مقدمه: بلند کردن و جابجا کردن بیماران، به‌عنوان یکی از ریسک فاکتورهای مهم بروز اختلالات اسکلتی عضلانی در میان پرستاران می‌باشد. این مطالعه با هدف ارزیابی کارآمدی شاخص DINO جهت برآورد ریسک ابتلا به اختلالات اسکلتی-عضلانی ناشی از جابجایی بیمار در پرسنل پرستاری بیمارستان انجام شد.
روش‌کار: این مطالعه مقطعی در بین ۲۵۰ نفر از پرسنل پرستار دارای وظیفه حمل بیمار در سال ۱۳۹۴در شهر اصفهان انجام شد. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد نوردیک و چک لیست‌های DINO و MAPO گردآوری گردید. از آمار توصیفی جهت توصیف متغیرها و آزمون‌های کای دو و اسپیرمن جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد.
نتایج: میزان شیوع ۱۲ ماهه اختلالات اسکلتی-عضلانی در بین نمونه‌ها ۶/۸۷ درصد گزارش شد. ارزیابی به کمک ابزار DINO نشان داد که میانگین امتیاز نهایی به‌دست‌آمده برابر با ۸/۱± ۷۳/۹ می‌باشد که نشان‌دهنده ایمن نبودن روش‌های استفاده شده توسط پرستاران جهت حمل بیماران می‌باشد. نتایج آنالیز آماری نشان داد که وقوع علائم اسکلتی عضلانی در کارکنان پرستاری مورد مطالعه با امتیاز نهایی شاخص DINO و MAPO دارای ارتباط معنی‌دار آماری است (۰۰۱/۰Pvalue<).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های مطالعه، روش ارزیابی DINO همانند روش MAPO ابزاری مناسب جهت برآورد ریسک ابتلا به اختلالات اسکلتی-عضلانی ناشی از جابجایی بیمار در کارکنان پرستاری می‌باشد. همچنین از این روش می‌توان در ارزیابی برنامه‌های آموزشی حمل بیمار و برآورد تکنیک کار پرستار در حین حمل بیماران استفاده نمود.
