طب پیشگیری

مقدمه
سلامت جسمانی افسران و سربازان برای ارگان‌های نظامی در دوران خدمت و آموزشی اهمیت بسزایی دارد. انجام تمرینات جسمانی شدیدی مانند تمرینات رزمی، دوها و پیاده‌روی‌های طولانی با کوله‌پشتی، میدان موانع، رژه نظامی، ایستادن‌های طولانی و پرش از ارتفاعات گوناگون در طول دوره خدمت و آموزشی توسط افسران، نظامیان و سربازان، باعث اعمال فشار زیادی به اندام‌های فوقانی و تحتانی می‌شود و این افراد را مستعد آسیب‌دیدگی می‌کند [1]. آسیب‌های اسکلتی‌عضلانی می‌توانند باعث غیبت فرد در تمرینات نظامی و ورزشی شود و با هزینه‌های مادی فراوانی ‌همراه باشند [1]. محمدیاری و همکاران با بررسی 80 نفر از دانشجویان دانشگاه امام‌علی(ع) گزارش کردند که ساق پا و زانو به‌ترتیب با 28/12 درصد و 21/85 درصد بیشترین نواحی آسیب‌دیده در بین دانشجویان بودند [2]. در ارتش ایالات متحده آمریکا گزارش شده است که سالیانه 900 هزار سرباز دچار آسیب‌های اسکلتی‌عضلانی می‌شوند که هزینه روند کامل درمانی سربازان تا 548 میلیون دلار برآورد شده است [3]. مطالعات نشان داده‌اند افرادی که دارای نقص‌های عصبی‌‌عضلانی هستند و از کیفیت حرکتی ضعیفی برخوردارند در معرض بروز آسیب قرار دارند [4، 5]. بنابراین شناسایی افراد مستعد آسیب و انجام برنامه‌های پیشگیرانه برای رسیدگی به این نقص‌ها ضروری است. 
یکی از روش‌های شناسایی افراد مستعد آسیب از طریق ارزیابی الگوهای حرکتی بنیادی است [6]. الگوهای حرکتی بنیادی، حرکات پایه‌ای هستند که در وضعیت‌های مختلف انجام می‌شود و فرد از آن‌ها در حرکات ورزشی و روزمره بهره می‌گیرد [6]. برای انجام صحیح این حرکات، فرد باید سطح مناسبی از دامنه حرکتی، ثبات مرکزی و تعادل را داشته باشد [6]. مطالعات نشان داده‌اند افرادی که در انجام این الگوهای حرکتی با اختلال مواجه هستند، در معرض آسیب قرار دارند [7]. آزمونی که این الگوهای حرکتی بنیادی را ارزیابی می‌کند، آزمون غربالگری حرکات عملکردی نام دارد [6]. گزارش شده است افرادی که در این آزمون نمرات کوچکتر یا مساوی 14 کسب کردند، در معرض بروز آسیب قرار داشتند [4، 7]. همچنین یکی دیگر از آزمون‌هایی که برای شناسایی افراد مستعد آسیب استفاده می‌شود، آزمون پرش تاک است [8]. این آزمون الگوی حرکتی پرش‌ـ‌فرود افراد را در حین یک فعالیت پلایومتریک ارزیابی می‌کند. هرینگتون و همکاران گزارش کرده‌اند افرادی که نمره 6 یا بالاتر در این آزمون کسب کنند، در معرض خطر بروز آسیب قرار دارند و باید در برنامه‌های پیشگیری از آسیب شرکت کنند [8].
یکی از برنامه‌های تمرینی که انجمن پزشکی‌ـ‌ورزشی آلمان با هدف پیشگیری از آسیب و رسیدگی به نقص‌های عصبی‌عضلانی اندام تحتانی مطرح کرده است، برنامه تمرینی پیشگیری از آسیب استاپ‌ـ‌ایکس است [9]. این برنامه شامل تمرینات قدرتی، تمرینات تعادلی بر روی سطوح ناپایدار، تمرینات ثبات مرکزی، تمرینات پرشی و پلایومتریک بوده و در زمان گرم کردن قابل استفاده است [9]. باباگل‌تبار و همکاران پس از استفاده از برنامه تمرینی استاپ‌ـ‌ایکس در زمان گرم کردن در بین بازیکنان فوتبال نوجوان بهبودی معناداری را در متغیرهای زاویه والگوس زانو در هنگام فرود، تعادل ایستا و پویا گزارش کردند، باوجوداین تغییر معناداری در متغیر زاویه فلکشن زانو در هنگام فرود گزارش نشد [10]. همچنین روت و همکاران پس از استفاده از برنامه پیشگیری از آسیب گزارش کردند که اگرچه بهبود جزئی در نمرات آزمون خطای فرود ورزشکاران گروه آزمایش مشاهده شد، اما این تغییرات نسبت به گروه کنترل معنا‌دار نبود [11]. به‌طورکلی، باتوجه‌به شیوع بالای آسیب در بین سربازان و نظامیان [2] و اهمیت بهره‌مندی افراد در معرض آسیب از برنامه‌های پیشگیرانه [3] و مطالعات محدودی که در این زمینه وجود دارد [2، 4]، هدف از این مطالعه بررسی اثر برنامه تمرینی استاپ‌ـ‌ایکس بر نمرات آزمون غربالگری حرکات عملکردی و آزمون پرش تاک در بین دانشجویان نظامی بود. 

