علی سیستار، هومن مینونژاد، محمد حسن علیزاده، محمد سیداحمدی،
دوره ۱۰، شماره ۲ - ( ۶-۱۴۰۲ )
چکیده
هدف جوجیتسو همانند دیگر رشته‌های ورزشی رزمی، به‌دلیل شدت بالا، رقابتی بودن و همچنین تمرینات آموزشی سخت، خالی از مصدومیت و آسیبدیدگی نیست. این تحقیق با هدف بررسی شیوع، مکانیسم، نوع آسیب، زمان و شدت آسیبدیدگی در ورزشکاران جوجیتسوکار کشور ایران صورت گرفت.
روش ها تحقیق حاضر توصیفی و از نوع گذشته‌نگر است. جامعه آماری شامل مردهای جوجیتسوکار نخبه کشور در سال ۱۳۹۹ بود. ۱۶۸ ورزشکار مرد بالای ۱۸ سال به‌صورت داوطلبانه به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. از آزمون خی‌دو جهت بررسی تفاوت در سطوح متغیرهای چندسطحی و آزمون نسبت برای بررسی تفاوت در سطح متغیرهای اسمی دوسطحی استفاده شد. از فرم گزارش آسیب محقق‌ساخته برای بررسی آسیب‌هایی که در طول رقابت‌ها و تمرینات سال گذشته اتفاق افتاده بودند، استفاده شد.
یافته ها مطابق آزمون خی‌دو نشان داد بین نوع آسیب‌ها، مکانیسم آسیب‌ها، شدت آسیب‌ها، میزان بروز در ناحیه‌های آناتومیکی، میزان بروز در چهار ناحیه کلی بدن، شاخص‌های آسیب در زمان تمرین، شاخص‌های آسیب در زمان مسابقه و شیوع آسیب ورزشکاران در سه سبک نوازا (جوجیتسوی برزیلی)، فایت (مسابقه) و دفاع شخصی (کاتا) تفاوت معنا‌داری وجود دارد. صدمات عمدتاً خفیف یا متوسط بودند. بیشتر آسیب‌ها در مفاصل زانو و شانه رخ داده است. شیوع آسیب‌ها در طول تمرین بیشتر از مسابقات بود و کسانی که در سبک جیو جیتسو برزیلی بودند، آسیب‌های بیشتری را گزارش کردند.
نتیجه گیری باتوجه‌به اپیدمیولوژی آسیب‌های ورزشی در ورزشکاران مرد جیوجیتسو ایرانی، نیاز به برنامه‌ریزی برایی کاهش آسیب‌ها وجود دارد. مربیان و ورزشکاران باید سعی کنند با ارائه برنامه‌های پیشگیری از آسیب، نرخ آسیبدیدگی را کاهش دهند.
