدآورنده آن‌ها شاید مهم‌ترین گام برای از میان برداشتن آن‌ها باشد، زیرا وقتی افراد نسبت به وقوع و علل ایجاد یک مشکل آگاهی داشته باشند، می‌توانند در جلوگیری و از بین بردن یا کاهش آن اقدامات مؤثری انجام دهند. گفته می‌شود تحقیقات همه‌گیرشناسی آسیب‌های ورزشی نقش مهم و مؤثری در پیشگیری از آسیب‌های ورزشی دارند [3-5]. همه‌گیرشناسی آسیب ورزشی رشته جوجیتسو در کشور ایران مورد بررسی قرار نگرفته است، اما در خارج از ایران، تحقیقات مختلفی درخصوص شدت آسیب، مکانیسم و میزان شیوع آسیب در رشته جوجیتسو انجام شده است [4-6]. 
باتوجه‌به هدف این پژوهش که شناسایی شیوع، مکانیسم و شدت آسیب رشته ورزشی جوجیتسو است، یافته‌های این پژوهش می‌تواند اطلاعات کاربردی و اساسی را جهت پیشگیری از آسیب ورزشی و یافتن راهکارهایی برای کنترل و کاهش آسیب‌های ناشی از این ورزش به مربیان، رزمی‌کاران، ورزشکاران، پزشکان ورزشی و حتی فدراسیون مربوط به این رشته ارائه دهد. به‌علت نبود پیشینه تحقیق درزمینه آسیب در رشته ورزشی جوجیتسو در ایران، این تحقیق با هدف بررسی شیوع، مکانیسم، نوع آسیب، زمان و شدت آسیب‌دیدگی در ورزشکاران جوجیتسو در سال 1399 انجام شد.

مواد و روش‌ها
تحقیق حاضر توصیفی و از نوع گذشته‌نگر است. جامعه آماری تحقیق شامل تمام مردان جوجیتسوکار نخبه کشور در سال 1399 بود که از بین آن‌ها 200 ورزشکار به‌صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. 168 ورزشکار مرد بالای 18 سال که فرم ثبت آسیب را به‌صورت کامل تکمیل کرده بودند، به‌عنوان نمونه تحقیق در نظر گرفته شدند. نمونه‌ها، پرسش‌نامه اطلاعات فردی و فرم رضایت برای شرکت در تحقیق را قبل از شروع پژوهش تکمیل کردند. از افراد خواسته شد تمامی آسیب‌هایی که در طول مسابقات و تمرین در 1 سال گذشته تجربه کرده بودند را در فرم ثبت آسیب وارد کنند. میانگین سنی نمونه‌های تحقیق 6/04±27/69 سال بود و حداقل 3 سال سابقه ورزشی در سطح مسابقات کشوری داشتند. همچنین آن‌ها با رضایت فردی و آگاهانه در تحقیق شرکت کردند. عدم تمایل به شرکت در تحقیق، انصراف از تحقیق و عدم حضور ذهن برای یادآوری آسیب‌های تجربه‌شده در گذشته به‌عنوان معیار خروج از تحقیق لحاظ شد. متغیرهای پژوهش شامل نرخ بروز آسیب، نوع آسیب، مکانیسم آسیب، شدت آسیب، نواحی مختلف آناتومیکی آسیب، زمان آسیب (تمرین، مسابقه) و سبک جوجیتسو بودند.
از پرسش‌نامه اطلاعات فردی و فرم ثبت آسیب‌های ورزشی محقق‌ساخته جهت جمع‌آوری اطلاعات مورد نیاز استفاده شد. به‌منظور استانداردسازی و استفاده اختصاصی از این پرسش‌نامه در ورزش جوجیتسوی برزیلی باتوجه‌به ادبیات تحقیق به تعمیم و تعدیل مفاهیم، روش‌ها و فرایندهای گزارش‌دهی همه‌گیری در رشته‌های گوناگون، پرداخته شد [5]. همچنین با متخصصین و مربیان رشته جوجیتسو جهت طراحی پرسش‌نامه مشورت شد. در این فرم ماهیت، میزان بروز و انواع آسیب، نواحی آناتومیکی آسیب، شدت آسیب، مکانیسم و حرکت منجر به آسیب و زمان وقوع آسیب بررسی شد که به شرح ذیل است:

نواحی آناتومیکی
 سر و صورت، گردن و مهره‌های گردن، شانه و ترقوه، بازو، آرنج، ساعد، مچ دست، انگشتان دست، دنده و جناغ، شکم، مهره‌های کمری، لگن، مفصل ران، ران و کشاله ران، زانو، ساق پا، مچ پا، پا و انگشتان. 