مواد و روش‌ها
مطالعه حاضر از نوع نیمه‌آزمایشی بوده و ازنظر زمان اجرا، مقطعی و از حیث استفاده از نتایج، کاربردی بود. در این مطالعه ملاحظات اخلاقی رعایت شده و کد اخلاق از سوی پژوهشگاه تربیت‌بدنی و علوم ورزشی دریافت شد. جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان نظامی مرد مستعد آسیب بود که به‌صورت هدفمند از دانشگاه افسری امام‌علی(ع) انتخاب شدند. باتوجه‌به ادبیات پژوهش و مطالعه تحقیقات مشابه در این زمینه، افراد دارای حداقل 2 سال سابقه ورزشی بودند و نیز حداقل 3 جلسه در هفته تمرین نظامی و ورزشی داشتند. نمونه‌ها براساس پیشینه پژوهش [12] و با استفاده از نرم‌افزار برآورد حجم نمونه (نرم‌افزار جی‌پاور )، باتوجه‌به بررسی تفاوت بین دو گروه، در آلفای 0/05، بتای 0/2 و اندازه اثر 0/81، 20 نفر در هر گروه در نظر گرفته شد تا توان آماری 0/8 که توان آماری مناسب برای مطالعات تجربی است، به دست آید. در ابتدا 116 نفر از دانشجویان مورد بررسی اولیه قرار گرفتند که شرایط ورود به مطالعه را داشتند. از این تعداد، 40 نفر انتخاب شدند و گروه‌ها به‌صورت تصادفی و با روش قرعه‌کشی به دو گروه 20 نفره آزمایش (با میانگین سنی 0/68±19/05 سال، میانگین قد 0/06±1/75 متر، میانگین وزن 4/18±72/70 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدنی 1/68±23/77 کیلوگرم بر متر مربع) و کنترل (با میانگین سنی 0/65±18/70 سال، میانگین قد 0/06±1/77 متر، میانگین وزن 4/90±74/10 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدنی 2/24±23/53 کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. قبل از آغاز پژوهش، تمامی آزمودنی‌ها فرم رضایت‌نامه شرکت در آزمون‌های پژوهش را امضا کردند و سپس طی یک جلسه نحوه انجام آزمون‌ها برای آزمودنی‌ها تشریح شد. همه آزمودنی‌ها سالم بودند و سابقه کمردرد یا آسیب زانو و مچ پا نداشتند. همچنین افرادی وارد پژوهش شدند که براساس پیشینه تحقیق دارای نمره کمتر از 14 در آزمون غربالگری حرکات عملکردی [9] و نمره بیشتر از 6 در آزمون پرش تاک [13] بودند و دامنه سنی 18 تا 20 سال داشتند. معیار‌های خروج از مطالعه نیز شامل غیبت بیش از 2 جلسه در تمرینات یا عدم شرکت در پس‌آزمون بود.

