دوره 8، شماره 1 - ( بهار 1400 )
جلد 8 شماره 1 صفحات 70-80 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Shams G, Pashang S, Sedaghat M. Comparison of the effectiveness of compassion-based therapy and reality therapy on self-efficacy of patients with multiple sclerosis. J Prevent Med 2021; 8 (1) :80-70
URL: http://jpm.hums.ac.ir/article-1-466-fa.html
URL: http://jpm.hums.ac.ir/article-1-466-fa.html
شمس گلشید، پاشنگ سارا، صداقت مستوره. مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت و واقعیت درمانی بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس. طب پیشگیری. 1400; 8 (1) :80-70
گلشید شمس*1 
، سارا پاشنگ2 ، مستوره صداقت3
، سارا پاشنگ2 ، مستوره صداقت3
1- گروه روانشناسی، واحد بین‌الملل کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، جزیره کیش، ایران.
2- گروه روانشناسی عمومی، واحد کرج، انشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران.
3- گروه روانشناسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران.
2- گروه روانشناسی عمومی، واحد کرج، انشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران.
3- گروه روانشناسی، واحد سمنان، دانشگاه آزاد اسلامی، سمنان، ایران.
چکیده: (3340 مشاهده)
هدف: با توجه به مشکلات خلقی و عاطفی بیماران مبتلا به اماس، هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر شفقت برافزایش خودکارآمدی در بیماران مبتلابه اماس بود.
روش‌ها: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و نمونه آماری شامل 45 نفر از بیماران مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس مراجعه‌کننده به مراکز درمانی شهر اصفهان در سال 1399 بود که به روش نمونه‌گیری در دسترس از جامعه پژوهش انتخاب و با جایگزینی تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل (15=n) قرار گرفتند. گردآوری داده‌ها با پرسشنامه خودکارآمدی Sherer و همکاران نجام شد و تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون مدل آمیخته با اندازه‌گیری تکراری انجام شد.
نتایج: نتایج اثر تعاملی گروه× زمان‌بر خودکارآمدی (845/91=F) در سطح (01/0P-Value<) معنادار بود و شفقت درمانی و واقعیت درمانی به صورت معنادار خودکارآمدی را در گروه‌های آزمایش تحت تأثیر قرار دادند. تفاوت میان گروه‌های آزمایش و کنترل از نظر میانگین خودکارآمدی، در مراحل پس‌آزمون و پیگیری نسبت به پیش‌آزمون (768/6=F) در سطح (01/0P-Value<) معنادار بود. این تغییرات در میانگین خودکارآمدی گروه کنترل در سه مرحله آزمون چشم‌گیر نبود. بین اثربخشی شفقت درمانی و واقعیت درمانی در افزایش خودکارآمدی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس تفاوت معناداری وجود نداشت (400/3=MD، 429/0=P-Value).
نتیجه‌گیری: شفقت درمانی و واقعیت درمانی می‌توانند خودکارآمدی را در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس به طور معناداری افزایش دهند، ولی میزان اثربخشی آن‌ها بر افزایش خودکارآمدی یکسان است و معنادار نیست.
روش‌ها: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و نمونه آماری شامل 45 نفر از بیماران مبتلابه مالتیپل اسکلروزیس مراجعه‌کننده به مراکز درمانی شهر اصفهان در سال 1399 بود که به روش نمونه‌گیری در دسترس از جامعه پژوهش انتخاب و با جایگزینی تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل (15=n) قرار گرفتند. گردآوری داده‌ها با پرسشنامه خودکارآمدی Sherer و همکاران نجام شد و تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون مدل آمیخته با اندازه‌گیری تکراری انجام شد.
نتایج: نتایج اثر تعاملی گروه× زمان‌بر خودکارآمدی (845/91=F) در سطح (01/0P-Value<) معنادار بود و شفقت درمانی و واقعیت درمانی به صورت معنادار خودکارآمدی را در گروه‌های آزمایش تحت تأثیر قرار دادند. تفاوت میان گروه‌های آزمایش و کنترل از نظر میانگین خودکارآمدی، در مراحل پس‌آزمون و پیگیری نسبت به پیش‌آزمون (768/6=F) در سطح (01/0P-Value<) معنادار بود. این تغییرات در میانگین خودکارآمدی گروه کنترل در سه مرحله آزمون چشم‌گیر نبود. بین اثربخشی شفقت درمانی و واقعیت درمانی در افزایش خودکارآمدی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس تفاوت معناداری وجود نداشت (400/3=MD، 429/0=P-Value).
نتیجه‌گیری: شفقت درمانی و واقعیت درمانی می‌توانند خودکارآمدی را در بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس به طور معناداری افزایش دهند، ولی میزان اثربخشی آن‌ها بر افزایش خودکارآمدی یکسان است و معنادار نیست.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی
دریافت: 1399/11/15 | پذیرش: 1400/2/19 | انتشار: 1400/3/10
دریافت: 1399/11/15 | پذیرش: 1400/2/19 | انتشار: 1400/3/10
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