انواع آسیب
 شکستگی، دررفتگی، نیمه‌دررفتگی، خراش، زخم، ساییدگی پوست، گرفتگی عضلانی، اسپرین، پارگی لیگامنت، آسیب‌های غضروفی، مینیسک، کبودی، کوفتگی، خون‌مردگی، آسیب‌های دندانی. 

مکانیسم آسیب
 پرتاب کردن، دفاع کردن، حمله کردن، پرتاب شدن، ضربه و فشار حداکثری به مفصل. 

زمان آسیب
 این بخش مربوط به زمان آسیب در حین تمرین و مسابقه یا در زمان‌های مختلف مسابقه است. 

شدت آسیب
 این بخش بدین ‌صورت ارزیابی شد:

ناچیز بدون غیبت (صفر روز)
 اگر بازیکن نتوانست در روزی که آسیب‌دیده است به تمرین ادامه دهد، اما در روز بعد مشارکت کامل در بازی داشته باشد شدت آسیب به‌عنوان صفر روز در نظر گرفته می‌شود.

بسیار خفیف یا حداقل
دوری از مسابقه یا تمرین به‌مدت 1 تا 3 روز.

خفیف
دوری از مسابقه یا تمرین به‌مدت 4 تا 7 روز.

متوسط
 دوری از مسابقه یا تمرین به‌مدت 8 تا 28 روز.

شدید
 دوری از مسابقه یا تمرین به‌مدت بیشتر از 28 روز.
پس از تکمیل فرایند پر کردن فرم ثبت آسیب، اطلاعات به‌دست‌آمده دسته‌بندی شدند. یافته‌ها با استفاده از شاخص‌های آمار توصیفی گرایش به مرکز (میانگین) و پراکندگی (انحراف‌معیار) و درصد و فراوانی، توصیف شدند. از آزمون خی‌دو برای بررسی تفاوت در سطوح متغیرهای چندسطحی و آزمون نسبت برای بررسی تفاوت در سطح متغیرهای اسمی دوسطحی استفاده شد. کلیه محاسبات آماری با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 در سطح معنا‌داری 0/05 انجام شد.

یافته‌ها
در این پژوهش 168 ورزشکار جوجیتسو شرکت کردند که اطلاعات جمعیت‌شناختی آن‌ها در جدول شماره 1 آمده است. 


اطلاعاتی توصیفی ورزشکاران نظیر اندام برتر، پای برتر، سطح فعالیت، سابقه ورزشی، میزان فعالیت در هفته، زمان هر جلسه تمرین، نوع سبک جوجیتسو، میزان گرم کردن و زمان گرم کردن و آسیب‌ها براساس تعداد و درصد ثبت‌شده مورد بررسی قرار گرفت که در جدول شماره 2 گزارش شده است.


67 نفر از شرکت‌کنندگان (39/9 درصد) آسیبی را گزارش نکردند و 101 نفر (60/1 درصد) از شرکت‌کنندگان حداقل یک آسیب را در 1 سال گذشته گزارش کرده‌اند. در این 101 ورزشکار جوجیتسو، درمجموع 126 آسیب اتفاق افتاده است (جدول شماره 3).