روش ارزیابی مکانیک پرش‌ـ‌فرود 
از آزمون پرش تاک برای ارزیابی مکانیک پرش‌ـ‌فرود به‌وسیله یک فعالیت پلایومتریک در مدت 10 ثانیه استفاده شد (تصویر شماره 1).

هر فرد 3 بار آزمون را با فاصله یک دقیقه اجرا کرد و بهترین اجرای فرد به‌عنوان نمره فرد در آزمون محاسبه شد. آزمون پرش تاک شامل 10 مورد است که به هر مورد نمره صفر (عدم خطا) و 1 (بروز خطا) تعلق می‌گیرد. خطا‌ها شامل:
 1. والگوس زانو در هنگام فرود، 2. عدم برابری ران‌ها در نقطه اوج پرش (نمای قدامی)، 3. عدم برابری پاها در نقطه فرود (فاصله طولی)، 4. کمتر یا بیشتر بودن فاصله بین پاها از عرض شانه، 5. صدای بیش از حد پاها در لحظه فرود (مانند کوبیدن پاها در لحظه فرود)، 6. عدم برابری ران‌ها از نمای جانبی در حین پرش، 7. عدم فرود در منطقه تعیین‌شده، 8. مکث بین پرش‌ها، 9. افت تکنیک پرش‌ـ‌فرود در طول 10 ثانیه و 10. عدم برابری در زمان‌بندی فرود پاها هستند [8]. برای ارزیابی دقیق از دو دوربین (Casio Exilim Pro EX-F1، ساخت ژاپن) در سطح فرونتال و ساجیتال استفاده شد که در ارتفاع 70سانتی‌متری و فاصله 5متری از آزمودنی قرار گرفت. اعتبار آزمون پرش تاک 0/88=ICC گزارش شده است [13].

روش ارزیابی کیفیت حرکتی 
از آزمون غربالگری حرکات عملکردی برای ارزیابی کیفیت حرکتی استفاده شد. کیفیت حرکتی در این آزمون از طریق الگوهای حرکتی بنیادین افراد بررسی می‌شود. این آزمون از 7 حرکت تشکیل شده است: 1. اسکوات کامل، 2. گام‌برداری از مانع (چپ و راست)، 3. لانج (چپ و راست)، 4. تحرک‌پذیری شانه (چپ و راست)، 5. بالا آورن فعال و مستقیم پا (راست و چپ)، 6. شنای ثباتی تنه و 7. ثبات چرخشی (چپ و راست) (تصویر شماره 2).

هر حرکت از صفر تا 3 نمره داده می‌شود. اگر در طول حرکت، در بدن درد ایجاد شود، نمره صفر به فرد تعلق می‌گیرد. اگر فرد قادر به انجام حرکت نباشد یا در طول حرکت ناپایدار باشد، نمره 1 به فرد تعلق می‌گیرد. اگر فرد قادر به انجام حرکت با حرکت جبرانی باشد، نمره 2 به فرد تعلق می‌گیرد و وقتی که حرکت به‌طور کامل اجرا شود، نمره 3 به فرد اختصاص می‌یابد. هر آزمون 3 بار انجام می‌شود و مجموع نمرات از 21 است. اگرچه تعدادی از آزمون‌ها به‌صورت دوطرفه (چپ و راست) انجام می‌شود، اما کمترین نمره بین دو سمت ثبت می‌شود. روند نمره‌گذاری طبق دستورالعمل کوک و همکاران [6] انجام شد. اعتبار بالایی برای آزمون غربالگری حرکات عملکردی گزارش کرده‌اند (0/86=ICC) [7]. 

