1- گروه روانشناسی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
2- گروه روانشناسی و مشاوره، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
3- گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران
2- گروه روانشناسی و مشاوره، دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
3- گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران
چکیده: (11 مشاهده)
هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر شفقت به خود بر سلامت جسمی و روانی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 با تاکید بر نقش میانجی خودکارآمدی بود.
روش‌ها: این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی و مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به بیمارستان فوق تخصصی امام سجاد تبریز(ع) در سال 1403 بودند. با درنظر گرفتن معیارهای ورود، 250 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به ابزار پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت ، شفقت به خود وانگ و همکاران و خودکارآمدی اواگلیا فاپا پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS و AMOS و روش مدل یابی ساختاری تحلیل شدند.
یافته ها: شفقت به خود تاثیر مثبت و معنیداری بر خودکارآمدی (0/70= β) دارد، خودکارآمدی به طور مستقیم با سلامت جسمانی (0/68=β) و سلامت روانی (0/56= ) رابطه مثبت دارد. تاثیرمستقیم شفقت به خود بر سلامت جسمانی (0/22=B) معنی دار بود، اما اثر مستقیم آن بر سلامت روانی معنی دار نبود. نتایج نشان داد که خودکارآمدی نقش واسطه ای بین شفقت به خود و سلامت جسمانی و سلامت روانی ایفا می کند.
نتیجه‌گیری: یافته ها بر اهمیت توجه به منابع درونی، به ویژه شفقت به خود و خودکارآمدی، در ارتقاء سلامت بیماران دیابتی تاکید دارند. آموزش شفقت به خود و تقویت خودکارآمدی می تواند به بهبود کیفیت زندگی و سلامت جسمانی و روانی کمک کند. مداخلات روانشناختی مبتنی بر این مولفه ها در برنامه های درمانی بیماران دیابتی مفید است.
روش‌ها: این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی و مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به بیمارستان فوق تخصصی امام سجاد تبریز(ع) در سال 1403 بودند. با درنظر گرفتن معیارهای ورود، 250 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به ابزار پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت ، شفقت به خود وانگ و همکاران و خودکارآمدی اواگلیا فاپا پاسخ دادند. داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS و AMOS و روش مدل یابی ساختاری تحلیل شدند.
یافته ها: شفقت به خود تاثیر مثبت و معنیداری بر خودکارآمدی (0/70= β) دارد، خودکارآمدی به طور مستقیم با سلامت جسمانی (0/68=β) و سلامت روانی (0/56= ) رابطه مثبت دارد. تاثیرمستقیم شفقت به خود بر سلامت جسمانی (0/22=B) معنی دار بود، اما اثر مستقیم آن بر سلامت روانی معنی دار نبود. نتایج نشان داد که خودکارآمدی نقش واسطه ای بین شفقت به خود و سلامت جسمانی و سلامت روانی ایفا می کند.
نتیجه‌گیری: یافته ها بر اهمیت توجه به منابع درونی، به ویژه شفقت به خود و خودکارآمدی، در ارتقاء سلامت بیماران دیابتی تاکید دارند. آموزش شفقت به خود و تقویت خودکارآمدی می تواند به بهبود کیفیت زندگی و سلامت جسمانی و روانی کمک کند. مداخلات روانشناختی مبتنی بر این مولفه ها در برنامه های درمانی بیماران دیابتی مفید است.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