میزان بروز آسیب در 1000 ساعت تمرین جوجیتسو برابر با 12/85 آسیب بود.
نتایج آزمون خی‌دو نشان داد بین نوع آسیب‌ها تفاوت وجود دارد (0/001=P و 53/571=χ2). بیشترین نوع آسیب مربوط به دررفتگی و نیمه‌دررفتگی و کمترین نوع آسیب مربوط به آسیب‌های مغزی بود (جدول شماره 3). تفاوت معنا‌داری براساس ماهیت حاد یا مزمن بودن آسیب وجود داشت (0/001=P و 0/50=Test Prop). 65/1 درصد (82 مورد) آسیب‌ها مربوط به آسیب‌های حاد و 34/9 درصد (44 مورد) مربوط به آسیب‌های مزمن بود (جدول شماره 3). نتایج آزمون خی‌دو نشان داد بین مکانیسم آسیب‌ها در ورزشکاران جوجیتسو تفاوت وجود دارد (0/001=P و 61/333=χ2). بالاترین میزان مکانیسم آسیب‌زا در ورزشکاران جوجیتسو به‌دلیل فشار حداکثری به مفصل (37/3 درصد) و کمترین مکانیسم آسیب‌زا به‌دلیل ضربه (6/34 درصد) بود (جدول شماره 3). نتایج آزمون خی‌دو نشان داد بین شدت آسیب‌ها تفاوت وجود دارد (0/001=P و 129/619=χ2). بیشترین میزان شدت دوری از ورزش مربوط به 4 تا 7 روز (ملایم) و کمترین مربوط به آسیب‌های جزئی و شدید (8/7 درصد) بود (جدول شماره 3). 
همچنین نتایج آزمون خی‌دو نشان داد بین میزان بروز در ناحیه‌های آناتومیکی تفاوت معنا‌داری وجود دارد (0/001=P و 42/762=χ2). بیشترین مقدار آسیب در ناحیه زانو (29/4 درصد) و کمترین میزان آسیب در ناحیه لگن (1/6 درصد) گزارش شده است (جدول شماره 3). طبق نتایج آزمون خی‌دو بین میزان بروز در 4 ناحیه کلی بدن تفاوت معنا‌داری وجود داشت (0/001=P و 32/159=χ2). بیشترین آسیب‌ها در ناحیه اندام تحتانی (37/3 درصد) و کمترین در ناحیه سر و گردن (7/1 درصد) بوده است (جدول شماره 3).
نتایج آزمون نسبت نشان داد تفاوت معنا‌داری به لحاظ زمان آسیب وجود دارد (0/001=P و 0/50=Test Prop). 69 درصد از آسیب‌ها در زمان تمرین و 31 درصد در زمان مسابقه اتفاق افتادند (جدول شماره 4).


طبق نتایج آزمون خی‌دو، بین شاخص‌های آسیب در زمان تمرین نیز تفاوت معنا‌داری وجود دارد (0/001=P و 42/762=χ2). بیشترین آسیب‌ها در زمان تمرین با حریف (46/8 درصد) و کمترین آسیب در زمان سرد کردن روی داده است. همچنین بین شاخص‌های آسیب در زمان مسابقه تفاوت معنا‌داری وجود داشت (0/001=P و 22/333=χ2). بیشترین آسیب‌ها در اواخر مسابقه (49/2 درصد) و کمترین آسیب در ابتدای مسابقه رخ داده است (جدول شماره 4). بررسی شیوع آسیب‌های به‌وجودآمده در ورزشکاران سبک‌های مختلف جوجیتسو نشان می‌دهد شیوع آسیب ورزشکاران در 3 سبک نوازا (جوجیتسوی برزیلی)، فایت (مسابقه) و دفاع شخصی(کاتا) تفاوت معنا‌داری دارد (0/001=P و 57/571=χ2)، به‌طوری‌که در سبک نوازا آسیب‌ها بیشتر (62/7 درصد) و در کاتا کمتر (7/9 درصد) بوده است (جدول شماره 4).