برنامه تمرینی استاپ‌ـ‌ایکس
این برنامه تمرینی از بخش‌های دویدن، تمرینات تعادلی، عملکردی، الگوی پرش‌ـ‌فرود و تمرینات قدرتی تشکیل شده است. این برنامه به‌مدت 8 هفته، در حدود 20-25 دقیقه و 3 بار در هفته در زمان گرم کردن انجام می‌شد. آزمودنی‌ها تمرینات را با سطح ابتدایی شروع کردند و سطح سختی تمرینات با گذشت زمان افزایش می‌یافت. برنامه استاپ‌ـ‌ایکس با الهام از برنامه‌های پیشگیری از آسیب مختلف نظیر برنامه هینینگ، برنامه فیفا +11، برنامه پیشگیری از آسیب و ارتقای عملکرد، برنامه پیشگیری از آسیب زانو ورمونت آلپاین و برنامه پیشگیری از آسیب هندبال اسلو ابداع شده است [9]. تمرینات هر دو گروه آزمایش و کنترل توسط پژوهشگر این مطالعه انجام شد. برنامه استاپ ـ ایکس در جدول شماره 1 نشان داده شده است. 


به‌منظور بررسی طبیعی بودن توزیع داده‌ها از آزمون آماری شاپیرو ویلک استفاده شد. همچنین به‌منظور سامان دادن، خلاصه کردن، طبقه‌بندی نمرات خام و توصیف اندازه‌های نمونه از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین، درصد، انحراف‌معیار و جدول) استفاده شد. باتوجه‌به طبیعی نبودن توزیع نمرات آزمون پرش تاک و آزمون غربالگری حرکات عملکردی، از آزمون‌های ویلکاکسون و من‌ویتنی یو به‌ترتیب برای بررسی تفاوت‌های درون‌گروهی و بین‌گروهی در پیش‌آزمون و پس‌آزمون استفاده شد. همچنین آزمون فرضیات در سطح معنا‌داری 95 درصد با آلفای کوچکتر یا مساوی 0/05 انجام شد. تمامی تجزیه‌وتحلیل‌های فوق با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 24 صورت گرفت.

یافته‌ها
اطلاعات توصیفی در مورد ویژگی‌های فردی آزمودنی‌ها و متغیرهای پژوهش در جدول شماره 2 ارائه شده است.


نتایج آزمون تی مستقل در جدول شماره 2 برای مقایسه ویژگی‌های فردی آزمودنی‌ها نشان داد دو گروه ازنظر ویژگی‌های فردی همگن هستند. 
نتایج آزمون من‌ویتنی یو در جدول شماره 3 نشان داد بین متغیرهای پژوهش تفاوت معنا‌داری در پیش‌آزمون وجود ندارد، اما در پس‌آزمون، کاهش معنا‌داری در نمرات آزمون پرش تاک در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (0/001=P).


همچنین افزایش معناداری در نمرات آزمون غربالگری حرکات عملکردی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در پس‌آزمون مشاهده شد (0/001=P). 
علاوه‌براین براساس نتایج جدول شماره 3، کاهش معنا‌داری در نمرات آزمون پرش تاک در گروه آزمایش در پس‌آزمون در مقایسه با پیش‌آزمون مشاهده شد (0/001=P)، درحالی‌که این تفاوت در نمرات آزمون پرش تاک گروه کنترل در پس‌آزمون در مقایسه با پیش‌آزمون معنا‌دار نبود (0/39=P). افزایش معنا‌داری نیز در نمرات آزمون غربالگری حرکات عملکردی در گروه آزمایش در پس‌آزمون در مقایسه با پیش‌آزمون مشاهده شد (0/001=P). باوجوداین، در گروه کنترل تفاوت معنا‌داری در نمرات آزمون غربالگری حرکات عملکردی در پس‌آزمون در مقایسه با پیش‌آزمون مشاهده نشد (0/08=P). 