بحث و نتیجه‌گیری 
این تحقیق با هدف بررسی شیوع، مکانیسم، نوع آسیب، زمان و شدت آسیب‌دیدگی در ورزشکاران جوجیتسوکار کشور ایران به‌صورت گذشته‌نگر انجام شد. در این پژوهش از 168 ورزشکار جوجیتسوی مرد نخبه، 67 نفر (39/9 درصد) آسیبی را گزارش نکردند، اما 101 نفر (60/1 درصد) آسیب را در 1 سال گذشته گزارش کردند. در 101 ورزشکار جوجیتسو، درمجموع 126 آسیب اتفاق افتاد و ورزشکاران درمجموع 9800 ساعت در معرض خطر بروز آسیب بوده‌اند. میزان بروز آسیب در 1000 ساعت تمرین جوجیتسو برابر با 12/85 آسیب بود. لوپز و همکاران، اتیولوژی، شیوع و شدت آسیب‌های حاد ورزشی گزارش‌شده در جوجیتسوی برزیلی را مورد بررسی قرار دادند. نرخ بروز آسیب به ازای هر ورزشکار 0/44 آسیب بود [4]. داس‌گراکاس و همکاران 3 گروه نوجوان و جوان را بررسی کردند و نرخ بروز آسیب را 1/27 به ازای هر شرکت‌کننده ثبت کردند [6]. یوسوکی و همکاران میزان بروز آسیب را 75 درصد گزارش کردند [7]. مینگلی و ایسیدورو میزان شیوع آسیب در رشته جودو و جوجیتسو را در کشور پرتقال بررسی کردند و میزان شیوع آسیب را 69/4 درصد گزارش کردند [5]. والسر و همکاران، نرخ بروز آسیب به ازای هر ورزشکار را 3/9 آسیب گزارش کردند [8]. هرچند همه این تحقیقات به‌صورت گذشته‌نگر به بررسی شیوع آسیب پرداخته‌اند، به نظر می‌رسد نرخ بروز متفاوتی را داشته باشند، اما علت تفاوت در آمار این بوده که نوع آسیب مورد بررسی در برخی، متفاوت بوده است. 
یافته‌های تحقیق نشان داد بین نوع آسیب‌ها تفاوت معنا‌داری وجود دارد. بیشترین نوع آسیب مربوط به دررفتگی و نیمه‌دررفتگی و کمترین نوع آسیب مربوط به آسیب‌های مغزی گزارش شد. به‌علاوه، بخشی دیگری از نوع آسیب نشان داد 65/1 درصد آسیب مربوط به آسیب‌های حاد و 34/9 درصد مربوط به آسیب‌های مزمن بوده است که تفاوت معنا‌داری بر همین اساس وجود داشت. نتایج مطالعات گذشته درخصوص ماهیت آسیب، گزارش‌های یکسانی را ارائه نکرده‌اند [3، 5-11]. بررسی ادبیات تحقیق نشان داد درخصوص اینکه کدام نوع آسیب در ورزش جوجیتسو بیشتر و شایع‌تر بوده است، اطلاعات یکسانی وجود ندارد و برخی از مطالعات آسیب‌های عضلانی و برخی دیگر آسیب‌های مفصلی را شایع‌تر دانسته‌اند. این تفاوت می‌تواند ناشی از تفاوت در مناطق جغرافیایی، دامنه سنی، شدت رقابت، سطح فعالیت و سبک بازی ورزشکاران باشد. بالا بودن شدت رقابت، پرتاب شدن زیاد در هنگام دفاع و خوردن فن، عدم تعادل در هنگام فرود روی زمین، همچنین فشار حداکثری به مفاصل اندام فوقانی می‌تواند از علل اصلی دررفتگی‌ها، نیمه‌دررفتگی‌ها و آسیب‌های رباطی و مفصلی باشد. 