بحث و نتیجه‌گیری
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر برنامه تمرینی پیشگیری از آسیب استاپ‌ـ‌ایکس بر مکانیک فرود و کیفیت حرکتی در دانشجویان نظامی مرد انجام شد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد پس از 8 هفته اجرای برنامه استاپ‌ـ‌ایکس کاهش معناداری در نمرات آزمون پرش تاک در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل مشاهده می‌شود. از دلایل اثرگذاری مثبت برنامه استاپ‌ـ‌ایکس بر مکانیک فرود می‌توان به وجود تمرینات ثبات مرکزی و تمرینات قدرتی برای تقویت عضلات مرکزی بدن و ران در این برنامه اشاره کرد. تمریناتی مانند پلانک از جلو، پلانک از پهلو، ایستادن تک‌پا، اسکوات جفت‌پا و تک‌پا و تمرینات پرشی می‌توانند سرعت و کیفیت الگوهای فراخوانی عضلات مرکزی و ران را ارتقا دهند و باعث بهبود کنترل عصبی‌عضلانی شوند و با تثبیت لگن از بروز الگوهای حرکتی غلط جلوگیری و به حفظ راستای بدن و تعادل پویا در حرکاتی مانند فرود کمک کنند [10]. 
همچنین در برنامه استاپ‌ـ‌ایکس از تمرینات عصبی‌عضلانی و تمرینات پلایومتریک استفاده شده است. تمرینات عصبی‌‌ عضلانی فعالیت گیرنده‌های وابران گاما را در عضلات از طریق تحریک دوک‌های عضلانی افزایش می‌دهند. این افزایش حساسیت در دوک‌های عضلانی کنترل مفصلی را تحت تأثیر قرار می‌دهد [14]. همچنین تمرینات پلایومتریک می‌تواند آگاهی مفصلی، تعادل و کنترل عصبی‌عضلانی را از طریق افزایش سازگاری‌های عصبی‌‌عضلانی افزایش دهد و به بهبود مکانیک فرود غلط از طریق افزایش زاویه فلکشن زانو و کاهش زاویه والگوس زانو در هنگام فرود منجر شود [14]. در همین راستا، باباگل‌تبار و همکاران دریافتند که استفاده از برنامه تمرینی استاپ‌ـ‌ایکس در زمان گرم کردن می‌تواند باعث کاهش والگوس زانو و بهبود تعادل ایستا و پویا در بازیکنان فوتبال شود [10]. 
همچنین اکبری و همکاران گزارش کردند که پس از اجرای 8 هفته (3 جلسه در هفته) برنامه گرم کردن فیفا +11 در بین 24 بازیکن فوتبال حرفه‌ای جوان، نمرات آزمون خطای فرود در گروه آزمایش تا 53/27 درصد کاهش یافت [15]. شمس و همکاران نیز گزارش کردند که پس از اجرای 6 هفته (2 جلسه در هفته) برنامه تمرینات عصبی‌عضلانی و پلایومتریک در بین 48 ورزشکار دانشگاهی، بهبودی معناداری در مکانیک فرود ورزشکاران مشاهده شد [16]. دی‌استفانو و همکاران پس از 6 هفته (2 جلسه در هفته) استفاده از برنامه گرم کردن عصبی ‌عضلانی در بین 1104 سرباز جوان، به این نتیجه رسیدند که اجرای برنامه گرم کردن عصبی‌عضلانی می‌تواند نیروهای عکس‌العمل زمین را در افراد کاهش دهد، اما تغییر معناداری در نمرات آزمون خطای فرود افراد مشاهده نشد [17]. از دلایل عدم معناداری در نمرات آزمون خطای فرود در مطالعه دی‌استفانو و همکاران می‌توان به زمان کم برنامه مداخله اشاره کرد. به‌علاوه، برنامه استفاده‌شده در مدت‌زمان 10 دقیقه انجام می‌شود و به پایان می‌رسد. بنابراین به نظر می‌رسد که از شدت کافی برای سازگاری و اثرگذاری بر متغیرهای کینماتیکی برخوردار نبوده است. یکی از نکات مهم این است که برنامه‌های گرم کردن سنتی و رایج نظامیان فاقد بخش‌های تمرینات قدرتی، تعادلی، ثباتی و عملکردی است تا بتواند اثرگذاری بر مکانیک فرود افراد را داشته باشند. بنابراین به نظر می‌رسد با اجرای منظم برنامه استاپ‌ـ‌ایکس در بخش گرم کردن، مکانیک فرود دانشجویان نظامی بهبود یابد.
همچنین نتایج این مطالعه نشان داد گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معناداری در نمرات آزمون غربالگری حرکات عملکردی داشتند. در همین راستا، ناری و همکاران گزارش کردند که 8 هفته برنامه تمرینی عصبی ‌عضلانی باعث بهبود نمرات آزمون غربالگری حرکات عملکردی ورزشکاران نظامی جوان شد [12]. بیاتی و همکاران نیز به تأثیر 12 هفته برنامه پیشگیری از آسیب رستلینگ پلاس بر بهبود نمرات آزمون غربالگری حرکات عملکردی در ورزشکاران جوان اشاره کردند [18]. بااین‌حال، نتایج مطالعه حاضر با نتایج مطالعه رایت و همکاران در رابطه با اثر 4 هفته برنامه تمرینات عملکردی با وزن بدن بر نمرات آزمون غربالگری حرکات عملکردی در نوجوانان ورزشکار [19]، در تضاد است. از دلایل این تفاوت می‌توان به سن و زمان کمتر برنامه استفاده‌شده در این مطالعه نسبت به مطالعه حاضر اشاره کرد. به‌طورکلی، برنامه استاپ‌ـ‌ایکس از تمرینات عملکردی مانند لانج و اسکوات تشکیل شده است که به نظر می‌رسد فرد با اجرای پیوسته این تمرینات می‌تواند حرکات آزمون غربالگری حرکات عملکردی را بهتر انجام دهد [20]. علاوه‌براین، وجود تمریناتی مانند پلانک از جلو، پلانک از پهلو و پلانک پویا در برنامه استاپ‌ـ‌ایکس می‌تواند باعث تقویت عضلات مرکزی شود که از این طریق فرد می‌تواند حرکات شنای ثباتی تنه و ثبات چرخشی را به‌طور مطلوبی انجام دهد [21]. ضعف عضلات مرکزی بدن در صفحات فرونتال و ساجیتال می‌تواند باعث بروز حرکات جبرانی و ناقص در مفاصلی مانند زانو و ران شود و والگوس زانو را به‌دنبال داشته باشد [21]. مطالعات گذشته نشان داده‌اند ضعف در ثبات مرکزی باعث کنترل ضعیف در اداکشن ران و چرخش داخلی ران در هنگام فعالیت‌های با تحمل وزن می‌شود [22]. بنابراین به نظر می‌رسد وجود تمرینات عملکردی و ثبات مرکزی در برنامه استاپ‌ـ‌ایکس می‌تواند از بروز الگوهای حرکتی ناقص جلوگیری کند و همراه با بهبود کیفیت حرکتی باشد و از این طریق عوامل خطرزای بروز آسیب در بین دانشجویان نظامی را کاهش دهد.
درنهایت، باتوجه‌به اینکه اجرای برنامه تمرینی استاپ‌ـ‌ایکس می‌تواند باعث بهبودی مکانیک پرش‌ـ‌فرود و کیفیت حرکتی در دانشجویان نظامی شود، بنابراین برنامه تمرینی استاپ‌ـ‌ایکس می‌تواند به‌عنوان جایگزین مناسبی برای برنامه‌های گرم کردن کنونی در دوره سربازی مطرح شود که به کاهش عوامل خطرزای بروز آسیب در دانشجویان نظامی کمک می‌کند.
از محدودیت‌های این مطالعه می‌توان به این نکته اشاره کرد که برای پژوهشگران این امکان فراهم نبود تا میزان ماندگاری اثرات برنامه استاپ‌ـ‌ایکس را در زمان طولانی‌تر (مانند 2 یا 3 ماه پس از اجرای این برنامه) در بین دانشجویان نظامی ارزیابی کنند. همچنین امکان غربالگری افراد بیشتر به‌منظور به‌کارگیری تمرینات در حجم نمونه بیشتر فراهم نبود. به‌علاوه، دامنه سنی آزمودنی‌ها محدود به 18 تا 20 سال می‌شد. بنابراین پیشنهاد می‌شود به‌منظور تعمیم‌پذیری بهتر و بررسی اثر ماندگاری برنامه تمرینی، مطالعه‌ای در این زمینه با حجم نمونه بیشتر و در گروه‌های سنی دیگر صورت گیرد.

ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
این مطالعه دارای تأییدیه اخلاقی به شماره IR.SSRI.REC.1400.1315 از کمیته اخلاق پژوهشگاه تربیت‌بدنی و علوم ورزشی است.

حامی مالی
این پژوهش هیچ‌گونه کمک مالی از سازمانی‌های دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.

مشارکت نویسندگان
طرح ایده اصلی مقاله و ویرایش آن، تحلیل آماری داده‌ها و مشاوره علمی پژوهش: سجاد محمدیاری؛ نوشتن مقاله، اجرای مداخله، جمع‌آوری داده‌ها: نظام نعمتی.

تعارض منافع
بنابر اعلام نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.

تشکر و قدردانی
از تمامی دانشجویان و مسئولین دانشگاه افسری امام‌علی(ع) که در این پژوهش محققان را یاری کردند، تقدیر و تشکر می‌شود.
 

References
1.Dijksma I, Arslan IG, van Etten-Jamaludin FS, Elbers RG, Lucas C, Stuiver MM. Exercise programs to reduce the risk of musculoskeletal Injuries in Military Personnel: A systematic review and meta-analysis. PM R. 2020; 12(10):1028-37. [DOI:10.1002/pmrj.12360] [PMID] [PMCID]
2.Mohammadyari S, Aslani M, Zohrabi A. [The effect of eight weeks of injury prevention program on performance and musculoskeletal pain in Imam Ali Military University Students (Persian)]. J Mil Med. 2021; 23(5):444-55. [DOI:10.30491 /JMM.23.5.444]
3.Teyhen DS, Goffar SL, Shaffer SW, Kiesel K, Butler RJ, Tedaldi AM, et al. Incidence of musculoskeletal injury in US Army Unit Types: A prospective cohort study. J Orthop Sports Phys Ther. 2018; 48(10):749-57.[DOI:10.2519/jospt.2018.7979] [PMID]
4.Kollock RO, Lyons M, Sanders G, Hale D. The effectiveness of the functional movement screen in determining injury risk in tactical occupations. Ind Health. 2019; 57(4):406-18. [DOI:10.2486/indhealth.2018-0086] [PMID] [PMCID]
5.Lloyd RS, Oliver JL, Myer GD, De Ste Croix MB, Wass J, Read PJ. Comparison of drop jump and tuck jump knee joint kinematics in elite male youth soccer players: Implications for injury risk screening. J Sport Rehabil. 2020; 29(6):760-5. [DOI:10.1123/jsr.2019-0077] [PMID] [PMCID]
6.Cook G, Burton L, Hoogenboom BJ, Voight M. Functional movement screening: The use of fundamental movements as an assessment of function - part 1. Int J Sports Phys Ther. 2014; 9(3):396-409. [PMID]
7.Bonazza NA, Smuin D, Onks CA, Silvis ML, Dhawan A. Reliability, validity, and injury predictive value of the functional movement screen: A systematic review and meta-analysis. Am J Sports Med. 2017; 45(3):725-32. [DOI:10.1177/0363546516641937] [PMID]
8.Herrington L, Myer GD, Munro A. Intra and inter-tester reliability of the tuck jump assessment. Phys Ther Sport. 2013; 14(3):152-5. [DOI:10.1016/j.ptsp.2012.05.005] [PMID]
9.Petersen W, Stoffels T, Achtnich A. Prevention of knee injuries and ACL ruptures Systematic review and recommendations of the the German Knee Society (DKG): The Stop-X program. Orthop J Sports Med. 2018; 6(4_suppl2):2325967118S00018. [DOI:10.1177/2325967118S00018] [PMCID]
10.Babagoltabar Samakoush H, Norasteh AA. [The effect of German Knee Association training program (STOP X program) on knee condition and balance of adolescent soccer players with dynamic knee valgus (Persian)]. Stud Sport Med. 2022; 13(30):231-54. [DOI:10.22089/smj.2022.11514.1541]