یافته‌های تحقیق نشان داد بین مکانیسم آسیب‌ها تفاوت معنا‌داری وجود دارد. بالاترین میزان مکانیسم آسیب در ورزشکاران جوجیتسو به‌دلیل فشار حداکثری به مفصل (37/3 درصد) و کمترین مکانیسم به‌دلیل ضربه (6/3 درصد) بود که همسو با مطالعات گذشته همانند لوپز و همکاران، داس‌گراکاس و همکاران، یوسوکی و همکاران، مینگلی و ایسیدورو و اسکوگین و همکاران است [4-7، 12] که مکانیسم اصلی آسیب را فشار حداکثری به مفصل دانسته‌اند. به نظر می‌رسد باتوجه‌به بالاتر بودن آسیب‌های اندام فوقانی نظیر شانه و انگشتان در نواحی بدن و همچنین بالاتر بودن ماهیت دررفتگی و نیمه‌دررفتگی آسیب‌ها که بیشتر به‌دلیل فشار حداکثری به مفصل یا درگیری با حریف ایجاد می‌شوند، بیشتر بودن این نوع مکانیسم منطقی باشد. 
نتایج آزمون خی‌دو نشان داد بین شدت آسیب‌ها تفاوت وجود دارد و بیشتر آسیب‌ها از نوع ملایم (53/2 درصد) بود که با نتایج تحقیق قبلی همسو بوده است [4، 7، 9، 10، 13]. آسیب‌هایی نظیر آسیب‌های دررفتگی و نیمه‌دررفتگی، استرین، اسپرین، کبودی و کوفتگی دارای شدت متوسط و ملایم بوده و ورزشکاران معمولاً پس از چند روز استراحت و بازتوانی می‌توانند تمرینات و رقابت را از سر بگیرند.
بین میزان بروز آسیب در ناحیه‌های مختلف آناتومیکی در ورزشکاران جوجیتسو تفاوت معنا‌داری وجود داشت که کمترین میزان شیوع مربوط به آسیب‌های لگن (1/6 درصد) و بیشترین میزان شیوع در ناحیه زانو (29/4 درصد) بود. نتایج آزمون خی‌دو نشان داد بین میزان بروز در چهار ناحیه کلی بدن تفاوت معنا‌داری وجود دارد. به‌طورکلی 7/1 درصد از آسیب‌ها در ناحیه سر و گردن، 19 درصد از آسیب‌ها در ناحیه مرکزی بدن، 36/5 درصد از آسیب‌ها در ناحیه اندام فوقانی و 37/3 درصد از آسیب‌ها در اندام تحتانی بوده است. در این مطالعه مشخص شد که نواحی زانو، شانه، انگشتان دست و کمر بیشترین نواحی آسیب‌دیده به گزارش ورزشکاران جوجیتسو بوده‌اند که با مطالعات نیکولینی و همکاران، پتریسور و همکاران، لوپز و همکاران، موریارتی و همکاران، یوسوکی و همکاران و کریس‌ویرث و همکاران، همسو بوده است [4، 5، 7، 9، 13-16]. مطالعات نشان می‌دهند بروز آسیب‌های اسکلتی‌عضلانی مرتبط با تمرین جوجیتسو مشابه آنچه در سایر هنرهای رزمی دیده می‌شود، است و زانوها، شانه‌ها، آرنج‌ها و سایر مفاصلی که معمولاً تحت مکانیسم پیچشی قرار می‌گیرند، شایع‌ترین محل آسیب هستند [13، 14]. 
نتایج مربوط به زمان آسیب نشان داد 63/49 درصد از آسیب‌ها مربوط به زمان تمرین بوده، 36/1 درصد از آن در زمان مسابقه و 46/8 درصد از آسیب‌ها هنگام تمرین با حریف به وجود آمده است. بیشتر آسیب‌ها (53/96 درصد) هم در انتهای مسابقه یا رقابت ایجاد شده بود. مطالعات درخصوص بررسی زمان وقوع آسیب در زمان تمرین یا مسابقه با مطالعات نیکولینی و همکاران، پتریسور و همکاران، بارتو و همکاران و یوسوکی و همکاران، مبنی بر بالاتر بودن آسیب‌ها در زمان تمرین همسو