11.Root H, Trojian T, Martinez J, Kraemer W, DiStefano LJ. Landing technique and performance in youth athletes after a single injury-prevention program session. J Athl Train. 2015; 50(11):1149-57. [DOI:10.4085/1062-6050-50.11.01] [PMID] [PMCID]
12.Nari SM, Alizadeh MH, shamsoddini A. The effect of neuromuscular training on functional movement screen scores in injury-prone military athletes. 2020. [Unpublished]. [DOI:10.21203/rs.3.rs-24163/v1]
13.Read PJ, Oliver JL, de Ste Croix MB, Myer GD, Lloyd RS. Reliability of the tuck jump Injury Risk Screening Assessment in Elite Male Youth Soccer Players. J Strength Cond Res. 2016; 30(6):1510-6. [DOI:10.1519/JSC.0000000000001260] [PMID] [PMCID]
14.Zebis MK, Andersen LL, Brandt M, Myklebust G, Bencke J, Lauridsen HB, et al. Effects of evidence-based prevention training on neuromuscular and biomechanical risk factors for ACL injury in adolescent female athletes: A randomised controlled trial. Br J Sports Med. 2016; 50(9):552-7. [DOI:10.1136/bjsports-2015-094776] [PMID]
15.Akbari H, Sahebozamani M, Daneshjoo A, Amiri-Khorasani M, Shimokochi Y. Effect of the FIFA 11+ on landing patterns and baseline movement errors in elite male youth soccer players. J Sport Rehabil. 2020; 29(6):730-7. [DOI:10.1123/jsr.2018-0374] [PMID]
16.Shams F, Hadadnezhad M, Letafatkar A, Hogg J. Valgus control feedback and taping Improves the effects of plyometric exercises in women with dynamic knee valgus. Sports Health. 2022; 14(5):747-57. [DOI:10.1177/19417381211049805] [PMID] [PMCID]
17.DiStefano LJ, Marshall SW, Padua DA, Peck KY, Beutler AI, de la Motte SJ, et al. The effects of an injury prevention program on landing biomechanics over time. Am J Sports Med. 2016; 44(3):767-76. [DOI:10.1177/0363546515621270] [PMID]
18.Bayati R, Shamsi Majelan A, Mirzaei B, Barbas I. The effect of 12 Weeks of wrestling+ warm-up program on functional movement screen scores in Cadet Wrestlers. Ann Appl Sport Sci. 2019; 7(1):39-47. [DOI:10.29252/aassjournal.7.1.39]
19.Wright MD, Portas MD, Evans VJ, Weston M. The effectiveness of 4 weeks of fundamental movement training on functional movement screen and physiological performance in physically active children. J Strength Cond Res. 2015; 29(1):254-61. [DOI:10.1519/JSC.0000000000000602] [PMID]
20.Bodden JG, Needham RA, Chockalingam N. The effect of an intervention program on functional movement screen test scores in mixed martial arts athletes. J Strength Cond Res. 2015; 29(1):219-25. [DOI:10.1519/JSC.0b013e3182a480bf] [PMID]
21.Bagherian S, Ghasempoor K, Rahnama N, Wikstrom EA. The effect of core stability training on functional movement patterns in college athletes. J Sport Rehabil. 2019; 28(5):444-9. [DOI:10.1123/jsr.2017-0107] [PMID]
22.Fallah Mohammadi M, Dashti Rostami K, Shabanzadeh S, Hosseininejad SE, Ghaffari S, Thomas A. Does core stability training improve hopping performance and kinetic asymmetries during single-leg landing in anterior cruciate ligament reconstructed patients? Res Sports Med. 2022; 1-11. [DOI:10.1080/15438627.2022.2102919] [PMID]