بوده است [3، 7، 9، 16]. این تحقیق هم نشان داد حدود 64 درصد از آسیب‌های رخ‌داده در زمان تمرین بوده است که با تعداد ساعات تمرین بیشتر در طول هفته و حتی بیشتر در طول جلسات تمرینی (یک یا چند ساعت) توجیه می‌شود، درحالی‌که مبارزات مسابقه بین 2 تا 10 دقیقه طول می‌کشد. هرچه زمان قرار گرفتن در معرض تمرین در همان جلسه طولانی‌تر باشد، خطر آسیب بیشتر است [17].
همچنین عامل مهم دیگری که می‌توان به آن استناد کرد، گرم کردن است. اگر میزان گرم کردن در تمرینات به‌اندازه کافی نباشد می‌تواند باعث وقوع بیشتر آسیب در تمرینات شود. همان‌طورکه در این پژوهش مشخص شد پس از مبارزه با حریف، گرم نکردن کافی با 27/8 درصد در رده دوم علل آسیب در زمان تمرین بوده است. همچنین اکثر آسیب‌های رخ‌داده در زمان مسابقه مربوط به انتهای مسابقه بوده است که 53/96 درصد از آسیب‌ها در انتهای مسابقه یا رقابت ایجاد شده بود. به نظر می‌رسد شدت بالای رقابت، خوردن فن همانند ضربه شدن و خستگی از دلایل اصلی وقوع آسیب‌های بیشتر در انتهای رقابت باشد.
با بررسی سبک‌های جوجیتسو در این پژوهش مشخص شد که جوجیتسوی برزیلی یا همان سبک نوازا دارای آسیب بیشتری است. به نظر می‌رسد بالاتر بودن میزان آسیب این سبک از ورزش جوجیتسو، به‌دلیل بالاتر بودن تعداد آزمودنی‌های شرکت‌کننده در این پژوهش که به سبک نوازا کار می‌کردند، باشد. همچنین از نظر سبک جوجیتسو باید گفت که 50/6 درصد ورزشکاران سبک نوازا، 34/5 درصد سبک فایت و 14/9 درصد سبک دفاع شخصی را داشتند. دلیل دیگر برای بالاتر بودن مقدار آسیب در سبک جوجیتسوی برزیلی را می‌توان به ماهیت این سبک نسبت داد. شرایط مختلف جوجیتسوی برزیلی، همچنین رقابت ورزشی بالا، شدت تمرین بیش‌ازحد و تفاوت بین استرس و ریکاوری، عوامل خطر خارجی برای شروع آسیب‌های اسکلتی‌عضلانی در مبارزان جوجیتسو را افزایش می‌دهند [12].
از دیدگاه پزشکی ورزشی، جلوگیری از آسیب مهم است، زیرا صدمه‌ای که در سنین جوانی رخ می‌دهد چه کوتاه‌مدت یا بلندمدت، می‌تواند بر سلامت جسمی و روانی تأثیر داشته باشد. بنابراین، یک آسیب اولیه ورزشی می‌تواند مانع فعالیت بدنی برای باقی زندگی یک فرد شود و همچنین ممکن است بر نگرش ورزشی و فعالیت بدنی فرد تأثیر بگذارد. درنتیجه، انجام تحقیقات پیشگیرانه برای محافظت از ورزشکاران تمامی رشته‌های ورزشی در مقابل پیامدهای منفی ورزش‌ها ضروری است [18] که در این پژوهش به رشته ورزشی جوجیتسو در ورزشکاران ایرانی پرداخته شد. استفاده از برنامه‌های پیشگیری از آسیب ورزشی توسط مربیان و ورزشکاران می‌تواند موجب کاهش میزان آسیب شود. 
مهم‌ترین محدودیت تحقیق حاضر تک‌جنسیتی بودن آن بود. از طرفی به‌علت شرایط شیوع بیماری کووید-، امکان دسترسی به نمونه‌های بیشتر میسر نبود.

ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
در این پژوهش کلیه اصول اخلاقی در نظر گرفته شد. رضایت‌نامه از تمامی شرکت‌کنندگان گرفته شده است.

حامی مالی
این مقاله برگرفته از پایان‌نامه کارشناسی‌ارشد علی سیستارگروه آسیب شناسی و بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه تهران است.

مشارکت نویسندگان
طراحی مطالعه و جمع‌آوری اطلاعات: علی سیستار و هومن مینونژاد؛ تحلیل آماری، نگارش، بازنگری و ویرایش مقاله: تمام نویسندگان. 

تعارض منافع
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.

تشکر و قدردانی
از تمام ورزشکاران رزمی ‌کار که در انجام این مطالعه ما را یاری کردند تقدیر و تشکر می‌شود.

References
1.McDonald AR, Murdock FA Jr, McDonald JA, Wolf CJ. Prevalence of injuries during Brazilian jiu-jitsu training. Sports. 2017; 5(2):39. [DOI:10.3390/sports5020039] [PMID] [PMCID]
2.Andreato LV, Lara FJD, Andrade A, Branco BHM. Physical and physiological profiles of Brazilian jiu-jitsu athletes: A systematic review. Sports Med Open. 2017; 3(1):9. [DOI:10.1186/s40798-016-0069-5] [PMID] [PMCID]
3.Barreto AP, da Silva WM, Santos NVS, de Matos DG, de Lima DJ, Rodrigues CR, et al. Evaluation of mechanisms and types of injuries in jiu-jitsu athletes. J Exerc Physiol. 2017; 20(2):10-6. [Link]
4.Lopes J, de Magalhães Neto AM, Ferreira GGN, de Almeida AC, Andrade C, Sports. Etiology, prevalence, and severity of reported acute sports injuries in Brazilian Jiu-Jitsu Paradesports: An observational study. Sci Sports. 2021; 36(2):43-50. [DOI:10.1016/j.scispo.2020.03.009]
5.Minghelli B, Isidoro R. Prevalence of injuries in Jiu-Jitsu and Judo athletes of Portugal South: Associated injury mechanisms. J Community Med Health Educ. 2016; 6:441. [DOI:10.4172/2161-0711.1000441]
6.das Graças D, Nakamura L, Barbosa FSS, Martinez PF, Reis FA, Oliveira-Junior SAd. Could current factors be associated with retrospective sports injuries in Brazilian jiu-jitsu? A cross-sectional study. BMC Sports Sci Med Rehabil. 2017; 9(1):16. [DOI:10.1186/s13102-017-0080-2] [PMID] [PMCID]
7.Usuki H, Rosen AB, Jawed-Wessel S, Grandgenett N, McGrath ML. Injury history, severity, and medical care for athletes participating in Brazilian Jiu-Jitsu. J Athl Train 2017; 52(6):S153. [Link]
8.Valleser CM. Common injuries of recreational Jiu Jitsu. J Phys Educ Res 2016; 3(4):52-63. [Link]
9.Petrisor BA, Del Fabbro G, Madden K, Khan M, Joslin J, Bhandari M. Injury in Brazilian jiu-jitsu training. Sports Health. 2019; 11(5):432-9. [DOI:10.1177/1941738119849112] [PMID] [PMCID]
10.Spano M, Risucci DA, Etienne M, Petersen KH. Epidemiology of sports related concussion in Brazilian jiu-jitsu: A cross-sectional study. Sports. 2019; 7(2):53. [DOI:10.3390/sports7020053] [PMID] [PMCID]
11.Macêdo-Filho RA, Leal TR, Cardoso AMR, Sarmento DJS, Verli FD, Marinho SA. Injuries to the stomatognathic system in Brazilian jiu-jitsu athletes. Sci Rep. 2019; 9(1):8236. [DOI:10.1038/s41598-019-44598-1] [PMID] [PMCID]
12.Scoggin JF 3rd, Brusovanik G, Izuka BH, Zandee van Rilland E, Geling O, Tokumura S. Assessment of injuries during Brazilian jiu-jitsu competition. Orthop J Sports Med. 2014; 2(2):2325967114522184.[DOI:10.1177/2325967114522184] [PMID] [PMCID]
13.Stephenson C, Rossheim ME. Brazilian jiu jitsu, judo, and mixed martial arts injuries presenting to United States emergency departments, 2008-2015. J Prim Prev. 2018; 39(5):421-35. [DOI:10.1007/s10935-018-0518-7] [PMID]
14.Kreiswirth EM, Myer GD, Rauh MJ. Incidence of injury among male Brazilian jiujitsu fighters at the World Jiu-Jitsu No-Gi Championship 2009. J Athl Train. 2014; 49(1):89-94. [DOI:10.4085/1062-6050-49.1.11] [PMID] [PMCID]
15.Moriarty C, Charnoff J, Felix ER. Injury rate and pattern among Brazilian jiu-jitsu practitioners: A survey study. Phys Ther Sport. 2019; 39:107-13. [DOI:10.1016/j.ptsp.2019.06.012] [PMID]
16.Nicolini AP, Penna NA, Oliveira GTD, Cohen M. Epidemiology of orthopedic injuries in jiu-jitsu athletes. Acta Ortop Bras. 2021; 229(1):49-53.[DOI:10.1590/1413-785220212901236466] [PMID] [PMCID]
17.Hootman JM, Dick R, Agel J. Epidemiology of collegiate injuries for 15 sports: Summary and recommendations for injury prevention initiatives. J Athl Train. 2007; 42(2):311-9. [PMID]
18.Bastos FD, Carvalho L, Júnior JN, Vanderlei FM, Vanderlei LC, Pastre CM. Sports Injuries among young basketball players: A retrospective study. J Clin Trials. 2014; 4(3):1000173. [Link]